{0041} Ocena bloga niebieskie-marzenia.blogspot.com

Ocena bloga: Niebieskie Marzenia

Autorka: Ginger Grant

Oceniająca: MissImpeccable

Akt I

Scena pierwsza: Przestrzeń sceniczna

Jako że pierwsze wrażenie jest najważniejsze, otwieram stronę z wielkim zapałem i pełna niepokoju. Sam adres już wydaje się interesujący. Niebieskie Marzenia. Tylko dlaczego akurat niebieskie? Mogłyby być zielone, fioletowe bądź jakiegokolwiek innego koloru tęczy. Strona się załadowała. Czuję się zawiedziona. Adres, ku memu nieszczęściu i smutkowi, ma odzwierciedlenie w kolorystyce panującej na blogu. Z drugiej jednak strony tworzy z nim harmonię, co oczywiście jest plusem. Cytat na belce autorstwa Joseph'a Conrada. Iść za marzeniem i znowu iść za marzeniem...mam nadzieję, że takie będzie główne motto postaci, wokół której będzie toczyć się akcja. Powracając jednak do pierwszego wrażenia, staram się stłumić moją awersję do tak znienawidzonego przeze mnie koloru. Kiedy z ulgą stwierdzam, że jestem w stanie spoglądać na barwę tła, mój wzrok pada na postać na nagłówku. Usilnie staram się przerzucić moje spojrzenie na inny element, ale nie jestem w stanie. Nienaturalność tej dziewczyny sprawia, że mam ochotę zakryć tę część ekranu.

Z trudem więc próbuję skupić się na pozostałej części tego punktu. Po lewej stronie widzę menu podzielone na odpowiednie rubryczki. Jest także tekst odnośnie szablonu. Napisałaś, że nie powinnam się roztkliwiać nad jego kolorem. Z racji tego, że jestem oceniającą - taka jest moja praca. Postaram się streścić moją pisaninę w paru słowach. Polski adres, który o dziwo mi się podoba. Z natury wolę obcojęzyczne nazwy, ale ten chyba inaczej by w ogóle nie pasował. Podoba mi się motto na belce. Faktycznie, powinno podążać się za marzeniami. W tym momencie już wiem, że moje obawy odnośnie pierwszego wrażenia były zbyt podkoloryzowane przez mój własny umysł. Jestem pozytywnie nastawiona do dalszej oceny, a na pierwszy rzut oka blog wygląda na miły, uporządkowany i zaplanowany. Mam tylko jedno małe "ale" o którym wypowiem się już w następnym punkcie oceny.

8/10 pkt

Scena druga: Dekoracje

Czcionka jest ładna i duża więc nie będzie utrudniać czytania tekstu. Nie sprawia także, że literki zlewają mi się przed oczami w jedną całość. Wspomnę także o tym, że to moja ulubiona. Jak już napisałam powyżej, szablon komponuje się z adresem. Drażni mnie tylko kolorystyka, ale to dlatego, iż nienawidzę niebieskiego. Na szczęście mam nadzieję, że w tej postaci będę mogła go znieść. Spoglądam na nagłówek i mogę się domyślić, o czym będzie treść. Hogwart. Historia jakiejś dziewczyny, pewnie uczennicy. Jeżeli już jestem przy tej dziewczynie, pragnę ponownie zaznaczyć, że to zdjęcie wygląda bardzo nierealnie. Irytują mnie jej otwarte usta, niby to w uśmiechu. Ta mina strasznie kojarzy mi się z pewną aktorką, która najczęściej  przybiera taki wyraz twarzy.  Żeby było jasne powiem, że chodzi mi tutaj o Kristen Stewart. Drażnią mnie także te nadmiernie powiększone oczy. Jestem fanką azjatyckich metod upiększania urody, ale ona na pewno nie jest Azjatką. Zjeżdżając suwakiem w dół, przeglądałam sobie powierzchownie cały szablon jak i tekst. Niestety wciąż mój wzrok padał na tą nieszczęsną postać. Poza jej nienaturalnością nie widzę w niej niczego innego. Po głębszym zastanowieniu się mam wrażenie, że szablon choć ładny, jest dla mnie zbyt monotonny i mdły. Rozumiem dominację jednego koloru, ale jest go dla mnie za dużo. Mam wrażenie, że mnie przytłacza i zamiast w niebieskie marzenia przenoszę się w niebieski koszmar. Z tego, co udało mi się wyczytać nie masz zbyt szerokiego pola manewru. Sądzę jednak, że wypadałoby poeksperymentować trochę z kolorami. Żeby jednak nie było tak drastycznie powiem, że w nagłówku podoba mi się ujęcie Hogwartu a także zdjęcie Mostu Brooklińskiego. Uwielbiam Nowy Jork i jednym z moich marzeń jest odwiedzenie tego miasta. Za to masz ode mnie wielki plus. Cała reszta niestety nie wypada już tak wspaniale a szkoda, bo zapowiadało się naprawdę pozytywnie, jednak pierwsze wrażenie bywa mylące. Mimo wszystko nie powinno się oceniać treści bloga po jego szacie graficznej. Mam nadzieję, że zawartość bloga zrekompensuje mi utonięcie w niebieskościach.

6/10 pkt

Scena trzecia: Sceneria

W tym miejscu powinnam omówić pozostałe elementy szaty graficznej i dodatki na blogu. Jest specjalna rubryczka temu poświęcona. Wszystko uporządkowane. Podejmę się więc głębszej analizy. Pierwszą częścią menu jest podstrona informacje. Mogę się dowiedzieć, kto wykonuje twoje szablony, z jakich stron pochodzą wykorzystane zdjęcia, w jakiej rozdzielczości najlepiej wygląda szata graficzna, kiedy mogę spodziewać się nowego rozdziału, kto jest autorem cytatu na belce i skąd pochodzi, gdzie zostawić spam, kogo powiadamiasz i jakie są liczby wejść na bloga. Nasuwa mi się pytanie: po co wspominasz jeszcze raz o rozdzielczości ekranu, o tym, kto jest autorem szablonu na stronie głównej? Te informacje niepotrzebnie się tam znajdują. Gdybym była tylko postronnym obserwatorem to wiem, że nawet nie spojrzałabym na tę rubrykę, nie wliczając samej daty publikacji kolejnego odcinka. Następnie widzę odnośnik zatytułowany: "niebieskie marzenia". Teraz mogę dowiedzieć się paru informacji o samym blogu, o głównej bohaterce i genezie. Z pewnością element dość ciekawy i niespotykany. Zapewne też wiele wyjaśni. Spis treści i postacie to obowiązkowe elementy bloga z opowiadaniami. Jest także podstrona o autorce. Piszesz o tym skąd wziął się twój pseudonim i jak ewoluował. Mówisz także wiele o sobie. Znalazłam między nami mnóstwo podobieństw. Tak samo jak i ty uwielbiam słodycze, chcę odwiedzić Nowy Jork, kocham pisać i nie wiążę z tym przyszłości, kocham też patrzeć na niebo. Odbiegłam teraz od tematu - często mi się zdarza przeskakiwać z tematu na temat. Ostatnimi odnośnikami w menu są linki i spamownik. Wszystko ma u Ciebie swoje miejsce. W tej samej rubryce co menu znajdują się także aktualności i statystyka. Jak już wspomniałam parę zdań wcześniej mogłabyś usunąć ten rozbudowany fragment o szablonie albo przynajmniej trochę go skrócić. Zastanawiam się także po co ta statystyka? Czy te numerki naprawdę mają aż takie znaczenie? O największej ilości wejść na bloga w danym miesiącu wspominasz w informacjach. Reasumując - z dumą mogę przyznać Ci maksymalną liczbę punktów za scenę trzecią, przymykając tym samym oko na te drobne niedogodności.

4/4 pkt

Akt II

Scena druga: Scenariusz

Teraz czeka mnie najtrudniejsza i najdłuższa część każdej oceny - treść. Patrząc na ostatnio dodany post, już wiem, że to zadanie nie będzie łatwe. Masz tendencje do pisania strasznie długich odcinków. Gdyby nie to, że zamierzam swoją robotę wykonać porządnie, patrząc na ilość tekstu w notce, nacisnęłabym krzyżyk w prawym górnym rogu. Powinnam uzbroić się w dużą ilość czasu i jeszcze więcej kofeiny.

Prolog

Historia zaczyna się dość przeciętnie. Nie ma w sobie nutki czegoś niespodziewanego. Prolog jest długi i nieszczególnie ciekawy. Dowiadujemy się, że bohaterka ma się przenieść do nowego miejsca. Nie jest zadowolona z tego powodu. Jest pełna obaw i niepewności - zrozumiałe. Mam wrażenie, że jak na rok akcji, w której toczy się opowieść Evelyn nie pasuje tam kompletnie. Sądzę, że nawet dzisiaj - ponad trzydzieści lat od 1980, niebieskie włosy są czymś dziwnym i nienaturalnym. Rozumiem, że na zachodzie ludzie od zawsze byli bardziej otwarci, ale to już zakrawa na mocną przesadę. Lata osiemdziesiąte to czasy ABBY, AC/DC, Bon Jovi, Boney M czy Lady Pank. Wtedy na głowie królował tapir a nie kolor! Gdzie dziwne ubrania - getry na nogach, legginsy, wzorzyste koszule i przede wszystkim dzwony? Nie jestem w stanie sobie wyobrazić w tych czasach dziwnej niebieskowłosej dziewczyny.

Przeczytałam sobie pierwszy komentarz od góry - prolog wielce interesujący. Mnie się wydaje, że wręcz przeciwnie. Podobało mi się ostatnie zdanie a właściwie ten fragment: 'pozostawiając za sobą całe dotychczasowe życie.' Mogłabym teraz udawać nie wiadomo jak inteligentną i oczytaną osobę starając się zagłębić w ukryte dno tego zdania. Pewnie po wnikliwych analizach doszłabym do wniosku, że to tylko ja widzę w nim inne znaczenie. Dla ciebie miało być po prostu zostawieniem czegoś za sobą. W tejże chwili całe zdanie, choć utkwiło w mej pamięci, traci magiczną moc. Znów wpatruję się w ekran z mieszanką myśli i uczuć a przede wszystkim wrażeniem, że panna Grant jest nie tyle postacią niekanoniczną, co wręcz komiczną. Wydaje się być wyrwana z zupełnie innej historii. Nie pasuje do tego czasu. Kiedy przeczytałam, że akcja dzieje się tuż po opuszczeniu Hogwartu przez Huncwotów pomyślałam sobie, że sprytnie wbiłaś się w lukę czasową. Teraz sądzę jednak, że akcja byłaby lepsza po ukończeniu szkoły przez znane nam pokolenie HP.

Rozdział 1

Pierwszą rzeczą, która nasuwa mi się na myśl przy czytaniu tego rozdziału, jest nieścisłość czasowa. O ile nie jestem sobie w stanie przypomnieć, ile trwa podróż świstoklikiem, o tyle orientuję się w różnicy czasowej pomiędzy Nowym Jorkiem a Londynem. Wynosi ona dokładnie pięć godzin. Jeżeli zniknęły z Nowego Jorku o północy to o piątej rano były już w Londynie. O ile mnie pamięć nie myli o godzinie piątej rano słońce nie jest jeszcze najwyżej na horyzoncie,  więc nie mogło razić w oczy. Zresztą Anglia nie jest aż tak upalnym miejscem - z prostej przyczyny, leży na wyspie. Jak dziewczyna mogła nie znać skrzatów domowych? Niemożliwe. Uczęszczała do magicznej szkoły. Musiała kiedykolwiek widzieć skrzata domowego. Chłód głosu ją przeraził? Dość dziwne. Odniosłam wrażenie, że z matką też nie była w najlepszych stosunkach. Powinna już była przywyknąć do oziębłości i nieuzewnętrzniania uczuć. Widać osobliwe podobieństwo Evelyn do jej matki. Targała nimi niepewność. Jeanne łudziła się, że jej matka zmieni podejście do życia przez lata. Ludzie się nie zmieniają, jeżeli nie mają ku temu wyraźnej przyczyny. Największe zmiany zachodzą w życiu na przełomie wieku młodzieńczego z wkroczeniem w dorosłość. Później człowiek tylko wciąż i wciąż poznaje życie. Tylko ono jest w stanie cię zmienić. Sądząc jednak po opisie owego budynku, babka panny Grant nie miała ku temu najmniejszych powodów. Im bardziej zagłębiam się w ten rozdział mam wrażenie, że twoje skłonności do drobiazgów są co najmniej wyolbrzymione. Ten rozdział nudzi mnie na śmierć a nawet nie doszłam do połowy. Główna bohaterka wydaje mi się być wręcz idiotycznym skrawkiem wieku dwudziestego pierwszego wciśniętego w lata osiemdziesiąte. Z każdą chwilą mam coraz większą chęć, aby porzucić dalszą ocenę tego opowiadania. Nie ma w niej nic niezwykłego - ot, taka zbuntowana nastolatka manifestująca swoje 'ja' przed światem. Wydaje się być zupełnie przeciętna. Zbyt dobrze znana. Na chwilę obecną jest typową bohaterką wielu opowiadań niemagicznych. Bardzo podoba mi się fragment o jej rozpuszczeniu. Trafna uwaga jej babci. Zachowywała się jak rozkapryszona, niewychowana smarkula. Nawet, jeżeli tak bardzo chciała ukazać swoją osobowość, osobom starszym należy się szacunek. Pyskowanie jest zdecydowanie nie na miejscu. Z ulgą stwierdzam, że przebrnęłam przez ten rozdział. Nie należał on do najciekawszych, jakie w życiu czytałam. Jestem w stanie pojąć twoją chęć ukazania wszystkiego jak najdokładniej, ale to już przesada. Rozczarowałam się początkiem tej historii. Już teraz wiem, że mój zapał zatonął niczym Titanic. Z każdą chwilą nie lubię Evelyn coraz bardziej. Jej niekanoniczność jest coraz większą kanonicznością. Nie ma w niej nic oryginalnego, nic nowego. Brakuje jej powiewu świeżości.

Rozdział 2

O dziwo zaczyna się czytać go o niebo lepiej niż poprzednie. Może to dlatego, że zdania nie są tak rozbudowane i chaotyczne? Może w końcu zaczyna się coś dziać? Sama nie wiem. Mam w głowie wielką pustkę. Czuję się wyprana z emocji i w dodatku już bolą mnie oczy a jestem dopiero na szarym początku mojego oceniania. Poznajemy kolejną bohaterkę, która okazuje się być kuzynką niebieskowłosej. Opis rozmowy między dziewczynami wydaje się być o niebo lepszy niż poprzednie. Mniej wymuszony, taki naturalny. O ile początek był dość szybki w czytaniu, to w myśl przysłowia, że im dalej w las tym ciemniej, czyta się coraz gorzej. Czuję się jak Alicja w Krainie Literek. Wszystko mnie przytłacza, wydaje się znacznie większe niż ja. Te rozdziały zaczynają być tak nudne i przewidywalne, że mam ochotę cisnąć laptopem przez okno. Nigdy w życiu nie czytałam nic tak nużącego i nie dynamicznego a zarazem tak długiego. Czy w dalszych rozdziałach może być jeszcze gorzej? Dobrze chociaż, że nie opisujesz tu dokładnie ceremonii parzenia przez skrzata herbaty albo przeżuwania przez dziewczynę ciastka aż do ostatniego kawałeczka. Jestem tak znudzona, że muszę odejść od laptopa, bo wzbiera we mnie nieopisana wściekłość i bezradność, że obawiam się mojego wybuchu złości.

Rozdział 8

Sądziłam, że jak przeskoczę parę rozdziałów zrobi się ciekawiej. Pomyliłam się. Zaczęłam ósmy rozdział a wciąż mam wrażenie, że już dłużej nie wytrzymam tego czytania. To nie jest moja pierwsza ocena, którą piszę w swoim życiu. Tym bardziej nie pierwszy blog na jaki się natknęłam. 

Evelyn znajduje list matki do brata, w którym informuje o wyjeździe do Nowego Jorku. Dowiaduje się o jej motywach powrotu. Opis prywatnych przemyśleń i tego jak błędnie oceniła powody swojej mamy w co nie mam ochoty bardziej się zagłębiać. Następnie przechadza się po domu a później pakuje kufer do Hogwartu. W międzyczasie znika jej matka. Główna bohaterka zapomina o swoich urodzinach? Ciekawe. Zastanawia mnie to, czy tak się w ogóle da. Mi się nie zdarzyło. Dostaje lakoniczny list od matki, który właściwie niczego nie wyjaśnia. Zaintrygował mnie. Podsumowując rozdział - wkraczamy we właściwą część opowieści. Witajmy wkrótce Hogwarcie!

Rozdział 9

Z zapałem biorę się do czytania odcinka, w którym w końcu znajdą się w szkole. Przeczytałam parę zdań i dosłownie poraził mnie piorun. Jak to mogła nie zmywać makijażu? Po pierwsze, to nieetyczne - kto chciałby z rana wyglądać, jak strach na wróble? Po drugie, to niezdrowe dla skóry! Czuję się wysoce zniesmaczona. Moje uczucie dyskomfortu psychicznego powiększa się jeszcze bardziej, gdy wyobraziłam sobie moment, w którym ona przytula się do poduszki. Na dodatek nakłada nowy makijaż na stary. Opis śniadania, opis pociągu. Ludzie zdziwieni widokiem Evelyn. Zapoznanie się z koleżankami Alex. Dalsza droga do szkoły. Miałam nadzieję, że już dotrą. Moje nadzieje znów zostały roztrzaskane o skałę.

Rozdział 10

Zaczynamy ponownie opisem sytuacji w pociągu. Jestem zdziwiona faktem, że fragment pomiędzy pociągiem a Hogwartem jest tak krótki! Zapoznanie się z zamkiem i docieramy do Wielkiej Sali. Evelyn wędruje do gabinetu dyrektora - znów sceneria w jakiej przyszło nam się znaleźć i oczywiście sam Dumbledor. Piękna piosenka Tiary. Ravenclaw! A ja krzyknę sama do siebie: koniec!

Rozdział 20

Wycieczka do Zakazanego Lasu. Czyżby jakaś namiastka akcji? Opis szukania jakiegoś stworzenia, którego nazwa nie zapadła mi niestety w pamięć. Grant goni olbrzymi pająk. Z opresji ratuje ją centaur. Szukały gwynołapka. Już wiem. Dziwi mnie jej zachowanie. Minęło dziesięć rozdziałów a ona wciąż nie uważa Hogwartu za swoje miejsce? Oczywiście nie zostają przez nikogo przyłapane. Rozdział kończy się kłótnią dziewczyn. Gdzie ta adrenalina, na którą liczyłam?

Rozdział 21

Zaczynamy opisem o jakimś Thomasie. Z racji tego, że nie czytałam po kolei zastanawiam się, kim on jest i co wniesie do historii. Już wiemy, że mieszka w Hogsmeade i ma żonę - Cynthię. Jest aurorem. Zna niebieskowłosą. Dostaje od niego czekoladę? Cóż za zaszczyt. Połowa rozdziału mija na ich rozmowie. Druga część zaczyna się opisem jej uczuć. Coś co puchatek lubi najbardziej? Miodek. Niestety nawet puchatek może się przejeść. Rozdział kończy się znów od strony Toma.

Rozdział 22

Trzy miotły. Spotkanie z Thomasem. Kremowe piwo. Poznaj Charlsa, który spotyka się z Evelyn. Niebieskowłosa zostaje porwana. Ciekawie. Jednak nie na tyle, abym kontynuowała zagłębianie się w to opowiadanie.

Zabierając się za tę ocenę napisałam Hakunie, że ocenię całość. Niestety, zostałam pokonana przez miliardy literek. Przeszłam przez wszystkie możliwie negatywne uczucia czytając twój twór. Pozytywnego nie było praktycznie żadnego. Reasumując całość - strasznie rażą mnie długie zdania - czasem na parę linijek. Mają tyle przecinków, że już sama nie wiem, przy którym powinnam zrobić przerwę.  Są tak chaotyczne, że musiałam czytać je po kilka razy, by w pełni zrozumieć sens danego zdania. Dopatrzyłam się także wielu powtórzeń. Czasem dwukrotnie w jednym zdaniu. Pomysł mnie nie urzekł. Typowy fanfick, w typowym potterowskim świecie. Bohaterowie są nudni. Przewidywalni. Opowiadanie nie urzeka. Pomysł po przeczytaniu genezy wydawał mi się wspaniały. Jakże szybko nadeszło rozczarowanie. Używasz wspaniałego języka. Odnoszę wrażenie, że na siłę piszesz wysublimowanymi słowami. Niestety nawet one nie uratują czegoś co jest nudne. Opowiadanie mnie nie urzekło. Wiem, że do niego nie powrócę. Jedyny fragment, przy którym się roześmiałam dotyczył dopiska pod rozdziałem 8. Przepraszasz, że rozdział jest krótki. Krótki rozdział to tekst na nie więcej niż pięćset słów. Twoje mają koło trzech albo czterech tysięcy. Za bardzo skupiasz uwagę na drobnych szczegółach, które niczego nie wnoszą do akcji. Niepotrzebnie tylko ją rozciągają w czasie sprawiając, że całość jest mniej zachęcająca. Osobiście nienawidzę długich rozdziałów. Ty jesteś w tym mistrzynią. Nie raz i nie dwa zmuszałam się do czytania. Wiem, że gdybym trafiła na twój blog przypadkiem, po prologu nie przeczytałabym już niczego więcej. Masz chorą obsesję na punkcie długości postów. Musisz z nią skończyć!

Powinnam napisać za co przyznam punkty: za język, bo jest wspaniały, ale niestety zbyt wymuszony. Za odmienny pomysł. Za to, że masz jakąś koncepcję na tą historię. Mnie nie zachwyciła, ale widzę iż są ludzie, którym się podoba. Dobrze, że poza liczbą wejść nie ma statystyki komentarzy. Połowę z nich piszesz ty sama, odpowiadając na każdą opinię jaką dostaniesz.

15/35 pkt

Scena druga: Niedomówienia

Czy pisząc spoić miałaś na myśli napoić? Jeżeli nie to, które znaczenie tego słowa? Nie chodziło raczej o połączenie czegoś za pomocą herbaty. A może chodziło ci o upicie się? Nie? Tak myślałam. Herbatą ani nie da się niczego połączyć a już tym bardziej nie da się nią upić (rozdział numer2) W postach, które przeczytałam nie dopatrzyłam się zbyt wielkiej ilości błędów. Może to ja przez swoje niedopatrzenia je ominęłam? Możliwe. W 1/3 tekstu literki zlewają się w całość i muszę skupić swój nerw wzrokowy na nowo. Wspomnę tutaj także ponownie o tych strasznie długich zdaniach. Popracuj nad tym. Im krótsze zdanie tym lepsze - uczą tego już w podstawówce. Są też powtórzenia. Unikaj ich.

10/15 pkt

Scena trzecia: Teatr...amatorski?

Z tematyką już się spotkałam - Hogwart. Blogów, które są ff istnieje tyle, że mogłabym wymieniać je godzinami. Należy ci się jednak pochwała za to, że starałaś się stworzyć coś nowego. Pojawiają się jednak pewne nieścisłości - nie tyle w fabule, co w podstawowych faktach. Pomysł był oryginalny. Przedstawienie niestety już nie. 

2/6 pkt

Akt III

Scena pierwsza: Owacje na stojąco?

Niestety, ale nie. Gdybym była krytykiem filmowym postarałabym się skutecznie, aby film okazał się klapą. Jestem jednak oceniającą - mam za zadanie sprawić byś poprawiła swoje błędy. Wiem jednak, że jesteś osobą upartą. Przejaw jakiejkolwiek krytyki traktujesz jako atak tworząc swój pancerz. Nasuwa mi się pytanie: po co tyle razy zgłaszasz blog do oceny skoro poprawa nie nadchodzi? Tracisz tylko niepotrzebnie nasz czas. Przyznam ci jednak symboliczny punkt - za nietypowe umiejscowienie akcji, chodzi mi tutaj o datę wydarzeń.

1/4 pkt

Epilog

Nie sądziłam, że moja pierwsza ocena będzie tak negatywna. Nie sądziłam, że spotka mnie takie rozczarowanie. Siadałam do tej oceny z zapałem. Teraz czuję ulgę, że to już za mną. Powinnam w tej części także udzielić porad. Znajduję ich parę - skróć rozdziały, popracuj nad bogactwem kolorystycznym. Nie powinnaś także za wszelką cenę starać się używać tak 'bogatego' języka. Czuć, że robisz to na siłę. Co powiem od siebie? Sądziłam, że straciłam czas na nic niewartą dramę. Teraz jednak wiem, że wyniosłam dzięki niej więcej niż sądziłam. Zmarnowałam swój czas na czytanie twojej twórczości. Z dziewięciu rozdziałów, które przestudiowałam nic nie okazało się być wartościowym, albo chociaż godnym zapamiętania. Po tym opowiadaniu pozostanie mi jedynie niesmak.

Ktoś może powiedzieć, że jestem negatywnie nastawiona. Nieprawda. Miałam chęci, ale zostały mi one brutalnie wyszarpane i zdeptane. Zawsze staram się znajdować plusy w każdej sytuacji, nawet w najgorszej. W tej nie znalazłam żadnych. Niestety. Jest mi z tego powodu niezmiernie przykro. Myślałam, że w ocenie przypadnie mi coś, co utkwi w pamięci na długo.

Nie przyznam tutaj punktów ponieważ wszystko co byłoby ich warte znalazło się już w powyższych podpunktach. Na ten nie zostało już nic.

Mimo wszystko życzę ci powodzenia. Rób dalej to, co lubisz. Pamiętaj jednak, że konstruktywna krytyka jest czymś dobrym a nie złym. Warto czasem chociaż zastanowić się nad tym, co złe. Ludzie mają w zwyczaju kłamać. Nie każdy powie prawdę prosto w oczy. Powodzenia!

0/4 pkt

Otrzymujesz 46 punktów zostając tym samym dublerem!