{0018} Ocena bloga dusze-cieni.blogspot.com

Witam!

To lato jest paskudne, albo trzeba chodzić w bluzie, albo można się rozpłynąć w lekkiej sukience. Od tych wahań temperatur tylko rozbolała mnie głowa. Nie wpłynęło to zasadniczo na ocenę, jeśli zdarzają się słowa, które można odebrać za złośliwości (wątpię, ale jestem w takim stanie, że sama już nie wiem, co piszę), przepraszam, nie były skierowane do Autora, ale, co bardziej prawdopodobne, do samej siebie.  

W sobotę wyjeżdżam, pisałam już w tej sprawie do Hakuny, i w związku z tym ślicznie proszę o przedłużenie stażu. 

Blog: dusze-cieni 

Autor: tpiapiac

Oceniająca: corriente

1. Pierwsze wrażenie

Dusze cieni.

Przez moment zastanawiam się, co właściwie znaczy to sformułowanie – a doszedłszy do wniosku, że niewiele, myślę sobie, czego mogę się spodziewać po odwiedzanym właśnie blogu.

Ponieważ dusze cieni brzmią bardzo mrocznie, boję się, że będzie o duchach. Albo że właśnie porywam się na czytanie horrorów. Ponieważ z natury tchórzliwe ze mnie zwierzątko, wciskam „enter” bardzo powoli.

„Dusza jest jak cień, nieśmiertelna. Nawet po śmierci trwa”.

Tylko że cień nie trwa wiecznie. Cień jest tak długo, jak na drodze promieni świetlnych stoi jakaś przeszkoda. Po śmierci cień mogą rzucać co najwyżej kości. Pod tym względem chyba się trochę różni od duszy.

Z ulgą zauważam jednak, że szablon wcale nie jest mroczny. Utrzymany w brązach i beżach, raczej odpręża niż stresuje. I bardzo dobrze. Jakoś nie czuję się na siłach przedzierać przez być może mroczne opowiadanie, wyświetlone na ciemnym tle.

Przyznam szczerze, gdyby nie nagłówek z „Pamiętników Wampirów” nie bardzo wiedziałabym, czego się spodziewać. A tak mogę sobie część wyobrazić.

Nie zmienia to faktu, że na „Pamiętnikach Wampirów” znam się jak kura na pieprzu.

10/15 pkt.

2. Szata graficzna

Nagłówek mi się spodobał, ale im dłużej na niego patrzę, tym więcej widzę niedociągnięć. Albo to kwestia tekstury, albo krawędzie warstw są niedokładnie wymazane, widać to zwłaszcza w tym jasnym punkcie. Nie mogę nic z tym zrobić, więc odrobinę zgrzytnęły mi zęby. Może jest to część większej całości, dla mnie wygląda na błąd.

Tekst w nagłówku jest o krwi. Nie, żebym się tego nie spodziewała, ale... wampiry. Dobrze, już dobrze, przyznam się – to słowo wywołuje u mnie raczej napad śmiechu, ponieważ kojarzy się głównie z serią „Zmierzchową” (tym niemniej, z tego fandomu można wyłuskać nawet parę fajnych pomysłów). Niby wampiry są krwiożercze... sądząc po szacie graficznej, i w tym opowiadaniu mogą być krwiożercze... ale tak naprawdę przypominają idealnych, iskroskórnych ludzi.

Wracając do samego bloga, znowu zaskakujesz mnie czcionką. Nie wiem, skąd ona się bierze, ale przykuwa wzrok i jest naprawdę ładna. Dużo gorzej wypada w samym tekście – niby jest czytelna, ale przecinki przyklejają się do ostatniej litery wyrazu i wygląda to jak ogonek przy „ą”. Nie ukrywam, że wolę jedną z czcionek domyślnych dlatego, że dużo łatwiej się to czyta. Ta tutaj jest ozdobna, ładna, nadaje się na nagłówek, tytuł belki, ramkę, ale przedzieranie się przez akapity (nieistniejące w pewnych rozdziałach) tekstu powoduje gwałtowne skoki ciśnienia i oczopląs.

Znowu ta statystyka. Wiem, wiem, pisałam już o tym w poprzedniej ocenie, widocznie takie moje przeznaczenie, żeby utyskiwać za każdym razem. Nie lubię statystyk. Koniec, kropka.

Ogólnie rzecz biorąc, wszystko jest proste, klarowne i czytelne, utrzymane w jasnych kolorach. Nie podobają mi się te niedociągnięcia w nagłówku i problem z czytaniem czarującej samej w sobie czcionki.

No i jeszcze jedno: nie rozumiem, czemu data dodania posta jest wypisana tak wielkimi literami. Tytuł i numer rozdziału, to co innego, ale data?

14/20 pkt.

3. Treść

Nie przeczytałam wszystkiego, ale wyrobiłam większość. Ponieważ nie znam się kompletnie na fandomie, szybko i cichaczem wstukałam odpowiednie zapytanie w wyszukiwarkę i ciocia Wikipedia jak zwykle przyszła mi z pomocą. Przeczytawszy trzy rozdziały, zrozumiawszy treść, uzbroiłam się w broń, jaką jest dobra informacja, i ruszyłam na dalszy podbój bloga.

Z opisu, który znalazłam na facebookowej stronie wynika, że to historia, która jest w pewnym sensie przetworzeniem książki (serialu). Nie spodobał mi się ten pomysł. Jestem całym sercem za tworzeniem fanfiction, ale przerobienie tego, co zostało już kiedyś napisane, a nawet sfilmowane, jakoś do mnie nie przemawia. Wtedy byłam już jednak w połowie tekstu, więc machnęłam ręką i po prostu czytałam dalej.

Z komentarza pod spodem dowiedziałam się, że „dusze cieni” to jedna z ksiąg pamiętników wampirów. To dobrze. To znaczy, mnie tam wsio ryba, jaki tytuł miała księga pamiętników, ale cieszę się, że tak umiejętnie wykorzystujesz drobiazgi i tworzysz z nich taką część bloga, jaką jest adres (nie oszukujmy się, zupełnie inaczej traktuje się bezsensowne adresy, inaczej wydumane, a jeszcze inaczej zbitek sensownych słów – Twój adres należy widocznie do trzeciej kategorii).

Nie wiem, na ile można pochwalić Cię za kreację bohaterów, a ile w tym jest zaczerpnięte z kanonu. Tak czy inaczej, postaci nie są papierowe. Na temat każdej z nich mam swoje zdanie (chociaż nie wiem, czy trzeba się nim dzielić). Mają charakterystyczne cechy, a nawet charakterystyczny wygląd, opisany pieczołowicie i niezwykle drobiazgowo. Co do cech charakteru, nie mam większych zastrzeżeń. Żadne Mary Sue w tym tekście nie występują, nawet Elena, która wydaje się być od początku doskonałym przeznaczeniem, nie jest idealna, o czym świadczy chociażby jej (nie)umiejętność przygotowywania dań z kuchni włoskiej. O Stefanie mogę powiedzieć, że jest typowo wampirzasty. To znaczy: setki lat już przeżył na tym świecie, zdaje mu się, że o ludziach większość wie, do szkoły chodzi, bo to dla niego ciekawa rozrywka (no i pewnie tak jest), a dziewczyny to zna od podszewki. A jednak! Sama Elena potrafi go zaskoczyć tym, że rumieni się na komplement „jesteś piękna” (ach, faktycznie, takie skromne te dziewczęta w XXI wieku. Co szybko skierowało moje myśli na zastanawianie się, jakie musiały być w wieku XVIII, skoro Stefana to tak bardzo dziwi. Chyba że wtedy natrętnego adoratora po prostu walnęło się po głowie wachlarzem).

Akcja rozgrywa się w różnych miejscach. Jak to przystało na opowieść o nastolatkach, musi się zaczynać w szkole. Ale oprócz tego jest jeszcze wspomnienie Toskanii (które po raz kolejny przypomniało mi o zbliżających się wakacjach, a potem brutalnie zestawiło z Mystic Falls). Wspomniane wyżej miasteczko. Nawet cmentarz. I, oczywiście, wiele innych lokalizacji, których przecież wszystkich nie mogę wymienić, coby nie psuć ewentualnym czytelnikom treści.

W ogóle, jak można było się spodziewać, przeważnie jest o Stefanie i Elenie. Cieszę się, że ich relacje nie są przedstawione w ten płaski sposób na zasadzie „wielkiej miłości od pierwszego wejrzenia, która zaślepia do nieprzytomności”. Chociaż wszystko toczy się szybko, ale jak na mój gust zwykle wszystko jest za szybko, nie rzucają się sobie na szyję zaraz od pierwszego słowa (znowu – ja naprawdę przepraszam za tłajlajtowe skojarzenia mojego skrzywionego umysłu).

Powiem jedno – nie można się nudzić. Jest treść i są smaczki. Tym razem całość nie jest przykryta grubą warstwą zagmatwanych sformułowań, chociaż, oczywiście, zdarzają się pewne odskocznie, ale nie aż takie, by umykał sens zdań i słów. Podoba mi się ten blog. Wart jest polecenia.

17/20 pkt.

4. Błędy

Rozdziałów jest dziesięć. Beta wszystkich z nich przekracza moje możliwości, dlatego wybrałam trzy, ponieważ błędy w reszcie z reguły się powtarzają. 

ROZDZIAŁ 1

„  - Bardzo proszę. Na prawdę nie mogę... - zatrzymała na chwilę, po czym obiegła salę uczniów, którzy w tej chwili zajęci byli swoimi sprawami, aniżeli słuchaniem potajemnej rozmowy obu pań, w tym czasie i ja wróciłem myślami do sprawy” – naprawdę. Aniżeli to po prostu „niż”. Brakuje mi więc jakiegoś sformułowania „bardziej niż, mniej niż, raczej rozmawianiem niż słuchaniem”. „Obiegła salę uczniów”? Nie wiem, co to znaczy. Dosłownie, czyli pobiegła trasą wokół uczniów? A, i kropka po „sprawy”.

„Elena z impetem obróciła się w drugą stronę i ruszyła klasową aleją miedzy rzędami krzeseł do miejsca jakie zajmowała blisko okna w trzeciej ławce. Na wskroś z moją.” – przecinek przed „jakie”. Na wskroś: 1. na wylot; na przestrzał;
2. do głębi; całkowicie;
3. przez całą długość czegoś; dookoła; wszędzie. Nie jestem pewna, czy któreś z tych sformułowań oddaje pozycję ławki.

ROZDZIAŁ 5

„Nie byłam pewna, jak interpretować jego zachowanie. Ostatnimi czasy, zbliżyliśmy się do siebie. Choć nadal miał swoje tajemnice, to nie przejmowałam się nimi zbytnio, bo też, co mogłam na to poradzić?” – bez przecinka przed „zbliżyliśmy” i „co”. W ogóle lepiej brzmiałoby chyba „co też” niż „też co”.

„  - Na prawdę tak myślisz? – Zapytał...” – naprawdę

„jego obręcz była o wiele szersza niż przypuszczałam, to śmieszne, bo palce Stefana są o wiele smuklejsze, a bynajmniej sprawiają wrażenie wątlutkich...” – po pierwsze, może nie do końca widać to w tej czcionce, ale mam wrażenie, że zapominasz o wielkich literach na początku zdania. Po drugie „bynajmniej” nie jest synonimem „przynajmniej”.

„Bynajmniej, kiedy wreszcie odważyła się i opuszkiem palca wskazującego, przejechała po jego gładkiej powierzchni, jakby zamarła. Wraz jej twarzy stał się inny, nagle spoważniał.” – i znowu. Bynajmniej - I «partykuła wzmacniająca przeczenie zawarte w wypowiedzi, np. Nie twierdzę bynajmniej, że jest to jedyne rozwiązanie.» II «wykrzyknik będący przeczącą odpowiedzią na pytanie, np. Czy to wszystko? – Bynajmniej.>>

ROZDZIAŁ 10

„Nie spodziewałem się, ani także nie czułem tego, ale zbliżający się koniec dni spalanych słońcem przyniesie jeszcze jedną, nieoczekiwaną radość.” – bez przecinka przed „ani”.

„  Domowy gwar i nadmiar uniesionych emocji z okazji zjazdu rodzinnego był, nie tyle trudny do zniesienia, ale sięgając wyżej, niezwykle szkodliwy, przynajmniej ja odczuwałam to w taki, nie inny sposób.” – po pierwsze, to zdanie jest zagmatwane samo w sobie. Po drugie, bez przecinka po „był”. Po trzecie „uniesione emocje”?

„Od zawsze lubił towarzystwo i przyswajał sobie nierozłączną dla obu nas, opinię krewnych. „  - tutaj mogę tylko zgadywać jednoznaczny sens. Ale, tak czy inaczej, przecinek nie przed „opinię”, tylko „nierozłączną”.

„Choć byłem na przód o te kilka lat, ojciec od zawsze faworyzował młodszego z synów, chociażby z racji tego, iż był właśnie młodszy i trzymał swoje emocje na wodzy.” – „starszy” jakoś lepiej by brzmiało niż „naprzód”.

„Giuseppe od zawsze marzył o ziemi na nowym kontynencie, był znacznie młodszy Elisabeth, a że nie miała ona już męża, po jej śmierci wszystko przypadnie mężowi Katherine.” – znacznie „młodszy od” chyba

„Katherine natomiast wydawała się być poniekąd zaniepokojona, a może to gra pozorów. sam nie wiedziałem skąd u mnie takie przypuszczenie, wcześniejsze nasze, pierwsze z zresztą spotkanie było czymś wyjątkowym i mógłbym przysiąc, że i ona to odczuwa w pewien sposób, a teraz emanowała pustym szczęściem.” – duża litera, niepotrzebne „z” przed „zresztą”.

„Podszedłem do niej i starałem się objąć ją, jednak umykała od mojego dotyku.” – unikała mojego dotyku. Można uciekać OD czegoś.

10/15 pkt.

5. Dodatki

Podstron jest niewiele. W zasadzie „Autor” i „Linki” są uniwersalne dla wszystkich Twoich blogów, więc nie widzę potrzeby, by się nad nimi głębiej rozwodzić. Pochwalam segregację.

Oprócz tego mamy SPAM, całkiem sensownie, chociaż nie przypuszczałam, by

a)     spamerzy rzeczywiście byli tak mili i zostawiali reklamy tylko w wyznaczonych miejscach

b)     ktoś faktycznie spamownik sprawdzał...

Jest jeszcze odnośnik do deviantarta i facebooka. Medialne opowiadanie.

Jeśli czegoś brakuje, to informacji o samym blogu, które znalazłam dopiero w częściowo zwiniętej ramce na fejsie. Wolałabym się dowiedzieć „z pierwszej ręki”, to jest, z bloga.

6/8 pkt.

6. Liczby

Komentarze, jeśli już są, to częściowo odnoszą się do treści bloga. Niestety, nie jest ich zbyt wiele. Nie widzę też żadnych stałych czytelników (a po czym niby mam to rozpoznać, jak nie po komentarzach? Naprawdę, ludzie, apel od każdego blogera – jeśli jesteście, to DAJCIE ZNAĆ!).

Niestety, jest też i spam, i zawiadomienia o nowych rozdziałach. Pośród tego same komentarze gdzieś giną.

2/5 pkt.

7. Gratis

Bo nigdy nie spotkałam się z fanfiction do „Pamiętników Wampirów”, choć przypuszczam, że to nie taka rzadkość. Bo podoba mi się szablon i całkiem zaciekawiła mnie historia.

2/4 pkt.

Podsumowanie:

Nie jest nudno, to pierwszy plus. Historia jest prowadzona sprawnie i ładnie, wątki się przeplatają, całość interesuje, to drugi plus. Trzeci jest na zachętę – bo szkoda, żeby taki blog cieszył się nikłym zainteresowaniem.

4/5 pkt.

W sumie punktów: 65, co daje ocenę dobrą.

 Gratulacje!