{0039}Ocena bloga seliandina-milosc-silniejsza-niz-krew.blog.onet.pl

Wyszło tak, że otwieram Nowy Rok na Teatralnej, aczkolwiek nieoficjalnie ;) Tym niemniej, miło mi Was powitać po Sylwestrze (mam nadzieję, że szałowym) i liczę, że weszliście w rok 2013 pełni energii i sił do dalszej pracy!

We fragmentach widać chyba, że nieudolnie próbowałam ubarwić ocenę, ale, niestety, nie dorastam Autorce do pięt...

Ale uprzedzam – ocena zawiera duuuże stężenie absurdu!

 ___________________________________________________________

Blog: seliandina-milosc-silniejsza-niz-krew

Autorka: Seliandina

Oceniająca: Corriente

Akt I

Scena pierwsza: Przestrzeń sceniczna

Miłość silniejsza niż krew.

Adres mnie zachwyca, widzę, że czynnik romansidła i mHroczności bije od niego na kilometr. Ale chwila, chwila, gdzie jest cytat na belce? No ja się pytam, gdzie? O, nie ma?

Na szczęście sytuację ratuje niezawodny jak zawsze Paolo, którego cytat zdobi nagłówek (w sumie mogłaś tu dać jakąś głębszą refleksję, na przykład „Żelazko jest gorące, kiedy się nagrzeje”, to taka byłaby, wiesz, metafora życia). Szata graficzna jest czarna, mroczna do zamroczenia wręcz. Pojawiają się w niej jednak czerwone elementy, które mogą oznaczać (uwaga, uwaga, bawię się w symbolikę!) miłość i... nienawiść? Wojnę? A może po prostu chodzi o krew? Jakże genialnie w takim razie skomponowany adres!

Tak szczerze, to pierwsze, co przychodzi mi na myśl jako skojarzenie z „czerwony”, to „pomidor”...

10/10 pkt.

Scena druga: Dekoracje

Jak już wspominałam, jest ciemno i czarno. Ciśnienie mi skacze, bo ciemno i literki w dodatku takie małe, ale z zaskoczeniem stwierdzam, że czyta się to całkiem dobrze i oczy mnie nie bolą po pierwszych dwóch zdaniach. Punkt dla Ciebie.

Ten kwiatek w nagłówku tak celowo, czy może przypadkiem wchodzi na tekst?

Mimo wszystko blog jest zaskakująco wręcz estetyczny, nawet pomijając jego mroczność/tajemniczość/zwyczajny nadmiar koloru czarnego (niepotrzebne skreślić) i utrzymanie właściwie tylko w dwóch kolorach. Bardziej by mnie przerażał różowy, słitaśny blogasek.

10/10 pkt.

Scena trzecia: Sceneria

W sumie elegancki jest ten kalendarz, nigdy mi się nie podobały toporne prostokąty, a ten całkiem nieźle się prezentuje.

Kliknięcie w „Bohaterowie” wyrzuca mnie na jakąś dziwną podstronę, gdzie Onet, ze swoją uroczą przewrotnością, wita mnie następującym napisem:

Jest to trochę krępujące, nieprawdaż? Nie udało się znaleźć tego, czego szukasz. Być może wyszukiwanie lub jeden z poniższych odnośników przyniesie lepsze rezultaty.

Czuję się skrępowana jak nie wiem...

„Opowiadania” też nie działają. W zasadzie tylko „Ocenialnie” nie prowadzi mnie na manowce.

W opisie „Oto ja” widnieje kwiatek na kwiatku, przytaczanie tego nie ma sensu, acz jest urocze...

Odejmę tylko punkty za te podstrony donikąd. Aczkolwiek odpowiedz OnetBloga mnie zabiła...

3/4 pkt.

Akt II
Scena pierwsza: Scenariusz

PROLOG

Spodziewam się, że wyszeptał, zasłonięty burzą swych białych jak biel koszuli wypranej w Perwollu włosów:

— Mała, na chacie mam gar pierogów z kapustą.

ROZDZIAŁ 1

Zaiste, signiorina, uroda twa olśniewającą jest i każdy parobek jak Wenecja długa i szeroka nie może ci tego odmówić. Rubinowe twe oczy w kolorze purpury, czernią czarną jak czerń otoczone, których jedno spojrzenie do arytmii serca doprowadzić może, a płomień miłości w mózgu obdarzonego pożar powoduje...

Zresztą, nie dziwię się, że Selena nie lubi Aminy, w końcu jeśli ta przypadkiem pachnie rybą...

ROZDZIAŁ 2

Czuję się oszukana, mnie nigdzie się nie udało dostać miecza, nawet w męskim stroju...  :C

Nie mówiąc już o tym, że nie mam oczu jak pnące róże, no masakra po prostu, nic dobrego mnie w tym świecie nie spotka. Oficjalnie się załamuję.

ROZDZIAŁ 5,5

Seliandino, w tym miejscu oficjalnie oczekuję instrukcji zapicia wampira. Nie ma, że się nie da, Selenie się udało, to mi też się uda, no! I przynajmniej będę miała dobrego questa na grę w butelkę.

ROZDZIAŁ 6

Kurczę, no, a myślałam, że chociaż pomiędzy wąpierzami nie ma podziałów klasowych, to nie, ona na złość musi być arystokratyczna.

Cierpię.

ROZDZIAŁ 7

Kwiczałam sobie radośnie już od jakiegoś czasu, ale „mosiężny tron z czarnego marmuru” rozłożył mnie na łopatki.

Nie wiem, czy dam jeszcze radę wstać.

Swoją drogą, gdyby była „wstrząśnięta, nie zmieszana” zamiast „wzruszonej i wstrząśniętej”, to zmiana w jej życiu nabrałaby charakteru pewnej doniosłości, nie sądzisz?

ROZDZIAŁ 9

Ejejejejej, nigdzie nie napisałaś, że to też fanfik! :{

Z innej beczki – okropnie mi się podoba droga dołączania do wampirzej gawiedzi! Tylko że po takim szkoleniu to można już zostać honorowym dawcą krwi, a wąpierzem niekoniecznie...

ROZDZIAŁ 10

Spadłam z krzesła i stłukłam sobie... plecy. „Metalurgia bez zasad BHP”, toż to przepiękne.

ROZDZIAŁ 11

A myślałam, że ten chłopak- bóg grecki wyglądał tak:

Zaiste, „czymś” byli z pewnością, aczkolwiek Twoja wersja ich historii bardziej do mnie przemawia niż wynurzenia Meyer.

ROZDZIAŁ 12

No popatrz, popatrz, ile może zdziałać jeden celny cios w klatę...

Chociaż bardziej spodziewałabym się walki, która wyglądała tak:

ROZDZIAŁ 13

Znowu prawie padłam. Szczerze powiedziawszy, kilka razy. Na pewno przy „strunie obojczyka”, potem przy „ruchu płynnym niczym uderzenie ogona glonojada”, „pokrywaniu czułymi pocałunkami niczym filiżankę szkliwem”... „Buzdygan w jaskini przyjemności”, cudeńko, tutaj już się popłakałam.

Seriously, jak w tym miejscu można się było na tym opowiadaniu nie poznać?

ROZDZIAŁ 14

A służący przemykali się i ukrywali tak:

Smoooooczki!

O proszę, a Jaime jest wstrząśnięty!

„To Edward Cullen, nie mam cienia wątpliwości”. Aaaaach, ile bym dała za te słowa gdzieś w środku Sagi...

ROZDZIAŁ 16

Drakuś! A już myślałam, że się nie pojawi, a już na pewno nie spodziewałam się obsadzenia go w roli właściciela restauracji i...

Kupiłaś mnie tymi pierogami! <3

W tym miejscu to chyba wielki wstyd przyznać, że nigdy nie przebrnęłam przez „Władcę Pierścieni” (ale próbowałam, naprawdę, kilka razy, ale to nic nie dało, nawet Dostojewskiego łatwiej się czytało). Tym niemniej, faktycznie, jakaś słaba ta Arwena, skoro tipsów nie lubi...

ROZDZIAŁ 17

Przyznaję Selenie absolutną rację, o wizerunek trzeba dbać! Całe szczęście, że wzruszyła ramionami, jeszcze by się Draco poczuł dowartościowany. A bohaterce to daje +50 do olewania świata zewnętrznego.

Oooooch, Zoologiczny Uniwersytet Okultystyczny...

ROZDZIAŁ 18

A ja piję taką herbatę w takim kubku i też czuję się przez to nadzwyczajna.

Ach, z łezką w oku wspominam swoje odległe początki...

“To Sherlock Holmes, sławny detektyw. Twoi rodzice zatrudnili go do rozwiązania sprawy morderstwa Cullenów. Nikt co prawda po nich nie płacze, ale trzeba się tym zająć.Teraz będziemy musieli zbadać sprawę jeszcze tego elfa.”

Wspominałam już, że mam twardą podłogę, prawda?

A tak serio: może to wina późniejszych rozdziałów, ale ja jakoś nie miałam wątpliwości co do charakteru Twojego opowiadania. I bardzo przyjemnie czytało mi się komentarze pod początkowymi rozdziałami, chociaż podziwiam Twoje umiejętności aktorskie, ja bym chyba nie wytrzymała.

Szkoda tylko tych czytelniczek, które są przekonane, że to tak poważnie...

Tym niemniej, wracając do komentarza rzeczowego: doskonale operujesz wtórokanonem! Selene „nie schodząca na śniadanie”, bo jest jeszcze za wcześnie mnie Ómarła. Na śmierć. Brakowało mi tylko wtrąceń w rodzaju „matka umarła przed jej urodzeniem” albo „koń stanął dęba i obrócił się na pięcie”...

Spodziewam się, że pisanie tego dzieła (broń Boże, bez sarkazmu mówię, to jest genialne!) jest na tyle odmóżdżające i przyjemne, że będziesz kontynuować, bo, na Bora najzieleńszego, warto!

35/35 pkt.

Scena druga: Niedomówienia

Nie no, bez żartów w tej kategorii...

Albo nie, dodam coś na osłodę, może uda Ci się to jakoś wykorzystać?

15/15 pkt.

Scena trzecia: Teatr... amatorski?

Tutaj również z czystym sercem mogę przyznać maksa, bo opowiadanie jest jedyne w swoim rodzaju – albo przynajmniej jednym z niewielu, bo nie spotkałam się jeszcze z tak przepięknym rozłożeniem absurdu wszystkich opek na czynniki pierwsze i zebraniem ich jeszcze raz, celowo, w formie, która ma stanowić czystą rozrywkę. I spełnia to zadanie.

6/6 pkt.


Akt III

Scena pierwsza: Owacje na stojąco

W sumie Selena, Amina, Esmeralda, Paolo, Edek, Belka, Aragorn, Jaime i arystokratyczni rodzice-wampiry tak mnie zachwycili, że nie wyobrażam sobie, by blog owacji mógł nie dostać.

4/4 pkt.

Epilog

Dlaczego aż tyle punktów?

Bo to jest jeden z najciekawszych blogów, na jakie trafiłam. Nie dość, że sama historia jest względnie ciekawa i czyta się ją całkiem przyjemnie (oczywiście, jeśli zda się sobie sprawę, że to naprawdę nie jest na poważnie), to jeszcze genialnie bazuje na wtórokanonie i rozmaitych opkach. Cudeńko.

5/5 pkt.

W sumie punktów  86, co daje pozycję reżysera! Brawo.

PS. Dla osób, które mimo wszystko mają wątpliwości - nie, ocena w przeważającej większości nie jest pisana na poważnie. 

EDIT: Ojejku, dlaczego to się tak beznadziejnie wyświetla, skoro u mnie jest zupełnie inaczej? :C Przepraszam za tę ilość enterów, ale u mnie to wygląda po ludzku...