{0034} Ocena bloga mowa-snow.blog.onet.pl

*ocena niesprawdzona, mogą być w niej błędy - tak, wiem, to mało profesjonalne, aczkolwiek cały dzień nad nią siedziałam i bolą mnie już oczy. Bądźcie wyrozumiali, jutro ją przeczytam ponownie i poprawię. 

Zastój, który mnie dorwał jest całkiem normalną dla mnie rzeczą. Można powiedzieć, że jestem osobą ze słomianym zapałem – mimo tego, staram się z tym walczyć, dlatego też biorę się do roboty. Ogarnęłam się, jako tako, powoli wszystko wychodzi na prostą – ostatnio docierają do mnie tylko dobre wiadomości, więc z takim nastawieniem mogę wziąć się do kolejnej oceny. Ku mojemu niemiłemu zaskoczeniu zauważyłam, że Animi czeka na ocenę od czerwca….

Jest mi potwornie głupio, dlatego pisząc tę ocenę, jednocześnie proszę o wybaczenie, zarówno ze strony Animi, jak i pozostałych osób w mojej kolejce.

Blog: Mowa Snów

Autorka: Animi

Oceniająca: Hakuna

Akt I

Scena pierwsza: Przestrzeń sceniczna

            Jak zawsze, jestem zdania, że pierwsze wrażenie należy do tych czynników, które ugruntowują opinię. Wraz z początkowym obeznaniem się z przedmiotem oceny, nabieram przeświadczenia będącego podstawą dalszych wywodów. Wiem, że to trochę głupie, aby pierwsze wrażenie zaważało na ostatecznym wyniku, ale stawiając samą siebie na miejscu potencjalnego czytelnika wiem, że Mowa Snów byłaby blogiem, który przyciągnąłby moją uwagę samym wyglądem i adresem. Dlaczego? Już mówię…

            „Niech przeszłość pozostanie przeszłością” – niby nie skomplikowany cytat poczytnego twórcy – pana Kinga. Ale nasuwa skojarzenia, że główny bohater Twojego opowiadania będzie zmagał się z tym, co już minęło i nie powinno wracać, a jednak to robi. Być może, że walka z minionym będzie głównym motywem; szczerze powiedziawszy, byłabym niezmiernie ucieszona, gdyby tak się stało. Cytat brzmi mistycznie i tajemniczo, wprowadza nas w pewną zadumę i zmusza do myślenia. Przynajmniej ja mam takie odczucia.

            „Mowa Snów” – tytuł opowiadania i zarazem adres bloga, zacznę od krótkich przemyśleń na temat tej drugiej funkcji. Wklepując w przeglądarce, a właściwie klikając w link, czułam, że trafię na coś oryginalnego i ciekawego. Adres jest polski, krótki i naprowadzający na to, z czym możemy się spotkać. Jak dla mnie – wielki plus za ten zabieg (sama zadziałam ostatnio odwrotnie, ale… mniejsza z tym).

            „Mowa Snów” sprawdza się równie świetnie jako tytuł. Prawdopodobnie, gdybym miała sięgnąć po książkę z takim właśnie tytułem, wzięłabym ją, ale musiałabym się zastanowić. „Mowa Snów” brzmi nieco jak jakiś poradnik dotyczący naszych snów, jakiś słownik sennych symboli. Dopiero drugim moim skojarzeniem byłby fakt, że może być to powieść, zakradająca się do świata marzeń sennych.

            Lubię delikatne kolory, oliwkowy i taka kawa z mlekiem świetnie są sobą współgrają. Szablon jest zadbany, wszystko ma w nim swoje miejsce. Nic się nie gryzie, czcionka jest czytelna, tekst wyjustowany. Podoba mi się.

            Wygląda na to, że „Mowa Snów” zrobiła na mnie dobre pierwsze wrażenie. Jedynym takim minusikiem jest fakt, że tytuł-adres może brzmieć jak słownik symboli. Ale poza tym? Wszystko jest, nie powiem, że idealnie, ale ładnie i zachęcająco. Oby tak dalej.

9/10 pkt

Scena druga: Dekoracje

            Pierwsze wrażenie wypadło pomyślnie, ale składową na to „pomyślnie” była również szata graficzna. Co prawda, szablon nie ujął mnie za serce, nie wstrzymałam oddechu i nie wpatrywałam się w nagłówek jak natchniona – prosta sprawa, widziała lepsze prace, nawet znacznie lepsze, które były równie proste i skromne, jak ten layout. Nie ma szału, jak już mówiłam, ale jest pewien ład, porządek i pewna harmonia, a to przecież jest najważniejsze. Dla mnie.

            Nie lubię przepychu, a u Ciebie go nie widać. Nie lubię jaskrawych, niestonowanych i gryzących się ze sobą kolorów – tego na „Mowie Snów” również nie ma. Zatem szablon spełnia główne wymogi, aby mógł być uznany za znośny. Mam w zwyczaju rozczulać się nad genialną grafiką, lubię poznawać nowe „fasony” szablonów, cieszą mnie odkrycia, nowinki i takie tam podobne rzeczy.

            Szablon na Twoim blogu jest niezwykle klasyczny, prosty. Dwie kolumny, jedna przeznaczona na treść, w drugiej umieszczone potrzebne odnośniki. Żadnego zamieszania, wszystko posegregowane, ot, jest cudnie. Wspominałam wcześniej, że kolory pod żadnym względem się nie gryzą. Oliwkowa zieleń i kawa z mlekiem tworzą dość zgrany duet, nieco mdły, ale zgrany. Oczy nie bolą od wpatrywania się przez dłuższy czas, nie krzyczą, że pora już uciekać.

            Jak do barw przyczepić się nie mogłam, bo przecież tło zewnętrzne komponuje się z tym wewnętrznym, to nagłówek średnio mi się podoba. Jest wykonany dość profesjonalnie, że tak to ujmę – przecie widywało się znacznie gorsze prace, znacznie bardziej amatorskie, a mimo to zdołałam się przekonać, że szata nie zdobi bloga. Trzeba zagłębić się przecież w jego wnętrze.

            Wracając jednak do nagłówka. Widzę na nim kobietkę. Ładną, ale nie piękną, przynajmniej według nie. Widzę ją w dwóch różnych wariantach – w kolorowym i czarno-białym. Odnoszę wrażenie, że jest to główna bohaterka. Nie podoba mi się to, że brushe (te ładne ornamenty) pojawiają się również na jej buzi. Widać, że chyba próbowano je zniwelować, przynajmniej do jakiegoś stopnia, ale pozostały. I to według mnie psuje efekt. Pędzel powinien być pod spodem, a postać nałożona na niego, wyglądałoby to znacznie lepiej. Tam gdzieś, po lewej stronie, majaczy się łóżko – jak dla mnie jedyna rzecz związana ze snami.

            Ogólnie, nagłówek nie jest za bardzo tematyczny. Istnieje przekonanie, że szablon powinien nawiązywać do treści, która publikowana jest na blogu. Idąc wedle tego przekonania, musiałabym zasugerować zmianę na szablon bardziej odpowiadający motywowi snów, na bardziej delikatny, nieco „śpiący”, że się tak wyrażę. Ale odchodząc od tej dziwnej tezy, uznaję nagłówek za średnio dobry. Widnieje na nim bohaterka i łóżko. Przyczepić mogę się właśnie tych użytych pędzli, poza tym – wykonanie jest może nie świetne, ale wystarczające, aby zadowolić mnie w jakimś stopniu. I z pewnością czytelników też.

7/10 pkt

Scena trzecia: Sceneria

            Na samej górze, w kolumnie po lewej widnieje statystyka. Uznaje się, że nie oceniamy ilości komentarzy, czego jestem zwolenniczką, ale rozumiem, że ten gadżet jest ważny dla samej autorki. Przecież dzięki niemu kontrolujemy stan wypowiedzi na blogu. Wystarczy szybkie spojrzenie na bloga, aby wiedzieć, czy ktoś dodał komentarz, czy wszystko pozostaje bez zmian.

            Następnie spotykamy się z Menu. Wkraczam w otchłań „Informacji”, ciekawa czego się z nich dowiem. Są chyba nieco nieaktualne, na samym wstępie piszesz, że nowy rozdział ukaże się w połowie września, a opublikowałaś już jakiś w październiku. To tylko taka mała uwaga. Po drugie, za zbędną uważam informację ostatnią – wiadomym jest, że skoro piszesz, że skoro się w jakiś sposób reklamujesz, to zachęcasz czytelników do czytania i komentowania. Do pozostałych nie mam uwag. Jedno mi się nie podoba, o tym, że schowałaś je na osobnej podstronie. Ja rozumiem minimalizm i prostotę, ale ogłoszenie o tym, kiedy pojawi się następny rozdział powinien widnieć w ramce nad postami lub pod koniec każdego rozdziału. Dlaczego? Szczerze wątpię, aby przeciętny czytelnik zaglądał tam częściej – zdarzyło mu się raz i tyle.

            „O opowiadaniu” – w końcu, część mojej początkowej fascynacji być może zostanie zaspokojona. Brzmi kusząco. Polskie realia? Wow, rzadko spotykam się z tym na blogach, w opowiadaniach. Piszemy o wielkim, nieznanym świecie, mimo tego, że nie mamy o tym pojęcia, bo dzięki temu odpływamy, czujemy się lepiej, jesteśmy innymi ludźmi, a tutaj? Milena – lubię to imię, ale kojarzy mi się z niezbyt ogarniętą koleżanką… Mimo wszystko, krótkim opisem zachęciłaś mnie do zagłębienia się w lekturę. Pomysł podczas spaceru? Brzmi to znajomo, samotne spacery czasami są wybawieniem dla mojej weny. Muszę się na jakiś w końcu wybrać. Sama.

            „O autorce”. Czy będę miała szansę dowiedzieć się czegoś o Animi? Mam nadzieję. Bo wpadła na genialny pomysł na stworzenie opowiadania, więc… Borze zielony! Miałam wrażenie, że czytam tekst o sobie. Naprawdę, wyłapałam wiele zdań, ba, większość opisu mogłabym użyć do opisu swojej własnej osoby – rzecz jasna, nie zrobię tego! Ale, ale… Jakbym nagle stanęła twarzą w twarz z drugą ja. Podoba mi się to, że nie rozwodzisz się nad tym, jak masz na imię, ile masz lat, do jakiej szkoły chodzisz, etc. A mimo to, dzięki temu krótkiemu opisowi – czytelnik ma szansę cię poznać.

            „Pytania”, „linki” i „spamownik” – klasyczne dodatki, do których nie mogę się przyczepić. Dwa ostatnie są właściwie niezbędne, ale „pytania” to całkiem ciekawy sposób kontaktu z autorką. Doceniam. Brakuje mi czegoś o bohaterach. Szkoda.

            3/4 pkt

Akt II

Scena pierwsza: Scenariusz

            Rozdziałów masz dużo – niestety, ku swojemu niezadowoleniu, nie zdołam przeczytać ich wszystkim. Od razu napiszę tutaj, za które posty się biorę: prolog, rozdział pierwszy, trzeci, rozdział szósty, rozdział dziewiąty i jedenasty. Mam nadzieję, że ocenię ich wystarczającą ilość, aby móc coś wywnioskować, jakoś Ci doradzić, a może najzwyczajniej w świecie pochwalić. Wszystko, co oceniłam i przeanalizowałam do tej pory zachęca mnie do tego, aby ruszyć dalej, aby zagłębić się w lekturę.

            Prolog był bardzo króciutki, nie wnoszący zbyt wiele. Prawdopodobnie jest to monolog głównej bohaterki – Mileny. Brzmi on dobrze, lubię takie wstępy do historii, nieco filozoficzne, natury psychologicznej. Niestety, nie brzmi on wspaniale, nie porwał mnie. Odnoszę wrażenie, że wypowiedź dziewczyny jest niezwykle… Sztywna? Pozbawiona emocji? Taka trochę sucha, nie uważasz? A być może to tylko moje odczucie. Mimo wszystko wiem, że niektóre książki/opowiadania pociągają mnie od pierwszego zdania, a pozostałe? Ostatnio oddałam powieść do biblioteki po przeczytaniu pierwszego rozdziału, bo według mnie, chwalony przez wszystkich, pisarz przynudzał, po prostu. Mam chyba zatem jakieś wyczucie, jasne, uwarunkowane moim gustem, smakiem i w ogóle. Jestem wybredną czytelniczką, dlatego śmiało stwierdzam, że w tym króciutkim tekście brakuje mi emocji, które zaparłyby w dech w piersiach. Mój brat właśnie stwierdził, że to niemożliwe, aby czyjaś wypowiedź tak na nas wpłynęła. Ale on się nie zna. Nawet w dwóch zdaniach można wprowadzić zamęt, zamieszanie, wrzawę lub ciszę, ukojenie, rozkosz, stan błogości. Można zrobić wszystko, przedstawić dość sucho fakty o snach, o przeszłości i przyszłości – ty właśnie to zrobiłaś. Nic poza tym. Nie oznacza to jednak, że jest źle. Tematyka snów, tematyka tego, co było i co będzie pociąga ludzi, pociąga mnie, dlatego nie zrażona niczym sięgam do rozdziału pierwszego.

            I przebrnęłam przez rozdział pierwszy. Szczerze powiedziawszy został przedstawiony w sposób ciekawy, aczkolwiek zbyt wiele szalonej, pędzącej akcji w nim się nie znalazło. Ogólnie rzecz ujmując: ciekawie, ale nie urzekająco czy ujmująco. Piszesz prostym, nieskomplikowanym językiem, przedstawiasz wszystko krok po kroku. Nie tworzysz żadnej zawiłej fabuły – i mówię tutaj tylko o fabule tego jednego odcinka, żeby nie było. Czytelnik w tym rozdziale poznaje trzy postaci, w tym główną bohaterkę. Kolejnymi osobami, które trafiają pod moją ocenę to matka Mileny i jej nie-chłopak – nie mam pomysłu, jak inaczej nazwać tą instytucję. Na pierwszy rzut oka można jasno stwierdzić, że Mila to grzeczna, ułożona i nieco sztywniacka dziewczyna, wychowywana przez wymagającą matkę-policjantkę. Przedstawiłaś ją bardzo realnie, temat hierarchii jej wartości został jedynie muśnięty w tym poście, ale edukacja jest dla niej bardzo ważną kwestią. Nie ma zbyt wielu bliskich znajomych, myśli już o dorosłym życiu, a skończyłam dopiero osiemnasty rok życia, co dla mnie jest absurdem.

            Wiem, że w niektórych społeczeństwach, na osiągającym pełnoletność człowieku wymusza się rozpoczęcie samodzielnego życia, ale… Mam ukończone dwadzieścia lat i szczerze powiedziawszy – dobrze mi u rodziców. Jasne, pracuję w wakacje, szukam teraz czegoś dorywczego, sama dbam o swoje „dorosłe” sprawy, ale nikt ani nic nie wymusza na mnie totalnego usamodzielnienia. Byłoby to nieco straszne, bo studia to okres, kiedy w głównej mierze polega się na opiekunach. Jest się niby dorosłym, a jednak jeszcze nastolatkiem, korzystającym nieco bardziej intensywniej z życia, dlatego rozmyślenia Mileny o tym, aby zacząć o swoim życiu… Rozumiem, wybrać kierunek studiów i iść tą drogą, ale po co od razu wszystko komplikować? Jest to dla mnie nieco naciągane, bo znam naprawdę mało osób, które po ukończeniu osiemnastki, wyleciały z rodzinnego gniazda.

            Matka dziewczyny to typowa surowa matka. A gdzie byłaś? Dlaczego wracasz tak późno? Co ty sobie nie wyobrażasz? Nie mogę tej kobiecie zarzucić nic. Prawie nic. Ukrywanie rodzinnej historii jest strasznie – mówię o tym z rodzinnego doświadczenia. W wieku osiemnastu lat dowiedziałam się o pewnej tajemnicy, którą ukrywała moja mama i babcia, która dość silnie zachwiała moim światopoglądem i w ogóle. Skoro Marzena jest matką Mileny, powinna dać poznać się swojej córce. Szczerze powiem, że nie ma nic wspanialszego niż przyjaźń z rodzicielką, jeśli idzie o domowe relacje. Do Wojtka się nie przyczepię – nie poznałam go prawie w ogóle. Troszczy się o Milenkę, zachwyca ją niespodziankami i robi wszystko, żeby było dobrze.

            Przedstawione urodzinowe przyjęcie Mili jest nieco… Monotonne – tańce, filmy i tort? Byłam na wielu osiemnastkach – na żadnej nie oglądaliśmy filmu, co prawda niektórzy narzekali na jego urwanie, ale to chyba ja obracam się w złym towarzystwie. I mam teraz tutaj ochotę wstawić jakąś emotkę, ale tego nie zrobię, bo nie mogę. Podsumuję teraz swoje wrażenie dotyczące tego rozdziału. Niby nic specjalnego, za serce nie łapie, ale w jakiś sposób, który mnie zaciekawił, namawia do tego, abym sięgnęła po więcej. Czyta się przyjemnie, piszesz poprawnym językiem, styl masz prosty i nieskomplikowany. Będąc kompletnie szczerą, w systemie szkolnym, odcinek ten dostałby pospolitą, dobrą czwórę. Lecim dalej.

            Była zachwycona, strasznie „podjarałam się” samym pomysłem na opowiadanie, ale je zmiażdżyłaś. Narracją. Lubię narratora pierwszoosobowego i zwracam Ci honor, jeśli idzie o ostatnie akapity trzeciego rozdziału – zbliżenie Wojtka i Mileny opisałaś naprawdę świetnie, takim natchnionym stylem, czego w pozostałej części postu się nie dopatrzyłam. Styl nieco kuleje, jest aż nazbyt prosty. Akcja nie porywa. Ale przynajmniej nic nie naciągasz i wszystko jest realne, jak na opowiadanie obyczajowe, osadzone w polskich realiach, przystało. Rozdział trzeci niespecjalnie przypadł mi do gustu. Czytałam go niespecjalnie zainteresowana tym, co się dzieje. Milena jest dziwna w stosunku do matki i do babki, Milena też zbyt asertywna nie jest, przynajmniej w stosunku do Wojtka, który czyta jej w myślach.

            Milena nadal jest nieco sztywną dziewuchą, nie potrafi wybuchnąć i nie potrafi skonfrontować tego, co było z rzeczywistością. Moim zdaniem powinna babkę wypytać, powinna babkę „przycisnąć” do ściany i wydobyć odpowiedzi na pytania, bo na pewno je ma. Wobec matki jest też potulnym barankiem, przychodząc z pozdrowieniami od babci nie skomentowała zachowania rodzicielki, nie zrobiła nic. Nie wiem, czy ona jest taka nieco oporna w kontaktach, taka stabilna i spokojna, czy to ze mną jest coś nie tak? Całkiem możliwe.

            Chciałabym wypowiedź się nieco dokładniej na temat świata przedstawionego, ale poznałam na razie czwórkę bohaterów i nic poza tym. Zwykłych ludzików, ni to Mary Sue, ni to nic ciekawego. Jasne, mam swojego faworyta, i o dziwo jest nim Wojtek. Nie dlatego, że czuły i troskliwy, ale dlatego, że przyjaciel. Dla mnie zbyt ciapciowaty, jak na faceta. Powinien być nieco silniejszy, a wydaje mi się słaby. Z resztą, zobaczymy. Biorę się za rozdział szósty. I trzymam za niego kciuki.

            Czytało mi się go jakoś lepiej, nieco lżej. Ale znowu – brak akcji. Dziewczyna wstaje, ubiera się, wychodzi, idzie do Wojtka, urządza mu małą awanturę, przynajmniej ja tak to odebrałam i wraca do domu. O, przepraszam, wcześniej czytała u niego książkę. Tyle z wydarzeń, z akcji. Rozbudowane za to są rozmyślenia Mileny, która chyba próbuje dowiedzieć się czegoś więcej na temat swojego ojca, która zauważa, że jej matka działa w konspiracji z babką. Która ma kłopotów co nie miara i naprawdę mi jej szkoda. Jak w dwóch pierwszych, przeczytanych przeze mnie odcinkach, jasnym punktem życia Mileny był Wojtek, tak teraz… Nie ma go w ogóle. Robisz, wydaje mi się, z tego opowiadania straszny dramat. Ale być może tak miało ono wyglądać.

            Świat, w którym umiejscowiłaś akcję jest dla mnie niewidzialny. Nie wiem, czy ten zabieg był specjalny, ale nie wiem nawet, jak wygląda pokój Mileny, nie wiem, jak wygląda ona sama. Brakuje mi opisów miejsc – właściwie jedynym, z którym się spotkałam, to niezwykle pobieżny opis mieszkania Wojciecha. I tyle. Nie podoba mi się takie unikanie otoczenia. Same dialogi, rozmyślenia bohaterki i codzienne czynności nie porywają. Może warto się nad tym zastanowić?

            Najlepszy rozdział, jaki do tej pory czytałam na Twoim blogu to właśnie IX – jakby poprzednie były napisane w ten sam sposób, z tą samą szczegółowością, co do otoczenia, odczuć, emocji – nie skupiałaś się na tym, jak gotowałam, skupiłaś się na tym co czuła, podczas tej czynności – to tylko taki przykład. Mimo tego, że wydawał mi się dwa razy dłuższe, niż poprzednie, ma w sobie potencjał. Potencjał, który ukazał się trochę późno, a szkoda. Szkoda…

            Milena zaczęła walczyć już szóstce. A teraz? Teraz dołożyłaś kolejny dramat do jej życia – wyjazd matki. Mimo to, Wojtek wrócił do normalności, już go kocha i już są razem. On ją wspiera, ona jego. Wojciech – jaśniejący punkt życia Milenki, która bez niego byłaby bardzo słabą i bardzo bezbronną istotką. Podobnie, jak i on bez niej. Podoba mi się ta symbioza, która między nimi zaistniała.

            W tym rozdziale piszesz niezwykle lekko i swobodnie, bawisz się językiem i opisami. Wydaje mi się, że w pewnym sensie dojrzałaś pisarsko. Stajesz się coraz bardziej wprawiona w swoje rzemiosło jako aktorka. Jak po przeczytaniu poprzednich postów, podchodziłam do „Mowy Snów” nieco sceptycznie, teraz wszystko zaczyna plusować. Nie mówię, że poprzednie rozdziały są gorsze – jest dobrze, ale zawsze mogłoby być lepiej. Bez zbędnego marudzenia, przechodzę do kolejnego i ostatniego już rozdziału.

            Bez bicia również przyznaję, że z początku ta ocena była nieco wymuszona. Nie jestem z niej zadowolona, ale mam nadzieję, że Ty uzyskach konstruktywną opinię.

            Nie podoba mi się to, że wszyscy wokół niej tracą nadzieję i przestają walczyć. Ona sama nie należy do pogodnych ludzi, nie stara się nawet znaleźć chociażby jednej, pozytywnej strony życia. Już wcześniej napisałam co sądzę o bohaterach i nie zmieniam zdania. Lubię Wojtka, nie przestałam go lubić, ale jasne – mógłby się wziąć w garść. Ma osobę, która go kocha i która o niego walczy. Szkoda, że został ofiarą nałogu. Podoba mi się to, że Milena przełamuje pewną barierę, która powstała w stosunkach z jej matką.

            Właściwie, wszelkie uwagi, które miałam pojawiły się wcześniej. Starałam się wyłapywać wszystko na bieżąco – co z tego wyszło? Nie mam pojęcia. Wierzę jednak w to, że coś sensownego. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że opowiadanie ma szansę na wybicie się w blogowym światku. Co prawda, spodziewałam się czegoś innego – czegoś z nutką fantasy, liczyłam na to, że sny będą odgrywać rolę główną, a okazały się wstępem do rozdziałów. Ciekawi mnie natomiast to, jak zamierzasz zakończyć to opowiadanie, bo ja żadnego sensownego pomysłu nie mam.

            25/35 pkt

Scena druga: Niedomówienia

Kolorem czerwonym zaznaczyłam rzeczy wymagające poprawy, a nie wymagające dodatkowego tłumaczenia. Jeśli coś widnieje w kolorze czerwonym i jest przekreślone – musi zniknąć. Niebieskim zaznaczyłam m.in. znaki interpunkcyjne, których brakowało.

Rozdział 1.

„- Hm, widzę, ze masz niezbyt dobry nastrój? – zgadnął.”

Rozdział 3.

„Nie można spokojnie śnić, nie mając domu ani pewnej przyszłości.”

„Więc one spadają na pościel, na podłogę, spokojnie, bez pośpiechu” – „Spadają one…” lub „Spadają na pościel…”. Zapamiętaj, że zdań nie zaczynamy od „więc”.

„Następnie doszedł mnie zapach smażonych w kuchni naleśników.” – brzmi to co najmniej dziwnie. Dochodzi zazwyczaj człowiek, już „dotarł” pasuje tutaj bardziej.

„W jednym momencie poczułam to, co zdawało mi się, że czuła mama kiedyś.” – słowa na czerwono lepiej zamienić miejscami.

„Nadal była ona potężna i prawie namacalna”

„Ale wolałabym, żebyś ty w przyszłości odwiedziła mnie i mamę – zaproponowałam.”

„powiedziała, a jej oczy jakby trochę się zaszkliły.” – Co rozumiesz przez pojęcie „jakby się zaszkliły?” Albo się zaszkliły albo nie. To tak, jakbyś napisała „Moje zęby jakby urosły”. To urosły czy nie?

Rozdział 6.

„Bez wątpienia mama rozmawiała z babcią. Bała się, że ktoś udzieli mi za wiele informacji…” – skoro Milena była pewna, że matka rozmawiała z babcią, to oczywistym było, że to babka ma nie udzielać jej tych informacji, a nie „ktoś”.

Rozdział 9.

„Mimo to błądziłam wzrokiem po całym holu.”

Rozdział 11.

„która lekko wypada z jednej z książek i równie delikatnie ląduje na ciemnym dywanie” – nie wiem, czy można lekko wypaść z czegoś.

            Nie ma tego zbyt wiele. Jakieś drobnostki głównie. Styl masz całkiem dobry, chociaż w początkowych rozdziałach zbyt prosty – natomiast poprawiający się. Tworzysz coraz bardziej rozbudowane opisy, budujesz ładniejsze zdania. Pod sam koniec nie bardzo miałam się do czego przyczepić. Czasami jedynie brakuje ci „życia” w akcji.

            10/15 pkt

           

Scena trzecia: Teatr… amatorski?

            „Mowa Snów” jest dla mnie czymś nowym. Nie spotkałam się jeszcze z opowiadaniem o podobnej tematyce. Sam sposób przedstawienia treści jest równie oryginalny, co schematyczny i nie mam pojęcia czy wpływa to dodatnio czy ujemnie na ocenę. Schemat polegający na tym, że na początku każdego rozdziału umieszczasz opis snu dziewczyny, następnie przechodzisz do jej pobudki, jest nieco oklepany. Prawie za każdym razem Milena musi się ocknąć, obudzić i orzeźwić. Chyba nie zawsze pobudki są takie złe?

            Jak już wyżej wspominałam, spodziewałam się czegoś innego – jakiejś magicznej ingerencji snów w życie realne, a spotkałam się ze zwyczajnym opowiadaniem obyczajowym, gdzie opis snów można uznać za urywek historii, nic więcej. Dobrze, jest oryginalnie, jest inaczej.

            5/6 pkt

Akt III

Scena pierwsza: Owacje na stojąco

            Punkty dodatkowe… Z oryginalność już przyznałam, za ten pewien schemat też, za treść również. Za wszystko przyznałam Ci punkty. Powinnam odjąć za brak ramki o bohaterach, biorąc pod uwagę fakt, że nie bardzo skupiasz się na ich opisie. Wiem, że niektórzy wolą takie rozwiązania, ale ja preferuję chociaż ogólny szkic postaci. Nie odejmuję jednak punktów, bo to głupie.

            0/4 pkt

Epilog:

            Właściwie wkurza mnie ten epilog, jest według mnie on zbędny, bo tylko głupio muszę się powtarzać. Wszystko powiedziałam, a przynajmniej to, co chciałam. Jeśli autorka będzie miała jakieś pytania, zapraszam do mnie. Nie gryzę, Animi, naprawdę.

4/5 pkt

           

            Zdobywasz 63 punkty, dzięki czemu trafiasz do kategorii Solista.