{0009} Ocena bloga pamietnikdesperatki.blogspot.com

Z myślą, że nie zacznę się uczyć dopóki nie ocenię wszystkiego, co mam w kolejce, biorę się do roboty. Wiem, że źle robię, ale nic na to nie poradzę. W dodatku, przeczytałam ocenę tego bloga na innej ocenialni i jestem ciekawa, jak jest naprawdę.

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć: show time po raz trzeci!

Blog: Pamiętnik Desperatki

Autorka: Insecure

Oceniająca: Hakuna

1.      Pierwsze wrażenie

Pierwsze wrażenie, jakie wywrze na mnie Twój blog, jest dość ważne, nie sądzisz? Zachęca mnie do pozostania lub odwrotnie – sprawia, że mam ochotę uciec z krzykiem. W Twoim wypadku jest to wypośrodkowane. Dlaczego? Już tłumaczę.

Napis na belce jest identyczny, jak ten na nagłówku. Bądźmy szczerzy  - w jednym z tych miejsc mogłabyś umieścić jakiś ładny cytat. Na przykład, na nagłówku, ten napis co widnieje pod nim i zdaje się, że nie ma pojęcia, co tam robi. Ja też nie mam. Brzmi mądrze, ale władowałaś go tam chyba na siłę, co nie wygląda na przemyślany czyn. Po pierwsze, skoro jest to cytat powinnaś umieścić go w cudzysłowie, który wygląda tak: „tekst”, a nie ‘tak’. Umieszczenie słów między apostrofami jest tandetne i kiczowate, jakbyś nie miała pojęcia, do czego one służą.

Adres bloga: pamiętnik desperatki brzmi odrzucająco, przynajmniej dla mnie. Może dlatego, że nie lubię pamiętników – ale na szczęście Ty piszesz opowiadanie, a po drugie „desperatka” brzmi zbyt intensywnie i nie wróży nic dobrego. Desperatki są okropne, czasami wręcz żałosne, mam nadzieję, że żadna z Twoich bohaterek nie będzie typową zdesperowaną osóbką.

„Gdy jutro nie nadchodzi…”. Nie wiem, jak odebrać mam to zdanie. Wydaje mi się, że zarówno ono, jak i „Pamiętnik Desperatki”, są tytułami opowiadania. Pierwszy kojarzy mi się ze śmiercią, bo chyba nie ma innej sytuacji, w której jutro nie nadejdzie, prawda? A o drugim napomknęłam wyżej.

Pierwsze wizualne wrażenie? Najchętniej zostawiłabym to na później, aby móc wyżyć się, jak należy. Nie chcę mówić tutaj zbyt dużo, a boję się, że emocje mnie poniosą, a słowa nie zabrzmią tak, jakby miały zabrzmieć. Ogólna estetyka? Mam wrażenie, że jej nie ma. Jakieś dziwne tło zewnętrzne, przez które dostaję oczopląsu, a tekst w bocznej kolumnie jest ledwo widoczny. Swoją drogą, nawrzucałaś do tej kolumny tyle gadżetów, że nie mam pojęcia na czym zawiesić wzrok. Czcionka brzydka, tekst niewyjustowany, brak akapitów, nagłówek… No dobra, przyznam ci punkt za Lily Collins, bo ją uwielbiam, ale reszta jest do zmiany. O tym jednak za chwilę.

Muszę podsumować pierwsze wrażenie, a będzie to dość trudne. Czemu? Jak już mówiłam, nie jest ono skrajnie negatywne, ani skrajnie pozytywne, chociaż bliżej mu do tej pierwszej opcji. Wiele rzeczy mi się nie podoba, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Pozytywnymi cechami Twojego bloga, bez wnikania w jego strukturę, z pewnością są: Lily Collins, rozbudowane menu, Lily Collins, „Gdy jutro nie nadchodzi…”, Lily Collins. Jak widzisz, jest tego niewiele, dlatego bez żadnych wyrzutów przyznam Ci niewielką liczbę punktów. Przykro mi, ale poniżej postaram się wytłumaczyć, co mogłabyś zmienić, aby blog bardziej zachęcał czytelnika do pozostania na nim. I jeszcze jedno, zrób tak, żeby tylko jeden post widniał na stronie głównej.

6/15 pkt

2.     Szata graficzna

Przynajmniej nie atakujesz mnie szarością, jak poprzednia oceniana przeze mnie osoba, ale nie robisz dobrego wrażenia. Brak profesjonalizmu, wszędobylskie dodatki, brak smaku i wyczucia. Nie mam na celu tutaj obrazić Ciebie, bo może Tobie odpowiada ta szata graficzna, ale bądźmy szczerzy: jest odpychająca. Dlatego poniżej, oprócz moich komentarzy znajdą się porady, do których mogłabyś się zastosować.

Zaczniemy od kolorystyki, tła zewnętrznego i wewnętrznego oraz doboru czcionki.  Zielone tło z tymi ornamentami jest ładne, w porządku, ale nie pasuje do ogółu. Przez nie nieczytelny jest tekst w bocznej kolumnie. Nie mogę dopatrzeć się ładu i porządku, wprowadza chaos. Gdyby ogólne tło bloga nie było przezroczyste, byłoby to wszystko zjadliwe, ale nie jest.  Ciemnoszare, brudne tło wewnętrzne, również nie należy do najprzyjemniejszych. Wybrany z palety barw podstawowych kolor jest tandetny. Taki grafit mógłby pasować do nieco żywszych kolorów, których u Ciebie nie ma. Fluorescencyjna barwa linków jest okropna. Nie pasuje do niczego. Kochana, brakuje tutaj ogólnego zamysłu. Wydaje mi się, że chciałaś umieścić wszystko to, co wpadło Ci w oko. Ale tak nie może być, bo nie wszystko, co podoba się Tobie, musi pasować do siebie. Czcionka, znowu Verdana, jak już wcześniej mówiłam nie jestem zwolenniczką tej czcionki, wszystkim będę polecać Times New Roman lub Georgię, Tobie również.

Zatem, albo zmienisz tło wewnętrzne na jednolite i nieprześwitujące, albo zmienisz tło zewnętrzne – również na jednolite. Proponowałabym, przy pierwszej opcji, ustawić całe tło na ciemnozielone, takie bardziej matowe, czcionkę zostawić jasną i voila. Jeśli idzie o drugą perspektywę – ciemnozielone tło zewnętrzne, beżowe tło wewnętrzne i ciemnozielona czcionka. Co o tym myślisz? Wszystko będzie wyglądać o niebo schludniej.

Nagłówek, zapomniałabym o nim. Nie, nie jest on mocną stroną Twojego bloga, ale na chwilę obecną najmocniejszą. I to chyba głównie z powodu Lily Collins x3, która uśmiecha się do nas właśnie stamtąd. Bardzo fajnie, że wybrałaś zdjęcia z jednej sesji, dzięki czemu nic się ze sobą nie gryzie, ale dostrzegam szczegóły, które mnie odstraszają. Cóż, na pierwszy rzut oka, może wydawać się on zrobiony porządnie i dość profesjonalnie. Prawda jest inna. Lily po lewej stronie, a właściwie tło za nią, w wyraźny sposób odcięte jest od tła Lily środkowej. Nie przepadam też za nagłówkami, na których króluje powielona, jedna postać. Zostawiłabym jedno zdjęcie Collins, dodała podobizny dwóch innych bohaterów, parę tekstur, jakiś brushy, ujednoliciła w miarę tło. To wszystko jest do zrobienia i może, jeśli znajdę chwilę czasu, z ciekawości pobawię się w Photoshopie, aby sprawdzić czy uda spełnić się moją wizję.

Ostatnią sprawą, o której jeszcze napomknę, jest brak wyjustowania tekstu, brak akapitów i dziwny zapis cytatów. Wyjustowanie tekstu to dwa kliknięcia myszką, trochę więcej czasu spędzisz przy robieniu akapitów, ale warto – zerknij do pierwszej lepszej powieści i zobacz, jak tam sformatowany jest tekst. I nie zapominaj, że cudzysłów wygląda „tak”, a nie ‘tak’.

Chciałabym, aby to szata graficzna podniosła nieco ocenę Twojego bloga, ale nie mogę być zbyt miękka. Ta ocena ma na celu pomoc Twojemu dziecku i Tobie… Nie dopatrzyłam się zbyt wielu dobrych stron

6/20 pkt

3.     Treść

Jestem zdruzgotana po przeczytaniu prologu. Chciałam być Dobrą Wróżką i przebrnąć przez wszystkie Twoje rozdziały, ale z samego wstępu do opowiadania wypisałam, aż dwie strony błędów i obawiam się, że w kolejnych nie będzie lepiej, ale o tym w następnym punkcie. Piszesz bardzo infantylnie. Owszem, w opowiadaniu dzieje się coś, ale nie wnosi to zbyt wiele. Nie poznałam bohaterki, jej otoczenia, itp. Czytelnik ma prawo być znudzony, kiedy cudowna Julie wpada na dwóch facetów w ciągu jednej przerwy. Warto dodać, iż osobnik, który był jej drugim celem, wywarł na niej takie wrażenie, że postanowiła obrać sobie za życiowy cel odkrycie jego tożsamości. Rozbawił mnie fakt, że Julie nosi ze sobą pamiętnik nawet do szkoły. Wydaje mi się, że pamiętnik to taka instytucja, która powinna odpoczywać pod naszą poduszką czy gdzieś tam, aby nikt nie miał do niej wstępu. Nie wiem, jacy są bohaterowie. Nie kreujesz ich w ogóle. Szłam, wstałam, usiadłam, patrzyłam – tyle.  Swoją drogą, prolog powinien mieć numer 0 albo nie mieć go w ogóle.

Rozdział 3. Znaki. Nie czytam wszystkiego po kolei, bo chyba zeszłabym z tego świata. Dziewczyno! Weź się w garść! I pomyśl nad tym, co piszesz. Julie jest bardziej tępa, niż mogłabym przypuszczać. Kreujesz ją na słodką, nic niewiedzącą, głupiutką dziewczynkę, która ogląda się za chłopakami. Akcji nie ma. W ogóle, ominęłam drugi rozdział, który widocznie nic nie wniósł do życia Julie, bo bez problemu odnalazłam się w temacie. Masz bardzo trywialny styl pisania. Brakuje opisów miejsc, wyglądu, a także uczuć głównej bohaterki. Masz ubogie słownictwo i zdaje mi się, że czasami nie rozumiesz znaczenia użytych przez siebie słów.  Opowiadanie jest płytkie, nic nie wnosi do mojego życia. Przyznam szczerze, że sądziłam, że w tej kategorii nadrobisz, zwłaszcza, że na innej ocenialni dostałaś ocenę bardzo dobrą. Byłam człowiekiem dobrej wiary, która teraz drastycznie zmalała.

Rozdział 7. Inni.  Poddałam się i nie przeanalizowałam nawet tego rozdziału do końca. Zasiadałam do tej oceny z dobrym humorem, ale wyparował on, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Rozdział jest długi i nudny, chociaż coś się w nim dzieje, co nie zmienia faktu, że Twój styl pozostawia nam wiele do życzenia – nam, czytelnikom. Masz ubogie słownictwo, teraz to potwierdzam, bo nie zamierzam czytać ostatniego, najnowszego rozdziału. Myślałam, że dam radę, że będzie lepiej, ale nie jest. Nie poprawiasz się, a to zjawisko idzie zaobserwować u początkujących pisarzy.

Nie kreujesz bohaterów, pisałam już o tym wcześniej. Jedyną postacią, którą możemy bliżej poznać jest sama Julie, która wydaje się niezwykle płytka, płaczliwa i głupiutka. Próbujesz ją idealizować pod każdym względem – a to źle. Nie rób z niej Mary Sue. Przemyśl też akcję opowiadania, skonkretyzują ją. Nadaj opisom życia, skup się na tym, jak odbiera świat Twoja bohaterka.

Radzę Ci, każdy z rozdziałów poprawić pod kątem stylistycznym. Popracować też nad wyglądem każdego postu i może skupić się bardziej na tym, co chcesz przekazać? Czasami gubisz się w tym, co piszesz. Tworzysz dziwne i bezsensowne zdania. Wiem, że łamię teraz regulamin, ale proszę wybaczyć mi fakt, że nie tknę czwartego rozdziału, który powinien być oceniony. Za treść otrzymujesz parszywie mało punktów, bo jest naprawdę wiele do poprawy.

4/20 pkt

4.      Błędy

Jest ich od groma. Przez występowanie błędów w Twojej twórczości, nie dałam rady przebrnąć nawet przez jeden rozdział z numerem siedem. Zdenerwowałam się i wyłączyłam stronę. Musisz włożyć w swoje opowiadanie bardzo dużo pracy. Nie dziwię się, że nie masz czytelników. Przykro mi to stwierdzić, ale poprawność językowa leży u Ciebie w gruzach.

Jeśli chcesz, abym przeanalizowała pozostałe rozdziały, bo uważasz to za pomocne i weźmiesz moje rady do serca, wystarczy, że o to poprosisz. Wiem, że jest to pracochłonne, zarówno dla mnie, jak i dla Ciebie, ale bez poświęceń do niczego nie dojdziesz.

Prolog

  „Wieczorem wszystko wydaje się inne. Bardziej skomplikowane. Jednak może dopiero wieczorem widać to co rzeczywiste…” – powtórzenie i brak przecinka: „[…] dopiero wieczorem widać to, co rzeczywiste…”

„'Wieczorem wszystko wydaje się inne. […]Więc moje pytanie, na ten wieczór. Do czego dążę w życiu?'” – zapis. Zmień ten cudzysłów. „Wieczorem wszystko wydaje się inne. […] Do czego dążę w życiu?”

„na temat mojej przyszłości i tego co spotka mnie jutrzejszego dnia..” – brak przecinka: „[…] tego, co mnie spotka jutrzejszego dnia”; po drugie zawsze piszemy wielokropek, czyli:... , w języku polskim nie funkcjonuje coś takiego, jak dwie kropki. A dwukropek wygląda tak „:”.

„Więc moje pytanie, na ten wieczór. Do czego dążę w życiu?” – zapis i zbędny przecinek. Poza tym, staraj się nie zaczynać zdań od „więc”. „Więc moje pytanie na ten wieczór: do czego dążę w życiu?”

„[…]spojrzałam na te słowa ilustrując je jeszcze raz.” – ilustrowała słowa? Przepraszam kochana, ale zdajesz się nie mieć pojęcia co, oznacza ten wyraz. Lustrowała, jak już.

*ilustrować – 1. opatrywać teksty ilustracjami; 2. uzupełniać, wyjaśniać, unaoczniać coś za pomocą komentarza, dokumentacji, zdjęć, itp.; 3. interpretować coś, posługując się słowem, mimiką, gestem, itp.

*lustrować – 1. przyglądać się bacznie komuś lub czemuś

„'Cały czas to mnie dręczy, nie mogłam dziś wytrzymać na żadnym przedmiocie […] Bo nikt nie jest w stanie zrozumieć tego, co dzieje się w mojej głowie.'” – znowu zapis, zmień ten cudzysłów. Więcej nie będę go wymieniać, a jest tego naprawdę sporo. Weź to do siebie.

„Cały czas to mnie dręczy, nie mogłam dziś wytrzymać na żadnym przedmiocie humanistycznym - a pech był taki, że tylko te dziś miałam w planie - bo cały czas myślałam, czego tak naprawdę chcę od życia” – powtórzenie.

„pani języka ojczystego”  - olaboga. Przepraszam bardzo, ale czy ta nauczycielka jest jakąś władczynią? Sądzę, że nie. Powinnaś zastąpić słowo „ojczysty” innym wyrazem, to raz. A dwa zapis powinien wyglądać tak „pani z języka…”. Kiedy mówisz o matematyczce brzmi to tak: pani matematyki? Czy raczej pani z matematyki?

„w pierwszej ławce. Jednak jakoś nie za bardzo interesują mnie jej własne interpretacje tekstów, których i tak nikt nie rozumie. Jednak, gdy zwróciła im uwagę to zorientowałam się, że koleżanka z ławki” – dwa powtórzenia.

„zapytała ponownie widząc moje lekkie zdezorientowanie” – brak przecinka. „[…] zapytała ponownie, widząc moje lekkie zdezorientowanie”

„Plany? Ja, nie.” – o co tutaj chodzi? „Plany? Ja? Nie.” Albo „Plany? Nie mam.” Przekombinowałaś.

„A tak, nie zdążyłam się przedstawić, nie jestem N.N. Mam na imię Julie. I moja postać jest prawie tak tragiczna jak ta ze Szekspira.

- Plany? Ja, nie. Wiesz, że ich nie lubię. Znając życie będę musiała sie uczyć i.. - nie zdążyłam nawet dokończyć” – powtórzenie, literówka i znowu te dwie kropki.

„- Taak. – przeciągnęłam” – ta kropka jest tutaj niepotrzebna.

„gdy nagle natchnęłam się na kogoś, już chciałam przepraszać, lecz usłyszałam.” – znowu nie zrozumiesz sensu użytego przez siebie słowa. Natknęłam, a nie natchnęłam. Po drugie, zapis. „[…] lecz usłyszałam:”

*natchnąć - poddać jakąś myśl, jakiś pomysł, pobudzić do działania; też: wzbudzić w kimś jakieś uczucie.

* natknąć - zetknąć się z kimś, z czymś niespodziewanie.

„Czytam ci w myślach. - powiedział znajomy mi głos” – zapis. Kropka po „myślach” jest niepotrzebna. Swoją drogą „powiedział znajomy mi głos” brzmi tandetnie. „Usłyszałam znajomy głos”. Koniec kropka. Nie udziwniaj.

„Odetchnęłam gdy tylko” – „Odetchnęłam, gdy tylko”

„- Przepraszam. – powiedziałam” – „- Przepraszam – powiedziałam”

„zielono-brązowe oczy” – rozumiem, że połowę oka miał zieloną, a drugą brązową? Po krótce wyjaśnię Ci zasady pisania kolorów. Jeśli piszesz biało-czerwona flaga lub czerwono-zielono-żółta narzuta, masz na myśli, że widać na nich te kolory. Każdy z osobną. Widać pas bieli i czerwieni, itd. Kiedy piszesz „zielonobrązowe oczy”, masz na myśli, że nie są one ani zielone, ani brązowe. Kolory się zmieszały, tworząc trudny do zidentyfikowania odcień. Dlatego taki zapis powinien widnieć u Ciebie.

„kierunku. – powiedział” – znowu zapis. Nie będę już tego wymieniać. Zasady w dialogach są proste. Kiedy po myślniku wypisujesz czynność, która odnosi się do czynności mówienia, między innymi „powiedział”, przed myślnikiem nie dajesz kropki, a następnie zaczynasz z małej litery. Kiedy zaś po myślniku piszesz np. „kopnął”, stawiasz przed nim kropkę i zaczynasz z dużej litery.

„korytarz sie” – literówka.

„Nie wie co dokładnie” – literówka i przecinek. „Nie wiem, co dokładnie”

„Z takim nastawieniem weszłam do łazienki i zostałam do końca przerwy mając nadzieje” – gdzie została? „Z takim nastawieniem weszłam do łazienki i zostałam tam do końca przerwy, mając nadzieję…”

3. Znaki

„mówiłam szeptem patrząc na nią, a gdy ona zorientowała się, że chcę z nią poplotkować to jej twarz rozjaśniła się.” – „mówiłam szeptem, patrząc na nią, a gdy ona zorientowała się, że chcę z nią poplotkować, jej twarz rozjaśniła się”

„Pewnie chodzi co o tego…” – „Pewnie chodzi ci o tego…”

„ja tam zawsze jakieś wytłumaczenie znajduje” – literówka. „Znajduję”

„do swojego ojca do Francji” – „do swojego ojca, do Francji”

„więc pewnie nasza pani będzie wściekła” – „pani” brzmi zbyt potocznie. Bohaterowie mogą mówić tak między sobą, ale Julie jako narrator powinna nazwać ją „nauczycielką”. I „nasza” jest również zbędne.

„Miała prawdziwe, rude włosy” – „Miała naturalne, rude włosy…” Znowu przedobrzyłaś. Wątpię, żeby wszyscy nosili peruki w tej szkole, dlatego rudzielec się wyróżnia.

„powiedziałam, ale ta wtedy spojrzała na mnie ponownie takim innym dziwnym spojrzeniem, a wtedy nasza pani od wf zawołała nas.” – dwa powtórzenia plus brzydka forma. Pani od wf-u, powinno być, a najlepiej to: pani z wychowania fizycznego.

„zapytała mnie, a ja zdziwiłam się, że ona najpilniejsza uczennica chce opuścić zajęcia” – zapytała mnie, a ja zdziwiłam się, że ona, najpilniejsza uczennica, chce opuścić zajęcia”

„- zapytała mnie, a ja zdziwiłam się, że ona najpilniejsza uczennica chce opuścić zajęcia.

- Nie muszę. - powiedziałam z lekką radością i zostałam z nią sam na sam w szatni.

- Od kiedy to masz? - zapytała się akcentując słowo 'to'  i nie znosząc wzroku z mojego ramienia.” – raz: powtórzenie; dwa: zapytała się? Wystarczy samo zapytała. Trzy: nie znosząc? Znowu przedobrzyłaś. Nie spuszczając lub nie odrywając.

„powiedziałam z radością na twarzy i w głosie już od dawna nie widziałam” – „powiedziałam z radością na twarzy i w głosie, już od dawna nie widziałam…”

„A jaki?” – „A jakie”, skoro wyżej mówiłaś o rasach.

„przekształcić się z” – „przekształcić się w”

7. Inni

„Nie brałam udziały” – „Nie brałam udziału”

„słowo 'wampir' cały czas szumiało mi w głowie” – zapis: „wampir”. Nie wiem, czy jakieś słowo może szumieć w głowie. Szumi, jak się napijesz napoju z procentami. Słowo może rozbrzmiewać, tak jest najprościej.

„gdy popchnęłam drzwi, które teraz wydawały mi się leciutkie jak piórko z groźnym wyrazem twarzy znalazłam się przed szkołą” – „gdy popchnęłam drzwi, które teraz wydawały mi się leciutkie jak piórko, z groźnym wyrazem twarzy znalazłam się przed szkołą”

„ochotę zacząć krzyczeć, ale ten zaczął” – powtórzenie. Swoją drogą co zaczął on? Na pewno nie krzyczeć, bo o tym nic nie napisałaś.

„bo wie, że cała Rada wie” – powtórzenie.

„które pytanie mam zacząć zadawać pierwsze” – „które pytanie mam zadać pierwsze”, bez tego zacząć.

„Rada Szkolna, albo Rada Rodziców” – zbędny przecinek. „Rada Szkolna albo Rada Rodziców”

„- Fabian. - wydawałam z siebie bardzo cicho” – matko. Co wydawała z siebie cicho? Wydała, jak już po to czynność dokonana. A najlepiej „mruknęłam cicho”, „wypowiedziałam”, etc. No i zapis.

„swoje auto i pomachał mi bym poszła z nim. On zajął miejsce, a ja stałam tam jeszcze na środku chodnika patrząc się w jego kierunku. Nie miałam pojęcia o co tu chodzi, ale wsiadłam do tego auta pełna niepokoju” – powtórzenie. Po „pojęcia” powinien być przecinek.

„choć bardzo nie chciałem to wiedziałem” – „choć bardzo nie chciałem, to wiedziałem”

„, ale czasem pojawiają inni” – zjadłaś słówko. „Ale czasem pojawiają się inni”

„Nie chcemy paniki. Nie myśl też, że latamy z kołkami za nimi, to ostateczność. Próbujemy rozmawiać. Jednak nie wszyscy są” – nie rozumiem, co chciałaś przekazać.

„mieliśmy do pokonanie prawdziwe wcielenie zła, udało nam się je pokonać” – literówka i powtórzenie.

„Od tego czasu robimy wszystko by zapomnieć” – „Od tego czasu robimy wszystko, by zapomnieć”

„Dlatego Damien chciałby Adrien opuścił je” – chyba musisz poczuć różnicę między 

„chciałby” a „chciał żeby”. „Dlatego Damien chciał, aby (żeby) Adrien je opuścił”

„zapewniam się” – „zapewniam cię”

„jednak te patrzył się przed” – „jednak ten patrzył się przed”

„Gdy znalazłam się na miejscu to prawie osłupiałam” – „Gdy znalazłam się na miejscu, prawie osłupiałam”

„dwóch domów, ale rodzice Susan mieli ich o wiele więcej. Ruszyłam za bratem i gdyby mnie nie upomniał to nie zamknęłabym ust z wrażenia. Gdy weszłam do domu” – powtórzenie.

„w jakimś okropnym filmie. Wszystko to było stare i klasyczne, po prostu idealne na spotkanie tajnej Rady. Gdy brat otworzył drzwi do jakiegoś” – powtórzenie, w dodatku okropne uogólnienie.

„Gdy weszłam do domu, a raczej rezydencji poczułam się jak w jakimś okropnym filmie. Wszystko to było stare i klasyczne, po prostu idealne na spotkanie tajnej Rady. Gdy brat otworzył drzwi do jakiegoś pokoju poczułam tylko jak mocno bije mi serce, a potem weszłam” – powtórzenie.

„Witam cię Fabian i witam naszą nowicjuszkę. - powiedział jakiś mężczyzna” – „Witam cię, Fabianie i witam naszą nowicjuszkę – powiedział mężczyzna”. Znowu użyłaś słowa „jakiś”, kolejne, bezsensowne uogólnienie.

„Oczywiście, że nie zresztą czekamy jeszcze na państwa Wood” – przeczytaj to zdanie i pomyśl nad nim. „Oczywiście, że nie, z resztą, czekamy jeszcze na państwa Wood”

„zaciągnął dalej mówiąc.” - „zaciągnął dalej, mówiąć:”. Swoją drogą „pociągnął” brzmi  w tym wypadku lepiej.

„a ja i Keira wyszliśmy” – „wyszłyśmy”

„myśleć o tym jak o czymś co dzieje” – „myśleć o tym, jak o czymś, co dzieje…”

„powiedziałam cicho chcąc odgonić to wszystko co pojawiło się mi w głowie i weszłam do środka, chciałam już otwierać drzwi” –„ powiedziała cicho, chcąc odgonić to wszystko, co pojawiło się w mojej głowie i weszłam do środka. Chciałam już otwierać drzwi…” Powtórzenie i dziwna konstrukcja zdania.

„wtedy też zostałam naznaczona, pamiętam, ja tego nie dostrzegłam, ale Fabian” – bezsens.

„Opuściłam dom i mimo iż wiedziałam, że do centrum daleko nie przestałam” – „Opuściłam dom, i mimo iż wiedziałam, że do centrum jest daleko, nie przestałam”. Czego nie przestała?

„powiedziała Keira bardzo cicho patrząc” – „powiedziała Keira bardzo cicho, patrząc”

„i mimo iż wiedziałam, że do centrum daleko nie przestałam. Nie chciałam by ktokolwiek widział moje łzy.

    - Julie. - powiedziała Keira bardzo cicho patrząc na mnie z przerażeniem w oczach. Nie dziwiłam się jej byłam cała zapłakana, a na dodatek zmoknięta, bo po południu zaczęło lać i mimo iż było” – powtórzenie, zapis dialogu.

„po prostu był w jej stylu. Gdy znowu zaczęłam płakać jak małe dziecko po prostu” – powtórzenie.

„mnie objęła. Staliśmy tak chwilę. Pierwszy raz byłam w tak beznadziejnej sytuacji. Gdy trochę mnie” – powtórzenie.

            Wymienienie tych błędów zajmuje większość oceny, a zakładam, że to nie są wszystkie, bo coś mogło umknąć mojej uwadze.  Przynajmniej nie robisz ortografów. Tego by mi jeszcze brakowało… Więc tak, poprawiasz wszystkie zapisy dialogów, justujesz tekst i robisz akapity, ale to dopiero wtedy, kiedy poprawisz treść.

2/15 pkt

5.      Dodatki

Słowo umiar jest Ci chyba nieznane. Strona główna, spis, o blogu, o mnie, bohaterowie, obsada, okładki, linki, spamik, informacje, piosenka na dziś, historia, trzy ankiety, archiwum.  Wypisałam wszystko, co znajduje się na Twoim blogu, a teraz wymienię to, co powinno na nim być, a resztę obarczę komentarzem.

            O blogu, o mnie, bohaterowie, linki, spamownik, informacje, maksymalnie jednak ankieta, archiwum – jeśli zostawisz tylko to na stronie głównej, będzie w porządku. „Strona główna” jest nie potrzebna, kliknięcie w nagłówek odświeża stronę i przenosi nas do początku. Spis – jest zbędny, jeśli posiadasz archiwum i odwrotnie. Obsada – takie informacje możesz zamieścić w zakładce „bohaterowie”. Okładki? Kochanie, Twoje opowiadanie to nie serial. Zrezygnuj z tego, uważam to za beznadziejny pomysł. Ankietę, w której pytasz o bohaterów fantastycznych, możesz usunąć, skoro już pojawili się w opowiadaniu. Druga, który bohater się najlepiej zapowiada, jest niepotrzebna, bo kreacje bohaterów są na tyle niewyraźne, że trudno się określić. Która okładka jest najlepsza? Dziewczyno, nie wygłupiaj się. To zwykłe zdjęcia z dorobionym napisem.

             Piosenka na dziś? Nic mnie bardziej nie wkurza, jak muzyczka, która włącza się przy każdym uruchomieniu bloga lub innej podstrony. Nie wystarczy Ci to, że każdy odcinek doprawiasz ścieżką dźwiękową? Historia? Takie informacje umieść w „O blogu”. Nie śmieć.

            Poza tym, dopatrzyłam się również błędów na podstronach. Przed puszczeniem czegokolwiek w eter, sprawdź nawet dziesięć razy.

2/8 pkt

6.      Liczby

Nie mam tutaj, co oceniać. Dziwne poinformowania o ocenach i ze spisów blogowych. Żadnych konkretnych wypowiedzi czytelników. Zastanawiałaś się, dlaczego ich nie ma? Zresetuj bloga, popracuj nad opowiadaniem, a kogoś na pewno przyciągniesz.

0/5 pkt

7.      Gratis

Nie mam za co przyznać ci dodatkowych punktów. Nawet za Lily Collins, która zupełnie nie pasuje mi do roli śmiesznej Julie. Za podobieństwo do „Secret Circle”? Nie, nie, nie. Za potencjał? Opowiadanie go nie ma, zmiażdżyłaś je na samym starcie. Za oryginalność? Nie. Za kreacje bohaterów? Jakie kreacje? Za świat przedstawiony? Nie masz żadnych opisów. Za dodatki? Nie, nie, nie.

0/4 pkt

8.      Podsumowanie

Wydaje mi się, że wszystko co chciałam przekazać, przekazałam. Zmiany, które powinnaś wprowadzić w szacie graficznej – podałam. Fakt, że powinnaś popracować nad tekstem – zaproponowałam nawet współpracę. Na dzień dzisiejszy jest bardzo kiepsko. Ale po wprowadzeniu poprawek i przemyśleniu mojej oceny, zapraszam na ponowne konsultacje. Dostaniesz jeden punkt, na zachętę, abyś się nie poddawała.

1/5 pkt

Otrzymujesz 21 punktów, dzięki czemu dostajesz ocenę dopuszczającą.