{0019} Ocena bloga magia-czterech.blogspot.com

            Wspaniałe wakacje już są za mną! Chyba nawet zapomniałam, jak poprawnie napisać jedno zdanie. Jednak nie ukrywam, że na obozie było wprost cudownie! Z tego miejsca chcę podziękować Hakunie za napisanie kolejnego Podsumowania. Nadarzyła się okazja, abym została na jeszcze jednym tygodniowym turnusie jako instruktorka dla osób początkujących i średniozaawansowanych. Grzechem byłoby przepuszczenie takiej okazji, nieprawdaż? Niemniej jednak, byłam odcięta od Internetu i nie byłam w stanie w jakikolwiek sposób przekazać informacji o tym, że potrzebuję jeszcze tygodnia urlopu. Także ten… Jestem już obecna i drżę ze strachu widząc moją kolejkę. Życzcie mi powodzenia, abym dała radę ocenić te dziesięć blogów w ciągu tego miesiąca. A! I warto wspomnieć o tym, że nadal nie dysponuję swoim komputerem. Zmieni się to w końcówce sierpnia.

                        Blog: magia-czterech

                        Autor: Lebrun

                        Oceniająca: Nassaroza

1. Pierwsze wrażenie

                W końcu chwila wolnego na napisanie oceny. Sporo się naczekałaś, prawda? Postaram się jednak przeanalizować wszystko od początku do końca, aby Twoja cierpliwość nie poszła na marne.

            Wpisuję w przeglądarce adres, który brzmi „Magia-Czterech”. Wnioskuję, że do czynienia będę miała z opowiadaniem. Zobaczymy, czy moja intuicja mnie nie zawiedzie. Czuję delikatną nutkę tajemniczości. Zastanawiam się czy człon „Czterech” odnosi się do jakichś przedmiotów, osób, a może miejsc? Wyczuwam osoby, lecz – jak każdy człowiek – mogę się mylić. Podoba mi się to, że adres jest prosty, a przede wszystkim polski. Ostatnio tłumaczyłyśmy z Hakuną „joke on me” i wcale nie było to aż tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Przecież dosłowne tłumaczenie brzmiało co najmniej dziwnie! Twój adres jest chwytliwy, i dobrze. Zaciekawia czytelnika i z pewnością zachęca do przejrzenia Twojego bloga.

            Załadował się szablon. Nerwowo spoglądam na adres w przeglądarce. Wyraźnie zaznaczone jest, że znajduję się na Blogspocie. A szablon tak jakby rodem z Onetu, czyż nie mam racji? Kojarzy mi się z szablonami z Nagłówkowni, lecz Twój bardziej przypadł mi do gustu. A może właśnie pobrałaś go z owej szabloniarni? Wyjdzie w praniu. Nie wiem czemu króluje przekonanie o tym, że Onet daje dużo większe pole do popisu w szablonem. Właśnie nam udowodniłaś, że wszyscy się mylimy. Blogspot niepewnie dogania wcześniej wymienioną platformę, ale w rękach dobrych grafików już niedługo ją przegoni. Twój szablon jest jasny, a główna jego postać od razu zaciekawia i skłania do refleksji. Dziewczyna jest nieco zdziwiona, ale w większym stopniu raczej zainteresowana żywiołami, które „kręcą się” nad jej piękną czupryną. Całość jest spójna, ale nie lubię oceniać szablonu w pierwszym wrażeniu. W szczegóły wdam się w następnym punkcie

            Przelatuję szybko po całości bloga. Widzę przejrzysty układ, czytelną czcionkę. Cieszę się niezmiernie, że nie dostanę oczopląsu podczas oceny opowiadania. Tak, teraz już wiem, że jest to opowiadanie! I wydało się! Szablon pochodzi z Wesołego Wisielca gdzie przeczytałam, że szablony przystosowane są do Google Chrome. Jakże się ucieszyłam, że w mojej Mozilli wszystko cudownie wygląda!

            To co nam jeszcze zostało? Tak, tak… Już dobrze wiesz co. Mianowicie, napis na belce. Jak on brzmi? Ano tak: „Of the earth, wind, fire and water”. Pojawił się mój ukochany język. Przyzwyczaiłam się już do tego, że w Polsce częściej stosujemy język angielski niż nasz ojczysty. Może przesadziłam, ale używamy go bardzo często. Napis to nic innego jak „Z ziemi, wiatru, ognia i wody”. Czyli wyjaśnił nam się człon „czterech”. Tak sądzę bynajmniej. Można by rzecz, że opowiadanie będzie o magii czterech żywiołów. Pożyjemy, zobaczymy.

            Jak nikt, zaskoczyłaś mnie pozytywnie. Na Twoim blogu jest tak schludnie, a wręcz uroczo i interesująco, że aż nie mogę się doczekać kiedy przebrnę przez następny punkt i dostanę się do oceny treści. Bardzo jestem ciekawa czy dorównuje ona wyglądowi.

15/15 pkt.

2. Szata graficzna

            Od razu zaznaczam, że nie znoszę oceniania szablonów, które wykonał ktoś inny niż autor bloga. Mam wtedy mieszane uczucia, ale cóż… Jakoś trzeba dać radę.

            Zacznijmy od nagłówka. Pierwsze co widzę to ramka wygięta w średnio naturalny sposób. Jednak nie będę się tego czepiać, bo ostatnio normalność i regularność mnie irytują. Dziwna oceniająca Ci się trafiła, no nie? Całość jest raczej stonowana, a wyróżniają się tylko symbole żywiołów. Znów mamy nawiązanie do tematu przewodniego bloga. Ze strony czysto technicznej samej ramki mogę znaleźć jeden mały błąd, jednak zauważam go dopiero po parunastu sekundach intensywnego szukania. Wewnątrz ramki, po lewej stronie widzę ucięcie tych malutkich „koralików”. Jest to jedyna wada tej części nagłówka, którą wychwyciło moje oko. Ciemny wzór z kwiatów zajmujący sporą dolną część pod ramką ładnie kontrastuje z resztą. Podobają mi się motywy kwiatowe, a ten jest dość nietypowy i zastosowany z dobrym miejscu. Widzę przebłyski jakiejś kratki, chmur lub skał, które ładnie uzupełniają całość szablonu.

            Podobny motyw kratki i jakichś rys znajduję w tle wewnętrznym. Bardzo ładnie dopasowane, wyróżnia się, ale nie razi w oczy. Szczególnie podoba mi się kolor czcionki. Zastosowałaś właśnie taki, jaki najbardziej lubię.

            Nie z lenistwa, a z krótkiej myśli wymienionej na początku oceny szablonu, kończę ten jakże krótki podpunkt. Mam nadzieję, że wybaczycie… Chyba robię się na to za stara. ;)

20/20 pkt.

3. Treść:

            Strasznie chce mi się spać! Normalnie ziewam non stop, bez przerwy… Mam cichutką nadzieję, że rozbudzisz mnie choć troszeczkę, bo zaraz wyrżnę głową w laptopa. Nienawidzę takich dusznych dni!

            Z racji tego, że rozdziałów dużo nie ma, postaram się wynagrodzić ocenę szaty graficznej tutaj i ocenić wszystkie posty. Zabieram się do pracy!

Prolog

            Pierwszy raz spotkałam się z tak genialnym prologiem! Mówię poważnie! Czyżbyś zgłaszała się do oceny tylko po to, żeby zbierać pochwały? Na to wygląda, bo po tych krótkich kilku zdaniach mam ochotę na więcej. Dużo więcej. Cieszę się, że zdecydowałam się przeczytać to opowiadanie od początku, chyba na dobre mi to wyjdzie.

            Wróćmy jednak do tego, co wydarzyło się w tekście. Główny bohater wydaje się być niepełnosprawnym umysłowo szaleńcem bez grama mózgu. Dobrze ujęłaś w słowa, że przeniesiesz mnie w tamten świat. Ja widzę to urwisko. Mało tego, stoję obok szaleńca, z którym skoczyłam w wodę oddaloną na tyle, że ni widzę fal rozbijających się o skały. Wychylam się i panikuję. Litości! Przecież ja mam lęk wysokości!

            Jednak nic nie przebije początku, pogrzebu mojego dobrego gustu, do którego, siłą rzeczy, zmusiłaś mnie, zgłaszając się do mojej kolejki. Prolog był nadzwyczajny! Tak krótki, a jednocześnie wyczerpujący i pozostawiający niedosyt. To tak, jakbym twierdziła, że noc i dzień, lato i zima rządzą się na tych samych prawach. Przecież wszyscy wiedzą, że tak nie jest, a jeżeli ktokolwiek twierdzi, że coś nie może być jednocześnie i wyczerpujące i pozostawiające niedosyt, zapraszam do lektury. Ja tymczasem zabieram się do rozdziału pierwszego. Mam nadzieję, że nie spotka mnie tam rozczarowanie.

Rozdział pierwszy

            Cieszę się, że tłumaczysz nam wszystko jak osobom upośledzonym. Tak jak mi tłumaczy się fizykę albo chemię. Traktujesz czytelników tak, że mają oni wrażenie przebywania z Tobą, uczestniczenia w tych samych wydarzeniach. Widać, że jest to zabieg celowy. Wcale nie jest to takie łatwe jak się wydaje, dlatego duży szacunek w Twoją stronę! Czytałam wiele opowiadań, których autorzy na siłę próbowali sobie udowodnić, że potrafią pisać w takim stylu, w jakim Ty to robisz. Jesteś pierwszą osobą, która ewidentnie marnuje się w blogosferze, nie wypływając na „szerokie wody”. Mam nadzieję, że jest to spowodowane Twoim wiekiem, bo znalazłam informację, że nie skończyłaś jeszcze 19 lat, lecz na mój gust powinnaś już iść w tym kierunki.

            Akcja z płonącymi brwiami była całkiem niezła, muszę przyznać. Poświęciłaś sporo miejsca w rozdziale na gotowanie potraw. Nie odniosłam wrażenia, że są one jakoś tam specjalnie potrzebne, ale po głębszym zastanowieniu się, dochodzę do wniosku, że musiałaś jakoś zaaranżować spotkanie Izzy z Nathanielem. Nie wiem co tej babci strzeliło do głowy, ale ten „chłoptaś” od początku mi się nie podoba, sama nie wiem dlaczego. Gdzieś tam uprzedzałaś, że pojawią się w opowiadaniu brutalne sceny. Kreślenie wzorków mieczem po powiekach… To było raczej średnio normalne, ale podobało mi się. Tak jak obiecałaś, wprowadziłaś nas w zasady rządzące podczas Ceremoniału Ognia. Średnio przemawiały do mnie te ogniste marionetki, ale sam efekt wywołany na Izzy bardzo mi się spodobał. Ciekawa tylko jestem, który żywioł się w niej ujawnił.

Rozdział drugi

            Izzy zmarnowała prawdopodobnie jedzenie. Jak tak można? Widzę, że siostrzyczka naszej Clarissy posiada ogromną moc. A już zapowiadało się, że tej mocy w sobie nie odkryje. I nagle spowodowała trzęsienie ziemi, pożar straganów, wichurę i coś podobnego do tsunami. Widać pozory mylą. Dobrze wiedzieć, że jestem nieśmiertelna. Jakoś mi lżej z tym faktem, o którym przecież wyraźnie mnie zapewniłaś. Zdezorientowanie wszystkich wokół zdecydowanie mi się udzieliło. Zresztą jak wszystkie emocje, które idealnie nam przekazujesz, pozwalasz się wczuć w ich moc. Powiem Ci, że nawet zaczęłam się troszeczkę bać o Isabellę, kiedy tak leżała i nie mogła wstać. Polubiłam ją, choć to dopiero drugi rozdział i nie miałam okazji dobrze jej poznać. Ciekawe co wyniknie w trakcie trwania Trybunału…

Rozdział trzeci

Nie ukrywam, że poprzednie rozdziały podobały mi się bardziej, bo jestem osobą, która lubi, kiedy dużo się dzieje. W tym rozdziale zdecydowanie najbardziej do gustu przypadła mi opowieść o Matce Naturze i Czasie. Ciągle im było mało! A Clarissie się wcale nie dziwię! Ani troszeczkę, wyobraź sobie. Ja też bym była zazdrosna jak cholera! Nie dość, że ukochana wnuczusia to teraz jeszcze będzie następczynią Matki Natury. Gdybym żyła w Twoim świecie i mojej siostrze przytrafiłoby się to samo zapewne bym ją zabiła, no cóż… Charakterna to ja jestem, przyznaję.

Rytuał sam w sobie mi się nawet spodobał. Faktycznie, nie wszystkie książki służą do czytania…  Tak ogólnie to nienawidzę krwi, a tu masz! Upuśćmy trochę Isabelli, a co! Oczywiście brutalnie to zabrzmiało, a w rzeczywistości została pozbawiona zaledwie paru jej kropel z prawego kciuka, jeżeli dobrze pamiętam. Wszystko super, świetnie, ale ja czekam z ogromną niecierpliwością na Konklawe!

Rozdział czwarty

            Kurczę… Spaliła dziewczynę… Nie no, super. Troszeczkę mnie zamurowała końcówka rozdziału i zanim dam radę przypomnieć sobie wcześniejsze akcje, pójdę się ubrać, bo namolne wpatrywanie się w monitor laptopa nic nie da.

            Wracam do Panteonu. Odczuwam pewien respekt przed mocami Isabelli. Spalić taki monstrualny pomnik to byłoby coś. Uspokajanie głębokim oddychaniem… Nie wiem dlaczego, ale mam skojarzenie po prostu z porodówką. ;) Pomysł na nadanie wiadomości jest niczego sobie. Szybki i wygodny, choć ja, zapewne, zeszłabym trzydzieści dwa razy po drodze na zawał. Ale cóż, płochliwa troszeczkę jestem. Po wystąpieniu wszystkich na scenę, jako osobista przyjaciółka Clarissy, czułam pewne zażenowanie. Zwłaszcza wtedy, jak zostało ogłoszone zawiadomienie o Matce Matek. Ciekawi mnie tylko co z tą psychopatyczną babcią się stanie. Jest opcja, że zabije Izzy, ale szczerze w to wątpię. Jako dugą opcję obstawiam jej samobójstwo. Ciekawe, czy uraczysz mnie informacją o tejże kobiecie w następnym rozdziale.

Rozdział piąty

            Mówiłam, a właściwie pisałam, że ta kobieta jest psychiczna! Najpierw żąda nadania mocy własnej wnuczce przez Żywiołaka, który, jakby nie patrzeć, parę godzin wcześniej obudził w sobie cholernie potężną moc i, nie ma co się łudzić, nie panuje nad nią. W tej chwili żąda kary śmierci dla Isabelli. Potem jej znowu odwala i sugeruje zsyłkę Clarissy lub jej babci na najniższy poziom. Ona jest po prostu nienormalna! Zgadzam się w stu procentach z Declanem, że Alma może mieć pretensje jedynie do siebie. Była okropnie nieodpowiedzialna, kiedy zażądała nadania mocy – to teraz ma. Niestety, sto trzy osoby to zdecydowanie za dużo. Gdzie ci ludzie mają mózgi? Lub chociaż oczy i uszy. Zła jestem na nich wszystkich! Ale widzisz... Jest bardzo dobrze, bo wywołujesz u czytelników skrajne uczucia i Ty, skubańcu mały, dobrze wiesz, co robisz i jak to robić.

Przede mną ocena, niestety, ostatniego rozdziału, ale cóż… Nie marudzić, do roboty!

Rozdział szósty

            Czy ona wyssała z siebie krew?! Ja mam nadzieję, że nie potrafię czytać ze zrozumieniem i wyobraźnia mnie ponosi, jak to ostatnio bywa, a nie… Zresztą, ciekawe co ja, wierna przyjaciółka Clary, odwaliłam na trzecim poziomie. Żyję jeszcze? I ten śmiech… Przeraża mnie, bardzo przeraża. W pewnym momencie wcisnęło mnie w krzesło i odrzuciło od laptopa. Miałam dość czytania o tym, co się tam dzieje. I która jest w końcu godzina? Ile jeszcze pozostało kary? A! I profilaktycznie wspomnę o tym, że Alma jest wredną, sadystyczną i niesprawiedliwą babą! Co mnie jej Leila? Sama sobie winna, a właściwie jej winna. Nie mam pojęcia kiedy zebrało mi się na wymioty i, choć już mi przeszło, nie włożę niczego do ust przez jakąś godzinę. Zwykle nie czytuję tak brutalnych rzeczy, wolę coś bardziej banalnego, ale powiem Ci, że takie emocje uzależniają i po pierwszym wstręcie mam już ochotę na więcej.

Podsumowując, piszesz wprost genialnie i, jak mało kto, sprawiedliwie zasługujesz na maksymalną ilość punktów w tej kategorii. Zyskujesz we mnie wierną fankę i stałego czytelnika.

20/20 pkt.

           

4. Błędy:

Nie dość, że nie umiem po takiej przerwie pisać, to zapomniałam praktycznie wszystkich zasad, więc masz szczęście, Kochana, bo wielu błędów nie dam rady Ci wytknąć.

Prolog

Do momentu zapanowania nad własną mocą, żyją we własnym, zamkniętym dla normalnych ludzi społeczeństwie. - powtórzenie

Rozdział pierwszy

Chociaż trzymałam z jednej strony, a Izzy z drugiej, doniesienie pudełka na miejscy i tak okazywało się wyczynem. – brak przecinka; brak „z”; miejsce

W czasie niedługiej podróży z domu na plac, kilkakrotnie stawiałyśmy karton i  regenerowałyśmy siły przed dalszym dźwiganiem. – brak przecinka

Wtenczas moim życiowy celem stało się znalezienie mu ksywki, ale każdy pomysł potrafił uzasadnić tak, abym natychmiast z niego rezygnowała – życiowym

Rozdział drugi

W żyłach Isabella krążyły strumienie mocy. – Isabelli

Pod jej skórą białe, błękitne, czerwony oraz zielone nici krzyżowały się lub sąsiadowały ze sobą. – czerwone

Musiały rozejść się po całym ciele, żeby każdy jego skrawek przesiąknął mocom. – mocą

Potem znów zacięło mi zacinać prosto w oczy. – zaczęło

Rozdział trzeci

Z Henry’m musimy was na trochę zostawić - Henrym

Rozdział czwarty

Zauważając, że nie może liczyć na pomoc, w tym Izzy, oznajmił – brak przecinka

Rozdział piąty

Otaksowałam twarze zgromadzonych, sprawdzając, co przeżywali. – brak przecinka

Na nici nadziei, że byli mniej zagubieni ode mnie, mogłam się powiesić. – nic nadzieje

Myślisz, że my, Starci, jesteśmy na tyle głupi – Starsi

Declan i Beatrice wymienili wypowiedzi, potem ściągnęła mięśnie twarze w największym wysiłku. – twarzy

Rozdział szósty

Reszta maszerowała niczym podniecony pochód za trumną, ze mną w środku. – brak przecinka

Zaciągnęłam się na tyle głęboko, by starzyło mi na pięć godzin. – starczyło

Alma popisałam się rynsztokową poezją. – popisała

Od razu stanęła mi przed oczami scena, że koziołkuję niczym postacie z bajek, a na koniec wstaję, jakby nic się nie stało. – brak przecinka

Dawno, dawno temu, kiedy miała niespełna trzydzieści lat. urodziła dziecko i wydusiła z jego płuc wszelkie powietrze. – niepotrzebna kropka, zamiast jej – przecinek

Zaniedbała łykanie ziółek zapobiegających szokowi poporodowemu. Starszym wydał ją własny mąż. – brak kropki

Jak na tak obszerne rozdziały nie popełniasz gigantycznej ilości błędów. Oczywiście, zawsze mogłoby być lepiej. Chcę również zauważyć, że u mnie zawsze krucho było z interpunkcją i widziałam więcej błędów, głownie z przecinkami na pierwszym planie, lecz sama nie byłam pewna i wolałam nie obniżać punktów za własną głupotę i niewiedzę.

13/15 pkt.

5. Dodatki

Przebrnęłam przez „część pisaną”, nawet całkiem przyjemnie było. Teraz czas się zająć tym, co uprzyjemnić ma bloggerowi poruszanie się pot Twoim blogu. Zacznijmy od „mapy świata”

„Początek” to nic innego jak strona główna Twojego bloga. Nie ma nad czym się zastanawiać.

Udaję się do „Galerii”. Widzę link przenoszący mnie do zwiastuna Twojego opowiadania. Pierwszy raz widzę, żeby ktoś aż tak zaangażował się w opowiadanie. Czekam z rosnącym zniecierpliwieniem aż filmik się załaduje. Jest! Oglądam… Jestem pod wrażeniem! Osobiście tworzę filmiki w Vegasie i znam jego możliwości. Cieszę się ogromnie, że nie wykorzystywałaś wszystkich efektów. Zwiastun jest krótki i profesjonalny. Jest super! Jeżeli chodzi o okładki, to ja głosuję na drugą! Jest zdecydowanie najlepsza ze wszystkich i najbardziej przypomina te „autentycznie książkowe”.

Następne dwie zakładki nie wymagają ode mnie żadnego komentarza. Pochwalę Cię za udział w akcji. :)

Muzyka? Dziewczyno, widać, że Ty żyjesz tym opowiadaniem. Jesteś w swoim, paradoksalnie, żywiole. Bardzo bym się ucieszyła, gdybym dostała kiedyś w księgarni książkę Twojego autorstwa.

Proste, aczkolwiek przyjemne dla oka animacje znalazłam w „Strażnikach Żywiołów”. Żałuję tylko, że nie ma babci, której nie jestem w stanie sobie wyobrazić bez Twojej pomocy. Uczepię się tylko tego, że przez szybkie przenikanie w trakcie animacji, Clary wygląda jakby miała wąsy.

Formspring jak zawsze na miejscu, kontakt z czytelnikami przede wszystkim!

„Poza granicami” jest ciekawą nazwą dla linków. Uporządkowanie alfabetycznie, przyjemne dla oka, łatwo jest siebie odszukać. Nic dodać, nic ująć!

„Spamownik” i „wspieram” to zakładki na tyle oczywiste, że nie musiałabym o nich pisać, gdyby nie fakt, że w spamowniku nie życzysz sobie informacji o nowych rozdziałach ze względu na rozbudowane funkcje Blogspota. Widzę, że wspierasz wiele akcji i innych książek, Ebook-ów i opowiadań. No, może nie aż tak wiele, ale jakościowo bardzo dobrych.

Uwaga! Rozdaję cukierki! Dobra, rozwaliło mnie to. Powiem Ci, że sama się nabrałam. Bardzo dobry sposób na zdobycie odpowiedniej ilości uwagi każdej osoby zaglądającej na Twojego bloga.

Dziękujemy Dante, mamy dużo czytelników. Jest super! Nic mi nie brakuje, nic nie przeszkadza.

8/8 pkt.

6. Liczby

            Masz spore grono stałych czytelników i fanów. Udzielasz się w rozmowach, SPAM-u nie zauważyłam. Jestem pod wrażeniem. Same pochlebne komentarze. Potrafisz zachwycić każdego, nawet najbardziej wymagającą osobę!

5/5 pkt.

7. Gratis

- za zwiastun

- za treść i ciekawą fabułę

- za kontakt z czytelnikami

- za zaciekawienie mej skromnej osoby

4/4 pkt.

Podsumowanie:

            Jak na mój skromny gust, masz zadatki na drugą J. K. Rowling i nie zaprzeczaj. Możesz zainwestować w dobrą betę, która da radę ogarnąć wszystkie zasady interpunkcji i od początku do końca poprawić tekst. Ja Ci powiem krótko i zwięźle: Gratuluję i życzę powodzenia w dalszym pisaniu!

5/5 pkt.

Otrzymałaś w tej ocenie 90 punktów, co daje Ci ocenę bardzo dobrą+. Niewiele zabrakło do celującej. Popraw błędy i będzie idealnie!

***

Wróciłam do świata żywych i oceniających. Cieszy mnie to niezmiernie.

Może ocena nie jest specjalnie długa, może też nie zachwyca jakością, ale miałam sporą przerwę i proszę o wyrozumiałość. W końcu starałam się. :)