{0025} Ocena bloga sukcesja-chiyo.blogspot.com

+ Zaznaczam z góry, że nie jestem zadowolona z tej oceny. Przepraszam też za możliwe błędy.

Dwa miesiące czasu, ponad cztery tygodnie właściwie. To sporo. Dlatego nie mogę obiecać, że ta ocena będzie w ogóle „do zjedzenia”. Nie mogę też obiecać, że będę pojawiać się częściej, bo choćbym chciała aktywniej się udzielać, to nie mam nawet czasu iść do dentysty, a co dopiero pisać codziennie oceny blogów.

Nowa tematyka. Nowa szata graficzna. Nagannie ewoluuje, a ja chyba stoję w miejscu, więc czas w końcu wziąć się za samą siebie, przestać marudzić i napisać tę ocenę, na którą Chiyo czeka już chyba pół roku.

Chciałam przeprosić za to, że czas oczekiwania wyniósł aż tyle, nie spodziewałam się jednak tego, że w moim życiu pojawi się tyle nowości, że zacznę nieco aktywniej spędzać czas, poznawać ludzi, uczyć się i pracować. Szczerze powiedziawszy, były to najbardziej dynamiczne wakacje, jakie miałam. I nie żałuję, że niczego nie napisałam. Ale przepraszam!

Show time!

Blog: sukcesja-chiyo

Autor: Chiyo

Oceniająca: Hakuna

Akt I

Scena pierwsza: Przestrzeń sceniczna

Pierwsze wrażenie. Pamiętam jeszcze stary szablon Sukcesji na Onecie. Nie podobał mi się. Nie wiem, kolory były zbyt mdłe… Nie powiem, że teraz jest dużo lepiej. Szata graficzna Twojego bloga nie zachęciła mnie do tego, aby pozostać na dłużej. Dlaczego? O tym później.

Sukcesja. Prosto i po polsku. To duży plus, chociaż wiem, że czasami ciężko znaleźć wolny adres – tak jak teraz w twoim przypadku. Nie powiem, aby słowo „sukcesja” było mi kompletnie obce; zajmując się na zajęciach z historii i prawa rzymskiego tematem dziedziczenia, dość często używaliśmy tego zamiennika. Pierwsza myśl? Wielki, bogaty ród i romans w tle. Czasy dawniejsze, dalekie od cywilizacji. Może nawet nieszczęśliwa miłość? Mezalians? Jedno, nieskomplikowane słowo, a ile wątpliwości i domysłów… Naprawdę jestem ciekawa tego, co masz do zaprezentowania, na jaki pomysł wpadłaś. Czuję  w kościach, że będzie oryginalnie.

„Żądza władzy jest gwałtowniejsza od innych namiętności”. Rozumiem przez to, że nie obędzie się bez pieniędzy? Właściwie majątku, tak… Chyba tak. Cytat, który właśnie przytoczyłam – google nie chce mi powiedzieć, kto jest jego autorem, zdecydowanie zachęca do tego, aby pozostać na Twoim blogu, aby z niecierpliwością oczekiwać pierwszego rozdziału, pierwszego zdania, jednego, nawet niepełnego zarysu historii, którą przedstawiasz.

„Piórko na wietrze” – szczerze powiedziawszy, nie mam pojęcia do czego nawiązuje napis na belce. Czuję się przez niego nieco rozkojarzona. Z resztą, zjadłam niedawno obiad i jest mi tak ciężko. Jestem też zmęczona po pracy i nie myśli mi się zbyt lekko, a takie chyba powinno być piórko na wietrze.

Rzucając jedynie okiem na Twojego bloga, można zauważyć, że jest to ambitniejsze, pełniejsze, z wyraźnym planem. Muszę też przyznać, że masz samozaparcie – nigdy nie udało mi się napisać opowiadania dłuższego, niż siedem krótkich części. A Twoje rozdziały? Nie zagłębiając się w treść, mogę stwierdzić, że są rozbudowane, porządne i wszystko tworzy solidną całość, co nie łatwo stwierdzić przy pierwszym wrażeniu, ale wchodziłam na Twojego bloga już tyle razy, że z czystym sumieniem muszę przyznać, że coś w tym jest. Coś tam tkwi.

Mimo wszystko, odrzuca mnie nieco szablon – chociaż muszę przyznać, że nie jest już „rozjechany”. Chciałabym przyznać ci maksimum punktów, ale nie mogę. Mam nadzieję, że skromna siódemeczka Ci wystarczy.

7/ 10 pkt

Scena druga: Dekoracje

Zawsze lubiłam oceniać stronę graficzną bloga. Nie wiem, czemu, ale sprawiało mi to pewną radość. Piksele mnie cieszyły, bo mogłam wytknąć komuś niedbalstwo, niedobrane kolory brutalnie pieściły me oczęta, a okrutny śmiech rozlegał się w moim pokoiku, ale nieco zawiodłam się na szacie Sukcesji.  Za całokształt nie mogę odjąć zbyt wielu punktów, bo szablon spełnia główne wymogi, jakie stawiam layout’om – jest schludny, prosty, a kolorystyka pozostaje stonowana. Aczkolwiek…

Będę okrutna i przyczepię się nagłówka. Jak poprzednia odsłona szaty prezentowała postać jakiejś roztańczonej kobiety, teraz mamy do czynienia ze stopą i z dłonią. Skóra tej osoby pokryta jest henną, co naprowadza mnie na klimaty hinduskie, ale nie jestem w tej tematyce ekspertem, więc przemyślenia zostawię dla siebie. Nie podoba mi się to, nie podobają mi się też ciężkie złote bransolety, a przede wszystkim fakt, że to wszystkie jest takie… rozmyte, rozmazane, dziwne. Brakuje temu ostrości, a moje oczy tego nie lubią. Nie wygląda to zachwycająco.

Kolor tła wewnętrznego jest… Trudny do określenia. Ni to brąz, ni to róż, ni to wrzos. Ciężko mi określić tą barwę. Jest taka… Jakby to powiedział mój brat: srakowata. Postawiłabym raczej na beż, czysty, ładny beż. Na zewnątrz mamy klasyczną, dobrą czerń. I tego koloru się nie przyczepię. Czcionka jest jasna i czytelna, nie sprawia, że chcę stąd wyjść, mimo ogólnie nie zachęcającej kolorystyki. Wiesz co podoba mi się w szablonie? Napis „Sukcesja”, chociaż jest on nieco przyciężkawy, ale ornamenty wokół niego są prześliczne!

Podsumowując, trochę krótko mi wyszło, szablon nie zachęca. Jest nijaki. Ani zły, ani dobry. Zmieniłabym go na nieco żywszy, jaśniejszy i bardziej dopracowany… Powstało teraz na blogspocie wiele blogów, na których można zamówić szablony, weźmy na przykład Elfabę czy Christel, obydwie są genialne. Bądź co bądź, szablon nie odrzuca, nie sprawia, że mam ochotę wyłączyć kartę przeglądarki, ale nie zachęca też na tyle, aby od razu wziąć się za Twoje opowiadanie.

Może mała zmiana?

5/10 pkt

Scena trzecia: Sceneria

Na stronie głównej bloga nie ma zbyt wiele, jeśli idzie o dodatki. I dobrze, to duży plus. Lubię taką skromność. Menu, spis treści i spamownik. Wszystko, co potrzebne bez żadnego rozdrabniania się. Jest porządek. Duży plus za miejsce na spam, nie wyobrażam sobie tego, aby jakiś blog mógł funkcjonować, nie posiadając odpowiedniej zakładki. Duży plus za to, że spis treści jest ukryty na podstronie, bo z tego co widzę, masz sporo tych rozdziałów.

Dziewięć. Liczba podstron w menu. Sporo tego, nic dziwnego, że postanowiłaś to ukryć. Ale teraz czeka mnie ciężka robota. Muszę do wszystkiego zajrzeć! Linki – celujący! Wszystko poukładane, posegregowane. Matko, odwaliłaś kawał dobrej roboty. Opowieści – jestem tą zakładką szczerze zainteresowana. Słowo „projekt” sprawiło, że zaczęłam postrzegać Twój blog nieco inaczej. Mimo wszystko, od początku uważałam, że to coś poważnego, teraz jednak mogłam się przekonać, że tak jest naprawdę – "Sukcesja" jest częścią czegoś większego, z czym wiążesz nadzieję. "Sukcesja" jest miejscem, w którym chcesz się wykazać. W porządku. Gdybym mogła, kliknęłabym „lubię to!”. Zakładka „Wymowa” sprawia, że coraz bardziej zazdroszczę Ci tego zacięcia. Budowanie tych wszystkich podstron musiało zająć Tobie mnóstwo czasu. Zorganizowanie ich treści jeszcze więcej. Jestem pod ogromnym wrażeniem, a nie jestem jeszcze w połowie. Mapy? Mapy… Zastanawiam się, co tutaj mnie jeszcze zaskoczy. Zdecydowałam, że nie będę omawiać każdej podstrony po kolei, a jedynie to, co rzuciło mi się w oczy.

W zakładce „Źródła” posklejało ci się kilka wyrazów. Drobnostka. Muzyki rodem z Bollywood nie lubię, dlatego tę stronę ominęłam szerokim łukiem. Poza tym… Nie wiem, co tutaj mogę jeszcze dodać. Twój blog to jedna, mała, a właściwie coraz większa, chodząca perfekcja. Jestem mile zaskoczona, bo szata graficzna nie wpłynęła na mnie tak pozytywnie, jak same dodatki.

4/4 pkt

Akt II

Scena pierwsza: Scenariusz

Nie chcę Ci obiecywać, że ocenię wszystko, co napisałaś. Nie chcę też straszyć, że ograniczę się do trzech postów. Szczerze powiedziawszy – na tyle części, które opublikowałaś, te trzy będą niewielkim ułamkiem i nie wydaje mi się, że podczas takiego wybiórczego czytania rozdziałów, będę mogła wypowiedzieć się o świecie przedstawionym. Ile uda mi się ocenić, tyle ocenię, a jeśli – jakimś cudem – będzie zależało ci na mojej opinii, dotyczącej całości, każdego rozdziału z osobna, możemy się skontaktować.

Tradycyjnie rozpocznę od Prologu. Przeczytałam go i… Nie ujął mnie tak, jak powinien, jak tego oczekiwałam. Ale nie mogę powiedzieć, że jest źle. Przedstawiasz nam bohatera i prawdopodobnie motyw, którym będzie kierował się w Twoim opowiadaniu. Chyba już wiem, skąd wziąć się adres „Sukcesja”. W Prologu obracamy się bogatym, arystokratycznym środowisku, nie pozbawionym intryg, plotek i zagmatwanej polityki związanej między innymi z dziedzicznością tronu. Polityki może nie lubię, ale czuję, że święci się tutaj coś większego i mam nadzieję, że się nie zawiodę.

„Zmiany nadchodzą bez pukania”. Zdziwiłam się, kiedy opuściliśmy nagle dwór króla, aby znaleźć się w świątyni bogini Hitchki, aby obserwować bieg Anavati, która została wysunięta na pierwszy plan, aby przyglądać się jej zmaganiom przed nowym mentorem. Poznajemy ją, jako niezbyt pewną siebie i swoich możliwości dziewczynę. Dwadzieścia dwa lata… Ma właściwie całe życie przed sobą, jest uzdolniona, z wyglądu jednak przeciętna. Przedstawiłaś ją, jako sumienną studentkę, która jest oddana bogini zabawy, swojemu uczuciu do chłopaka i sztuce. Mówiąc, że to, co napisałaś mi się nie podoba, musiałabym skłamać. Druga część pierwszego rozdziału nie jest gorsza, pojawia się w niej więcej przemyśleń, dotyczących głównej bohaterki. Mistrz Endrash jest człowiekiem surowym i ambitnym, mam wrażenie, że swoje ambicje będzie przenosił na Anavati. Nie podoba mi się jednak fakt, że knuje już, jak zniszczyć związek dziewczyny z Jesharasem. Okrutny! Jestem szczerze zadowolona z tego, że po przeczytaniu dwóch części nie zauważam nigdzie Mary Sue. Nigdzie! Nie zrobiłaś z niej typowej ślicznotki. Mogłaby być ładna, ale dodałaś jej duży nos w centralnym punkcie twarzy. Znasz umiar i tworzysz wszystko na tyle realne, że zupełnie nie przeszkadza mi fakt, że dzieje się to w innym uniwersum.

W pierwszym rozdziale poznajemy też bliżej sam budynek Akademii, odrobinę jej struktur i zwyczajów w niej panujących. Świat przedstawiony jest dopracowany, wszystko wydaje się być dopięte na ostatni guzik, a to dopiero pierwsza część.

Nie zawiodłam się również na „Bramie ze słów”. Skupiasz się na wszystkim, na czym powinnaś się skupić. Jasno i wyraźnie rysujesz nam, nie tylko zarys, ale cały świat, który chcesz przedstawić. Bohaterowie mają określone charaktery, nie czynisz z nich misz-maszów, mocno trzymasz się tego, co postanowione. Lubię Anavati, chociaż po pierwszym rozdziale nie byłam do niej przekonana. W „Bramie…” pokazałaś, że jest silną i opanowaną osobą, że ma charyzmę i szybko chłonie wiedzę. Zapewne, gdyby była słabsza poddałaby się siostrze swojego ukochanego i zostawiłaby go, tylko po to, aby mieć święty sposób. Cieszę się jednak, że tak się nie stało.

Moją ulubioną postacią w Twoim opowiadaniu jest zdecydowanie mistrz Endrash, przynajmniej na razie. Nieco tajemniczy, zamknięty pod maską spokoju, przeżywający i analizujący wiele pod tą skorupą. Może wydawać się nawet człowiekiem bez uczuć, ale jak widać – jego uczennica jest dla niego kimś ważnym, mimo tego, że nie znają się zbyt długo. Nie zdziwił mnie też fakt, że między tą dwójką powstaje jakaś więź. Wyszło naturalnie, chociaż może nie powinno. Może Anavati powinna nieco bardziej rozpaczać odejście starego mistrza, który uczył ją od podstaw. Może Anavati powinna podchodzić do Endrasha nieco bardziej sceptycznie. Mimo wszystko, dobrze, że tak nie jest. Ich znajomość nabiera smaku i koloru, staje się coraz ciekawsza. Intryguje mnie też, czy zmieni kiedyś charakter i przestanie być tylko znajomością na stopniu mistrz-uczennica.

Twoje opisy są godne pozazdroszczenia. Zagłębiając się w tworzoną przez Ciebie historię, mam wrażenie, że czytam bardzo dobrą książkę i właściwie mam szczerą nadzieję, że planujesz wydać „Sukcesję” na papierze, w ładnej okładce. Czas mnie nagli, czas mnie ogranicza, a nie chcę zwlekać z tą oceną jeszcze dłużej, chcę zakończyć na pierwszej części Twojego opowiadania, dlatego informuję, że dla oceny przeczytam jeszcze rozdział piąty i dziewiąty. Jednak dla samej siebie, kiedy uporządkuję swoje własne opowiadanie, wrócę do „Sukcesji” z przyjemnością. Ale koniec prywaty, lecimy dalej.

„Gliniane dłonie” – w tym trzyczęściowym rozdziale spotykamy się z trzema siostrami i ich najbliższym otoczeniem. Ominęłam parę postów, ale nie czuję się tak, jakbym przeoczyła coś wielkiego. Upasna, Sakrini i Hinati tworzą osobny wątek tego opowiadania. Szczerze powiedziawszy w pierwszej części ich historii, kiedy to dwie młodsze podsłuchiwały, śmiałam się i szczerzyłam od ucha do ucha. Atmosfera w ich domu w żaden sposób nie została przedstawiona sielankowo, a mimo wszystko, bohaterki są szczęśliwe, każda na swój sposób. Na pierwszy plan wysunęła się Upasna, dziewczyna w spodniach, ale głównym wydarzeniem jest zauroczenie Hinati i jej zbliżający się ślub. Wszystkie trzy krewne przedstawiłaś w sposób przyjemny i sympatyczny, w pewien sposób nawet z charakterów są do siebie podobne. Dlaczego? Bo mogłabym zaprzyjaźnić się z nimi wszystkimi i każdą z osobna. Spotkanie Upasny z Bhasiati dało mi do myślenia. Jestem ciekawa, co takiego wielkiego przydarzy się średniej z sióstr. I między innymi dlatego wrócę do „Sukcesji”. Muszę jednak przyznać, że może i opowieść o tej trójce mnie w pewien sposób urzekła, to jednak wolałam czytać o Anavati.

W „Pierwszych kroplach deszczu” powróciliśmy do życia Anavati, bohaterki, która niezwykle przypadła mi do gustu, która jest bardziej realistyczna, niż jakakolwiek inna postać opowiadań, z którymi się spotykam. Uwielbiam to, jaka jest, śledzenie jej przygód, rozmyślań stało się wręcz przyjemnością. Nie mogę odmówić Twoim bohaterom, jak i światu, który przedstawiasz, cudowności i perfekcyjności. Z przyjemnością czytałam rozdziały, uśmiechałam się i grymasiłam, a to dobrze – potrafisz wzbudzić w czytelniku emocje, a chyba tego oczekuje się od opowiadania, prawda? Chciałabym Cię, a właściwie Twoją twórczość, skrytykować, ale nie mogę. Nie mam się czego przyczepić, a wydaje mi się, że zawsze znajdowałam jakiś haczyk.

Świetnie wypracowany styl, bogate słownictwo, niewątpliwie bujna wyobraźnia, oryginalność godna pozazdroszczenia. Jak dla mnie – mistrzostwo w każdym calu.

34/35 pkt

Scena druga: Niedomówienia

Nie było tego wiele, właściwie w ogóle, ale wypiszę to, co wpadło mi w oko. Mimo wszystko, nie zawadzi to zbytnio w ocenie.

Zmiany wchodzą bez pukania (część pierwsza)

„Wyłącznie świadomość, że danie upustu emocjom przyczyniłoby się do pogorszenia spóźnienia, powstrzymywała ją przed wcieleniem chwilowych pragnień w życie” – wg mnie brakowało tutaj przecinka, ale mogę nie mieć racji, interpunkcja to nie moja najmocniejsza strona.

„Z jednej strony Avanati” – Anavati.

Zmiany wchodzą bez pukania (część druga)

„W Akademiach Wojennej w sąsiednim Nagarh Południowym”

Jak widać, jest tego śmiesznie mało. Piszesz znakomicie, błędy są Tobie obce. Za te drobnostki, głównie literówki, które mi nie umknęły, nie odejmę Ci żadnego punktu, zdarza się to przecież każdemu.

            15/15 pkt

            Scena trzecia: Teatr…amatorski?

Zdecydowanie nie jest to teatr amatorski. Twoje przedstawienie jest wręcz wspaniałe i zasługuje na owacje na stojąco. Gratuluję Ci dopracowanego pomysłu, godnej pozazdroszczenia idei, którą pięknie i profesjonalnie wcieliłaś w życie. Szkoda tylko, że marnujesz taki koncept na blogu. Zrobiłabym z tego, na Twoim miejscu, coś o wiele większego. Wykreowałaś własny świat, własne charaktery, daleko ci od marysuizmu, masz wyczucie, wspaniały styl. Zazdroszczę Ci też takiego samozaparcia i tego, że od tak dawna zajmujesz się „Sukcesją” i nadal ją kontynuujesz. Ja cechuję się słomianym zapałem i żaden z moich pseudo projektów nie miał więcej, niż siedem rozdziałów. Zasługujesz na szóstkę, nawet z plusem. Gdybym mogła, przyznałabym Ci o wiele więcej punktów, niż 6.

            6/6 pkt

Akt III

Scena pierwsza: Owacje na stojąco

            I tutaj, w tym miejscu, dodaję Ci więcej punktów. Za oryginalność, za wykonanie, za całokształt. Zasługujesz na kolejny punkt za kreacje bohaterów, rzadko kiedy w blogosferze spotykałam się z takimi konkretnymi charakterami. Nie robisz z nich Mary Sue, ale też trzymasz się utartej ścieżki. Nie zmieniasz ich osobowości z każdym rozdziałem. Jedyne, co mi się w Twoim blogu nie podoba, to szablon, ale to kwestia gustu, a o gustach się ponoć nie dyskutuje, prawda? Ale na czym polegałaby rola oceniającego, gdyby nie mógł wyrazić swojego zdania?

            3/4 pkt

Epilog

Nie chcę się powtarzać. Wydaje mi się, że wszystko już powiedziałam. Zdaję sobie sprawę z tego, że ocena nie zachwyca, ale jak to się mówi: „im lepszy blog, tym krótsza ocena” i kompletnie się z tym zgadzam. Już dawno nie spotkałam tak oryginalnego i dopracowanego bloga, już dawno nie oceniłam czegoś, co przyciągnęłoby moją uwagę na tyle, aby chcieć do tego wrócić i zagłębić się w treść. Ostatnio, jeśli idzie o moją znajomość blogosfery, jestem daleko w tyle, ale mam podejrzenia, że „Sukcesja” jest jednym z wybitniejszych dzieł, jakie można przeczytać zupełnie za darmo i w dodatku być w kontakcie z autorką.

5/5 pkt

Jeśli dobrze podliczyłam udało zdobyć Ci się 79 punktów na 89, co daje miejsce „Sukcesji” w kategorii „Inspicjent”. Gratuluję i życzę dalszych sukcesów!