{0027}Ocena bloga faerun-tales.blogspot.com

Mały poślizg, tylko o dwa dni, ale czymże są dwa dni w porównaniu z ciężką, umysłową pracą ucznia?

(Tak jak w tym dowcipie: "Sen? Substytut kawy dla tych, którzy mają za dużo wolnego czasu". Co prawda nie popadłam jeszcze w taką skrajność). 

Ocena pisana między geografią, biologią, matematyką a geografią. Także nie bijcie. Zwłaszcza, że blog naprawdę ciekawy.

Swoją drogą, witam w naszym gronie nową stażystkę! :) Oby Ci się miło pracowało!

__________________________________________

Blog: faerun-tales

Autorka: Śniąca

Oceniająca: corriente

Akt I

Scena pierwsza: Przestrzeń sceniczna

Dobrze, przyznam się szczerze – nie podchodziłam optymistycznie do oceny tego bloga. Wygląd wydawał mi się toporny, a numerowane z przecinkiem rozdziały sprawiały, że myślałam, iż będzie to jakaś kolejna, fantastyczna saga nie do przebrnięcia.

Byłam w błędzie.

Adres kojarzy się jednoznacznie z fantastyką i to jedyny punkt, w którym się nie pomyliłam. Faerun-tales, czyli Opowieści z Faerunu brzmią uroczo i melodyjnie. Belka stanowi powtórzenie adresu.

Do gustu nie przypadł mi szablon, pełen ramek, które sprawiają wrażenie, że elementy są na blogu stłoczone. Nie przeczę, że jest wykonany starannie, choć niedokładnie wymazano krawędź z lewej strony nagłówka, ale mnie jakoś nie rusza.

Zwykle mam wyłączone głośniki, ale raz się tak złożyło, że usłyszałam w słuchawkach jakąś niecodzienną melodię i zerknęłam na Twój blog – tak, okazało się, że to podkład muzyczny do Twojej strony. Nie wiem, skąd pochodzi, ale jest przepiękny, brakuje mi takiej muzyki na co dzień.

Przeczytałam kilka zdań pierwszego postu w spisie treści – i zamarłam z szeroko otwartymi oczyma. Ale o tym dalej.

7/10 pkt.

Scena druga: Dekoracje

Tak jak wspomniałam, szata graficzna wydaje się nieco... kanciasta. Nie można jednak zaprzeczyć, że pasuje do klimatu opowiadania, dlatego nie zamierzam za nią odejmować punktów, bo nie ma w niej nic, co zwyczajnie razi, i tylko pokrótce wymienię moje zastrzeżenia.

Ramek jest za dużo. Po lewej stronie masz „welcome”, „statystykę” i „buttony”, moim zdaniem są to elementy niepotrzebne, zwłaszcza że listę podstron umieściłaś nad treścią.

Po drugie, te niebieskie akcenty, linki, wydają mi się trochę zbyt świecące, o wiele lepiej wypadają żółte akcenty.

Czcionce nie mam nic do zarzucenia, ta obecna jest całkowicie czytelna i zrozumiała.

9/10 pkt.

Scena trzecia: Sceneria

„Linki”, to chyba akurat wszyscy znają. Nie mogę nic zarzucić pięknemu pogrupowaniu (nawet dodajesz nicki autorów, miłe).

„Bohaterowie”... Mówiłam już tyle razy, że nie lubię tej zakładki, ale dobrze. Przeżyję. Ostatecznie fantastykę do gier jestem w stanie zaakceptować w tej postaci (okej, okej. Sama do końca nie wiem, jak wygląda kobold, nie śmiejcie się już tak).

„Biblioteka”. Bałam się tej zakładki, a znowu, niesłusznie. Jaki to świetny pomysł! Widać, że włożyłaś w to dużo pracy, nawet jeśli oznaczało to skopiowanie tekstów z innego portalu (khem, nawiasem mówiąc, jakiegoś linku do niego mi brakuje). Mimo wszystko, dobry pomysł dla kogoś, kto chce nieco poszerzyć swoją wiedzę o samej grze i o Twoim opowiadaniu.

3/4 pkt.

Akt II

Scena pierwsza: Scenariusz

Główną bohaterką opowiadania jest Lya, półelfka, poszukiwaczka przygód. Jak na prawdziwą postać fantasy przystało, nie ma żadnego obciążenia w postaci rodziny czy obowiązków, ale to nic nie szkodzi (tak, tak, to był żenujący żart prowadzącego). Lya przybywa do swojego przyjaciela, Durnana, kiedy odkrywa, że ten potrzebuje pomocy, ponieważ jego okolicę nawiedziły niebezpieczne istoty. W wielkim skrócie: Lya podąża śladem tych istot, natykając się po drodze na masę niebezpieczeństw i spotykając przyjaciół z dawnych lat, którzy wchodzą w skład jej drużyny.

Przyznam szczerze, nie przypuszczałam, że to fanfiction. Tak mało się znam na tym gatunku. Byłam pod ogromnym wrażeniem Twojego stylu pisania i tego, jak kreujesz rzeczywistość tego opowiadania, pewnie i po kolei.

Nie wiem, na ile można Ci przypisać zasługę za to drugie, ale co do stylu, nadal jestem pod wrażeniem.

Piszesz lekko, gładko, tego tekstu się nie czyta, tylko się przez niego płynie. O ile mogę tak powiedzieć, dobierasz całkiem zwyczajne słowa, nie mam tego niemiłego wrażenia, że przedzieram się przez rozprawę naukową, a do pełni szczęścia brakuje mi tylko całek.

Lya jest kobietą silną, niezależną, a przy tym wszystkim sympatyczną i odważną. Polubiłam ją od początku. To dokładnie taka postać, o jakiej chcesz czytać, kiedy otwierasz książkę: pozbawiona pretensjonalności, gotowa do poświęceń, oddana przyjaciołom, a przy tym wszystkim inteligentna i rozsądna.

Deekin jest postacią tak uroczą, że trudno go nie lubić. Jego „szefie” chyba na zawsze będzie mi się kojarzyć z Twoim opowiadaniem i nie ma w tym przesadnej kurtuazji. Mówienie o sobie w trzeciej osobie, choć bywa denerwujące, do Deekina wyjątkowo pasuje. Jemu też zdołałaś nadać pewne charakterystyczne cechy, choć jest postacią, na którą, prawdę powiedziawszy, nie zwróciłabym większej uwagi, chociaż jest członkiem drużyny. Deekin, oddany szefowej, domagający się uwagi, którego czasem zbyt łatwo jest odstraszyć, ze swoimi marzeniami o napisaniu kolejnej epickiej opowieści – to jest to. Zlepek tych cech jest tak niezwykły, że wywołuje u mnie mimowolny uśmiech.

Sharwyn... niezależnie od jej niewątpliwych zalet, jest coś, co nie pozwala mi tak do końca jej polubić. Naprawdę nie wiem, o co chodzi, w końcu nie odstaje tak bardzo od typu „bohaterki fantastycznej”, który reprezentuje chociażby Lya.

Daelan. Cóż, czuję, że potencjał tej skądinąd bardzo pozytywnej postaci jeszcze nie rozwinął się do końca. Na razie mogę mu współczuć, że ginie dwa razy w ciągu trzech rozdziałów, a w dodatku nie wiem, jak zakończy się jego drugi pojedynek ze śmiercią. Tym niemniej liczę, że przeżyje. Straszną szkodą byłoby stracenie tak ciekawego członka drużyny.

Prowadzisz akcję powoli, ale pewnie. Rozdziały są stosunkowo krótkie (ale ja Cię bardzo dobrze rozumiem), za to ich treść tę długość rekompensuje.

W każdym rozdziale ujawniasz coś ciekawego, niezależnie od tego, czy uważasz, że część akurat wyszła Ci „przegadana” czy wręcz przeciwnie. Twoje opisy są bardzo plastyczne i jestem w stanie wyobrazić sobie każde miejsce, w którym toczy się akurat akcja opowieści, a to jest u mnie wielki, wielki plus.

No i czytam w ciągłym napięciu, bo a nuż spotkają coś, co się źle skończy? I przemierzają już te labirynty i pułapki od kilku rozdziałów, a spotkanie „źródła wszelkiego zła” zawsze, jak wiemy, czeka na końcu, tylko kiedy ten koniec nastąpi? Nie wiem, a chciałabym wiedzieć.

Zastanawiam się, na ile opisujesz grę, a na ile tworzysz własną historię. To chyba zupełnie jasne, że od tego będzie zależał rozkład punktów. Za sam sposób opisywania, który sprawia, że jeśli już znajduję czas na czytanie, to wsiąkam na kilka rozdziałów, jestem gotowa hojnie obdarować punktami. Poza tym myślę, że masz wielki talent i nawet gdybyś tylko opisywała wydarzenia, to i tak zrobienie tego w tak ładny, przystępny, sensowny sposób, zasługuje na nagrodę. A widywałam blogi, które powielając schemat, nie zasługiwały wcale.

Rady na przyszłość? A czy Ty potrzebujesz jakichś rad? ;)

33/35 pkt.

Scena druga: Niedomówienia

Oj, no, dobra, każdemu się zdarza. Nie pamiętam, czy sprawdziłam wszystko, ale w ostatnich rozdziałach albo błędów nie było, albo nie rzuciły się w oczy, bo plik z oceną miałam cały czas otwarty i szybkie przeklejenie nie stanowiłoby problemu.

ROZDZIAŁ II

Jej głowę zdobiła korona wykonana z nieznanego mi, czarnego metalu, zaś; jej pasa wisiał ciężki, zwinięty bicz. – zaś U jej pasa, o to chodziło?

- Nie wierzę, by ktokolwiek mógł się z tobą równać, wspaniała Valsharesso - Mężczyzna zaprzeczył usłużnie, podchodząc pół kroku do drowki, ta jednak wydawała się nie zwracać najmniejszej uwagi na komplement. – albo to była brakująca kropka, albo niepotrzebna wielka litera. Z naciskiem na to drugie, a wtedy dokonałabym drobnej zamiany „mężczyzna zaprzeczył usłużnie” na „zaprzeczył usłużnie mężczyzna, podchodząc...”

A jednak, moi szpiedzy mają zdolności wykraczające poza wyobrażenie śmiertelników. – niepotrzebny przecinek

Ich język był dziwnie melodyjny, jednak nie była to ta radosna, śpiewna nuta brzmiąca w języku elfów z powierzchni. tak była raczej groźna, niosła ze sobą zarówno tajemnicę, jak i zapowiedź czegoś z gruntu złego i plugawego. – brak wielkiej litery

o jednak nie wystarczyło kobiecie. – brak ”T” (poważnie, nie wkleiłam z błędem ;))

ROZDZIAŁ III

Po podłodze rozrzucono dywany, jeszcze pamiętające czasy swej świetności, gdy były barwne i puszyste. – Trudno, żeby nie pamiętały SWOJEJ świetności.

Faktycznie, podobno jest całkowicie niepoczytalny, jednak w jego szaleństwie tkwi jednak pewna metoda. – Doskonale rozumiem, co chciałaś powiedzieć, ale mnie nieustająco bawi „faktycznie podobno”. I powtórzenie.

- Podgórze stale się zmienia, jego korytarze i komnaty znikają, i pojawiają się ponownie, dostosowując się do każdego kaprysu Halastera. – niepotrzebny przecinek. „I” nie wprowadza kolejnego elementu wyliczanki, tylko zdanie współrzędne.

Podgórze ma przybysza zmylić, zdezorientować. – brakujące „a”

- Chodź tu. Porozmawiaj z nami. – Smukła elfka skinęła do niej dłonią. – brakująca kropeczka. Zresztą mój słownik mówi, że poprawne jest „skinąć na kogoś”, nie „do kogoś”.

- Lya - co ty na to? Co cię sprowadza do Waterdeep w tej chwili próby? – brakujący znak zapytania na końcu.

Był to stanowczy, dobrze zbudowany mężczyzna, po którym widać było prowadzone poprzednio awanturnicze życie. – brakujący przecinek. „Prowadzone poprzednio życie”? W jakimś poprzednim wcieleniu?

IV

Lya opowiedziała karczmarzowi o niezwykłej wizji, jakiej doświadczyła rano, nie omijając w swej opowieści żadnych szczegółów. – brakujące „a”.

V

Od jej rozmowy z Durnanem nie minęło więcej, niż godzina czasu. –  Niepotrzebny przecinek.

Lya wzruszyła ramionami, posyłając koboldowi pogodny uśmiech, na co ten, niemalże podskoczył z radości i zamachał nieskoordynowanie rękami, dając upust swoim emocjom. – niepotrzebny przecinek

VI

Nie cechowała go rządza zniszczenia właściwa jego rasie, podchodził też do wszystkiego dość racjonalnie. – Ajajajaj. A już tak ślicznie było. „Rządzi” prezydent. A tutaj działa zwykła „żądza” zniszczenia.

VIII

- Teraz już tak nie wygląda. Halaster przez stulecia przebudowywał i rozbudowywał to swoje Podgórze. mówią, że ciągle coś w nim zmienia, tak dla bezpieczeństwa. – brakująca wielka litera

- Nie ma sposobu na uwolnienie się od miecza - Miecz przestaje na chwilę mówić, najwyraźniej rozważając jakiś pomysł. – zdziwiło mnie to nagłe pomieszanie czasów. Raczej „przestał” mówić.

12/15 pkt.

Scena trzecia: Teatr... amatorski?

Przyznam z ręką na sercu. Nie widziałam jeszcze takiego bloga. I nie wiem, czy kiedykolwiek będę na tyle odważna, by szukać. Ale mimo wszystko. Oryginalność zdecydowanie występuje. Chociażby w postaci głównej bohaterki, która choć raz, CHOĆ RAZ wykazuje się zdecydowanym rozsądkiem, normalnością, brakiem ujawniającej się na każdym kroku skłonności do nostalgii i wiecznego rozpamiętywania.
I po raz pierwszy nie jest to romansidło. Także... zupełnym przypadkiem, doceniłam podwójnie. 
(Nie, żebym miała cokolwiek przeciwko romansom. Na bora szumiącego, a co ja niby piszę?)

4/6 pkt.


Akt III

Scena pierwsza: Owacje na stojąco

Oj, rzucił się, rzucił. Pozytywnie! Wiedziałam, że takie opowiadania istnieją, ale mimo wszystko jakoś się na nie do tej pory nie natknęłam. Porządne fantasy, FANFICTION i w dodatku do GRY, no po prostu cud-miód.

Należę do tych osób, które głęboko ubolewają, gdy zapragną fanfika do jakiejś niszowej, powiedzmy, książki czy filmu, a nie zawsze mają czas i umiejętności, by napisać go samemu. Tym bardziej doceniam więc Twoje wysiłki i sądząc po odzewie fanów, oni również.

4/4 pkt.

Epilog

Rady? Czy ja muszę udzielać Ci jakichś rad? Poza, oczywiście, tymi, żebyś częściej dodawała rozdziały, bo widzę, że nie można się doczekać?

Nie, chyba nie. Nie przypominam sobie zastrzeżeń.

Jeszcze raz, już nie pamiętam po raz który, muszę bloga solidnie pochwalić. Bardzo przyjemnie mnie zaskoczył.

5/5 pkt.

W sumie punktów 77, czyli w naszym teatrze jesteś inspicjentem! 

Gratulacje!