{0032} Ocena bloga let-rainfall.blogspot.com

Blog: let-rainfall.blogspot.com
Autor: tpiapiac
Oceniająca: Juliet


Akt I
Scena pierwsza: Przestrzeń sceniczna

Adres po angielsku. Zanim w ogóle wzięłam się za pisanie tej oceny, przejrzałam sobie podstrony i całe szczęście, że jest tłumaczenie – pozwól (jesiennemu) deszczowi padać. Niech będzie. Faktem jest, że lepiej brzmi po angielsku, więc czepiać się nie będę. Pewnie to będzie zwykłe opowiadanie; pamiętam Cię z Onetu i jeśli dobrze kojarzę, lubiłeś pisać takie opowieści wielowątkowe. Nie żebym je kiedykolwiek przeczytała, prawdę mówiąc, ale nawet jak oczami leciałam po tekście to zaznaczałeś z jakiej perspektywy jest pisany dany fragment i na pewno nie były to dwie osoby. Ale nieważne. 

Na belce cytat z piosenki Demi Lovato, Skyscraper. „Sky is crying. I am watching. Catching teardrops in my hands”. W cudzysłowie, z autorem na końcu. Pięknie! Tylko nie lubię Demi. Czy jestem jedyną osobą, która uważa, że jest bardziej irytująca od Britney w XF? Dobra, nikt nie jest bardziej irytujący od samej panny Spears, ale Demi jest zaraz po niej. 

Za ogólny wystrój bloga Cię nienawidzę. Naprawdę. Nie jest powalający, ostatnio dobija mnie biała czcionka na czarnym tle, ale jest w dobrym rozmiarze i nie ma większych problemów z czytaniem, tylko ten Stefan/Paul… No, boski i koniec. 

8/10 pkt

Scena druga: Dekoracje

Wystrój totalnie pasuje do tematyki. W końcu Paul jest głównym bohaterem o imieniu Steve. Później Ci coś powiem za tego Steve'a, ale na razie – szablon. No nie powiem, że jestem na tak. Trafiłeś z czcionką, nawet dobrze dobrałeś kolory, ale ten nagłówek… Wiesz co mi się nasuwa na myśl? Reklama mieszkania. Serio. Paul stoi przy oknie, ma nieobecny wzrok, pewnie patrzy gdzieś daleko, bo ma takie piękne widoki z tego miejsca, tuż obok zdjęcie, jak jest oparty o telewizor (ja myślę, że to telewizor, ale może nie dopatrzyłam), potem przy ścianie, zaraz znów przy oknie… Brakuje jedynie uśmiechu, który by zachęcił ludzi do kupna, ale on naprawdę nie lubi się uśmiechać. Teraz pełno jest szablonów z Paulem, bo przecież trwa moda na Pamiętniki wampirów, więc zawsze możesz skorzystać z jakiejś szabloniarni lub po prostu to zmienić, jeśli wolisz samemu się babrać z grafiką. Oczywiście nie musisz; to mnie się nie podoba, a Tobie może wręcz przeciwnie. 

Ale to i tak nadal Paul, dlatego przyznaję Ci: 

7/10 pkt 

Scena trzecia: Sceneria

Na stronie głównej nie ma nic prócz treści; wszystko znajduje się na podstronach. 

„Autor” – krótki opis, na temat, jest dobrze. 

„Blog” – wyjaśnienie pochodzenia adresu i swojej decyzji, parę zdań o historii, wzmianka autora zdjęć z nagłówka, o belce. Dość przydatne. 

„Archiwum” – spis treści. Odnośnik do epizodu 5 kieruje mnie na 6, więc to popraw. 

„Playlista” – piosenki, które Cię inspirują do pisania. Przyznaję, że Twój gust muzyczny mnie zaskoczył. Znam kilku facetów w Twoim wieku i oni zdecydowanie nie słuchają Miley Cyrus czy Within Temptation, bo wolą ten swój rap, więc jest to coś dla mnie nowego.

„AV” – avatar bloga. Moim zdaniem, na luzie mógłbyś wstawić ten button na stronę główną.

„Bohaterowie” – same zdjęcia. Dzięki Bogu, że nie ma opisów, bo jakoś uprzedziłam się do nich. Ale nie ma co, dobrałeś sobie obsadę. Stelena, Zanessa… 

„Linki” – nasza ocenialnia jest. 

„Widzowie” – nie wiem co to, bo nie chciało się otworzyć. 

„SPAM” – w porządku. 

4/4 pkt

Akt II
Scena pierwsza: Scenariusz

Kliknęłam na „Prolog” i przeniosło mnie na zupełnie innego bloga. Say-Farewell. Wspominałeś, że to wstęp do historii, którą mam ocenić, więc wychodzi na to, że muszę to przeczytać. No to lecę. 

Po raz pierwszy spotykam się z takim pomysłem na prolog. I to na naprawdę długi prolog. Oryginalnością to Ty nie grzeszysz, temat choroby jednego z kochanków jest oklepany; filmów o takiej fabule sporo było, nie? Chociaż ja na razie spotkałam się tylko z tym, że to dziewczyna była chora, a nie facet, więc coś tam próbowałeś z tego wygrzebać. Taka cudowna, bezgraniczna miłość, nikt się z niczym nie spieszy. Trochę mnie ten gość – chyba John się nazywał, tak? – dziwił swoim zachowaniem; na przykład, kiedy Angela mówiła mu, że go kocha, a ten jej kazał wyjść. Ale potem okazało się, że John jest chory i nie chciał jej do tego mieszać, niby taki bohater, który nie myśli o sobie. Jednak ja odniosłam wrażenie, że jest egoistą. Okej, faceci mają to swoje nadymane ego i żyją w przekonaniu, że sobie doskonale ze wszystkim poradzą i nie potrzebują niczyjej pomocy, ani tym bardziej nie chcą, żeby ukochana dziewczyna widziała ich słabych, ale bez przesady – John zachowywał się jak dupek. Poza pewnymi momentami, kiedy nie wypierał się tego, co czuje do Angeli to było dobrze, bo wreszcie zaczął myśleć logicznie, ale jak znów ją od siebie odpychał to ja nie wiem, co mu strzelało do łba. Koniec końców, ładny list i zostawienie Angeli z dzieckiem. Taka pamiątka. Przysięgam, jeszcze parę miesięcy temu sikałabym podczas czytania Twojej historii, bo to takie smutne i romantyczne, ale teraz mnie po prostu… nudzi. Nie wiem czemu, może mi się zmienia widzenie na miłość. 

Akcja na let-rainfall rozpoczyna się cztery lata później. Po przeczytaniu całości uznaję, że to zwyczajna obyczajówka. No, a co innego? Romans? Dramat? E tam, na pewno nie. Angela urodziła synka, którego nazwała John – po tatusiu. Uroczy dzieciak. Jego mama wciąż nie do końca pogodziła się ze śmiercią swojego ukochanego; przyznaję z ręką na sercu, że to dla mnie niemały szok. Sporo czasu minęło, a ta nadal chodzi na cmentarz, rozmawia z nim, zdarza jej się popłakać i jest taka jakaś uprzedzona do facetów. To znaczy, do Josha jest. Na Steve'a ma totalną chrapkę, ale skoro to chłopak siostry, Mercedes, to jednak nie wypada, prawda? Nie kupuję tego ich związku. Taa, to jest Twoja wina, bowiem na początku próbowałeś kombinować, wspominałeś reakcje Steve'a, kiedy jego siostra, Blake, mówiła o Mercedes, a potem już nic. Głównie rozchodziło się o Angelę. Bardziej skupiłeś się na relacji Sarrah z Mattem niż ich, a przecież ważniejszy jest związek Mercedes ze Steve'm, bo czytelnik powinien mieć wyłożone na stół, jak dojdzie do jego końca i kiedy Steve poleci do Angeli. Po ostatnim epizodzie widać wyraźnie, że on także zaczyna coś do niej czuć. W końcu jest gotów pomóc jej spłacić długi Johna. No właśnie! Długi Johna. Wydaje mi się, że ona od jego śmierci stoi w miejscu. Małymi krokami powoli z tego transu wychodzi, próbuje coś robić ze swoim życiem, zaczyna czuć jakieś pożądanie w stronę innego faceta, ale jednak nadal są sprawy, które na siłę sprawiają, że się cofa. Nie zrozum mnie źle, mi się bardzo podoba, że ta akcja dzieje się tak powoli, cały czas mam wrażenie, jakbym oglądała jakiś serial (na przykład, Przepis na życie lub Magdę M., a uwierz, że jestem ich wielką fanką), ale charakter Angeli pozostawia wiele do życzenia. Ta jej chora obsesja na punkcie gościa, który odszedł. Tak, tak, zawsze można wierzyć w te bzdury, że mimo śmierci, człowiek nadal jest na ziemi i nad nami „czuwa”, ale bądźmy szczerzy – ona może w to jedynie wierzyć. W zasadzie, tylko wiara jej została. A ileż tak można żyć? Ona ma dziecko. Małego bobaska (cztery lata to wcale nie jest dużo), którego musi wychować, dać mu wszystko co najlepsze i przynajmniej powinna się postarać. To te dziecko powinno być jej całym światem, najważniejszym oczkiem w głowie; być może facet do końca nie potrafi tego oddać, bo przecież nie ma wszczepionego instynktu macierzyńskiego, ale to jest ten minus właśnie. Ja wiem, dorosłe życie to nie przelewki, ciągłe problemy i tak dalej, jednakże Angela ma dla kogo się starać te wszystkie przeciwności losu pokonywać, czego Ty nie umiesz pokazać. W ostatnim rozdziale pokazujesz, jaką jest nieodpowiedzialną matką, bo zapomniała, gdzie położyła własne dziecko. Tak ją absorbują problemy z Johnem, który, notabene, wciąż nie żyje, a także ciągłe zastanawianie się, czy to w porządku, że podoba jej się chłopak siostry, że zapomina o najważniejszej osobie w swoim życiu. Niby na początku próbowałeś napomknąć o tym, że faceci uciekali od niej, kiedy tylko dowiadywali się o dziecku, ale później już jest o tym coraz mniej, o ile w ogóle. Dla mnie jej postać jest nijaka. 

Steve. Szczerze? Steve nie pasuje mi do Paula. Steve pasuje do lekarza, a konkretniej – do dentysty, a z Twojego opowiadania wynika, że Steve jest architektem i to cholernie seksownym. Po prostu zabijasz Paula tym imieniem. Prawdę mówiąc, prócz Stefana to żadne imię mi do niego pasuje, ale nieważne. Jego postaci jeszcze do końca nie rozwinąłeś. Jest, pojawia się, coś mówi, dzięki czemu mam pewność, że żyje sobie w tym opowiadaniu, ale nie wiadomo po co. Chyba tylko po to, żebym wiedziała do kogo Angela ma słabość. Na początku podobało mi się, kiedy był taki stanowczy wobec Blake, gdy ta poprosiła go, żeby po nią przyjechał; również urzekła mnie jego śmiałość w stosunku do Mercedes, a potem? Nic. Z pewnego siebie, wiedzącego czego chce faceta, stał się ciepłymi kluchami. Ta jego przemowa o tym, jak to wie, co czuje Angela, bo sam przeżył stratę mamy… No, dajcie spokój. Steve z drugiego rozdziału nie zachowałby się tak. To jest, być może przejąłby się tragedią, która spotkała Angelę, ale jego wypowiedź miałaby inny charakter niż ten, który Ty stworzyłeś. On mięknie. A jego związek z Mercedes? Pytam się: JAK? Okej. Była wzmianka o całowaniu w policzek, troszkę go poruszyło, kiedy Blake oznajmiła, że Mercedes też będzie musiał podwieźć, przytulali się, a potem? Ni stąd, Angela twierdzi, że nie powinna lecieć na chłopaka siostry? Tu też jest niedosyt. 

Sarrah i Matt – totalna zbędność. Poświęciłeś im cały jeden rozdział i szczerze? Nie mam pojęcia, co tam było. To znaczy, fakt, pamiętam wydarzenia, ale jakbym miała cytować to naprawdę poległabym. Wiem, że Sarrah jest w pewnym stopniu ważna, bo przecież to koleżanka Angeli, ale z reguły w tych opowiadaniach jest tak, że te koleżanki pojawiają się, żeby wysłuchać i na tym się kończy ich wątek. Tymczasem Ty dałeś jej rozdział i jeszcze trochę, aby pokazać relację z Mattem. Nie rozumiem tego, ale dobra. W końcu w serialach też pokazują życie przyjaciółek głównej bohaterki. Ale pokazują też związek głównego bohatera z inną dziewczyną. 

I Joshua! Przyznam, że on jeden daje, w miarę, radę. Był bardzo fajny z tą nachalnością w stosunku do Angeli; może i w pewnym sensie ją to irytowało, ale przynajmniej gość miał charakter. Fajnie, że nie odpuszczał, że próbował i nie dał się, a także miło się zachował, kiedy obiecał, że nikomu nie wygada o tym, że wie, iż Angela wzdycha do Steve'a. 

O Blake nic powiedzieć nie mogę; była i się zmyła, a John Junior kojarzy mi się ze słowami: „To tatuś?”. Nie wiem na co jeszcze czeka Angela; powinna już uświadomić dzieciaka, co się stało z jego ojcem. Im szybciej, tym lepiej. Chociaż w epizodzie siódmym, John zaczął mówić o tym, że tatuś i aniołek siedzą razem w autku, więc może pomału łapie, co się stało z Johnem seniorem. 

Fabuła. Twoja opowieść uświadomiła mi, że ja nie mam pojęcia, czym jest romans. Owszem, komedie romantyczne oglądam. Książki z wątkiem miłosnym czytam. Sama piszę opowiadanie o miłości. Ale to w żadnym wypadku nie podpina się pod romans. Jak można powiedzieć o historii, w której jest sobie dziewczyna, ma czteroletnie dziecko, nierozwiązane sprawy z gościem, który nie żyje i wzdycha do faceta siostry, że to romans? No, chyba że zaczęliby romansować za plecami Mercedes to wtedy tak, to już romansidło. Jednak nie u Ciebie – to zdecydowanie obyczajówka. I oprócz tego wątku z tym ciągłym nieuporaniem się ze śmiercią Johna, jest całkiem przyjemna. Ale i nużąca. 

Mówię od razu: ja nie czytam książek w stylu Stephena Kinga. Nigdy w życiu nie miałam w ręku nawet powieści Tołstoja, Anny Kareniny. Od września czytam Wichrowe wzgórza i choć początek zapowiadał fantastyczną opowieść, później już mnie tylko nudziła i jakoś ani trochę nie ciągnie mnie do tego, żeby ją skończyć. Dlaczego o tym mówię? Dlatego, że ja nie gustuję w takim języku. Jedynymi autorami, do których chętnie wracam to Meg Cabot i Joanne K. Rowling. Dodałabym Stephenie Meyer, ale jak ostatnim razem ją czytałam to dobijały mnie jej zbyt dokładne opisy. Do czego dążę? Do tego, że opisy ostatnio bardzo mnie nudzą. Nie, nie takie, w których opowiada się jakieś fakty z życia, wtrąca w nich uwagi, opisuje uczucia i emocje, lekko napomina o ogólnym miejscu i czasie akcji, ale takie, w których przez cały akapit na pół strony w Wordzie opisuje się, jak wyglądało przygotowanie dziecku pić. No, błagam, zlituj Ty się! Ja nie wiem z czego to wynika. Czy z tego, że nie wie się, co napisać, żeby przejść do dalszej części, czy po prostu chce się  popisać, ot tak z nudów, czy z jakiegoś jeszcze innego powodu. Nie wiem. Albo Twoje wzmianki o ciągłym makijażu Angeli. Że był lekki i delikatny; że rozmył się od wiatru i musiała go sobie poprawiać w lusterku, żeby jakoś wyglądać, ale, powiedz mi, kogo to obchodzi? Na pewno każdemu wiadome jest, że taka kobieta jak ona MUSI się malować, ale nie trzeba o tym ciągle mówić. Lub o jej kąpielach, prysznicach, jakiego ręcznika użyła i tak dalej. Też mam z tym problem, ale staram się ograniczać pomału z takimi pierdołami, bo to przecież nudzi. A my nie chcemy nudzić naszych drogich czytelników, no nie? Dzięki Bogu, że nie opisujesz wyglądu ani strojów, bo wtedy to ja bym chyba strzeliła sobie kulkę w łeb. 

Słownictwo jest, choć nie do końca wykorzystywane w dobry sposób, bo powtarzasz się. Takie pytanie: czytasz w ogóle, co napiszesz? Bo ja tak. I, na przykład, mnie irytuje, jak się powtarzam, dlatego zawsze szybko się poprawiam. Ciebie to nie irytuje na tyle, żeby się poprawić? Czy może jest Ci wszystko jedno? Nie wiem, ale jest tyle pięknych słów! Można je używać na wszelkie sposoby, wzbogacać opisy i dialogi! A Ty nic. Warsztat masz, w końcu wierzę, że nie siedzisz w tym od dziś, ale długa droga przed Tobą. Zacznij dbać o błędy, o niepowtarzanie się i rób akapity na co najmniej centymetr. U Ciebie to jest tak, że raz są, a raz nie… To robi różnicę, naprawdę. Niedbałość wcale nie jest taka fajna, nie w tekstach. 

Jednak daję Ci sporą ilość punktów, bo nie da się zaprzeczyć, że próbujesz i Twoja historia potrafi zaciekawić, i z przyjemnością jeszcze do Ciebie wrócę. 

25/35 pkt

Scena druga: Niedomówienia

(umówmy się tak, na czerwono – błędy i źle postawione przecinki; na zielono – poprawiona interpunkcja)

Z części say farewell nie będę wyłapywać błędów; czytałam oceny na innych blogach, które doskonale je wyłapały, a Ty się do nich nie odniosłeś, więc… Chciałam jedynie wytknąć najbardziej rażący błąd: napisałeś DŁÓŻNY. Masakra, pisze się: dłużny, mój drogi, dłUżny! 

Epizod 1

„Mimo to za każdym razem, gdy udało się jej uspokoić go na kilkanaście minut, znajdując mu, co raz to różniejsze, wymyślne zajęcia, – ten za każdym razem szybko się nudził i wracał do poprzednich, mniej sugestywnych czynności.” powtórzenie
„przy których mogłaby, choć na chwilę, oderwać się od rzeczywistości.”
„równo, jasnymi” 
„wieku.Wyrośnie” spacja 
„pożegnali się się” powtórzenie
„Chciałaby, aby pogładził ją po włosach i powiedział” 
„odległosć” odległość 
„Nie minęło kilka sekund, kiedy poczuła na swoim biodrze i lewej dłoni ciepły dotyk.”
„owy gest” ów
„zapytała od razu. - nie odpowiedział od razu, najpierw obejrzał ze wszystkich stron zabytkowy sprzęt.” powtórzenie

Epizody 2 i 3

„cisze” ciszę
„ramie” ramię
„rzuciła, nadal się śmiejąc.” 
„mówiąc do siebie, wyszła z salonu, pozostawiając brata samemu sobie.”
„John jak na swój młody wiek jest całkiem wysoki.” John, jak na swój młody wiek, był całkiem wysoki 
„I z pełnym uśmiechem na ustach wróciła do kuchni po kubeczek dla synka. Po tym wszystkim wróciła do siebie” powtórzenie
„Ona czuła, że to zupełnie, co innego.”
„Nie, synku...”  
„odzywała”
„Wiem, że jestem”

Epizod 4

„Wspominała, że to ja uspokaja, a dodatkowo John lubi te wypady, bo wreszcie może się wyszaleć.” Wspominała, że to ją uspokaja, a w dodatku John lubił te wypady; mógł wreszcie się wyszaleć. 
„biała” białą

Epizod 5

„chwile” chwilę 
„Co jest?”
„krzeseł.Zabrała” spacja
„zamknać” - zamknąć 

Epizod 6

„ale kolejny raz niewidzialna siła zamknęła je przed nią. Kolejny raz zerknęła w szybę” powtórzenie
„wstanie” w stanie
„cie” cię
„wole” wolę. Alt Ci nie działa, czy jak?
„nie sądzę, abym się nadał.” 
„chwile” chwilę

Epizod 7

„sprowadzały ja” - ją 
„był je synek” jej
„Szanował je siostrę” jej
„Gdzie byłeś?” 
„Aniołka - szepnął, a za chwilę dodał - i tatusia...” Aniołka – szepnął, a za chwilę dodał: – I tatusia. 
„Po chwili i Steve leżał na brzuchu i patrzył w uniesiony drobną rączką wagonik.” Po chwili Steve leżał już na brzuchu i patrzył w uniesiony drobną rączką wagonik. 
„O czym myślisz?”
„ - Spłacimy to - nie były to słowa jej siostry - obie spojrzały za siebie. Gdzie Steve siedząc nadal przy chłopcu, wpatrywał się w Angelę.” – Spłacimy to. [nowy akapit] Obie spojrzały za siebie, gdzie Steve nadal siedząc przy chłopcu, wpatrywał się w Angelę. 

I tak nie wypisałam wszystkich błędów, bo ciągle masz problemy z tym samym – leżą u Ciebie przecinki: albo wstawiasz je w złym miejscu, albo w ogóle ich nie wstawiasz. Nie korzystasz z średników ani myślników, które spokojnie mogą zastąpić przecinki, źle budujesz dialogi, tu brakuje kropki, tu myślnika, tu nie zaczynasz od nowego akapitu. Powtarzasz się, nie dbasz o końcówki i spacje. 

Nie wiem z czego to wynika. Z Twojego pośpiechu? Nawet jeśli nie masz czasu, żeby sprawdzać napisanego tekstu, są od tego bety. Wiadomo, że trzeba poczekać aż sprawdzi tekst i nie zawsze wyrobi się w terminie, w którym chciałbyś opublikować nowy rozdział, ale ja odnoszę wrażenie, że Ty blogowanie traktujesz bardziej jak obowiązek. Zresztą, nie tylko Ty, bo zauważam, że coraz więcej jest osób, którym tak bardzo zależy, żeby dodać nową część jak najszybciej, że potem tekst ciężko się czyta. Błędy są wręcz rażące, ale najważniejsze jest, że rozdział się ukazał. Nie. Blogowanie to jest przede wszystkim przyjemność. Napisz tekst, potem na spokojnie przeczytaj, popraw wszystko co Ci nie pasuje, a potem publikuj. Wiem, brak czasu i tak dalej, ale można to robić na raty.

Chciałam Ci przyznać pięć punktów, ale potem uznałam, że to będzie niesprawiedliwe wobec innych, którzy nie mają aż takich problemów, jakie masz Ty. 

3/15 pkt

Scena trzecia: Teatr… Amatorski?

A jest tu coś oryginalnego? Obyczajówki pisze co trzecia osoba w blogosferze. Twoja opowieść jest nam wszystkim dobrze znana, bo przecież wątek, kiedy to spotyka się dwójka ludzi, zakochuje się w sobie, a potem jedno z nich zaczyna odpychać tę drugą osobę, bo okazuje się śmiertelnie chore, to totalne przeterminowanie. Jedynie rozwinięcie tej znajomości pozostawia trochę miejsca na popis, a Ty wykorzystałeś motyw z bezpośrednimi zwrotami, jak w listach. To o prologu; dalsza część to nic innego jak usilne próbowanie poradzić sobie ze śmiercią ukochanego, uczenie się na nowo żyć, chowanie dziecka i trójkąt miłosny. Czy może raczej, kwarter, bo przecież jeszcze ten cały Joshua wzdycha do Angeli. 

Dałabym Ci jednak sporą ilość punktów, gdybyś pociągnął charaktery z pierwszych rozdziałów, bo teraz naprawdę są one na jedno kopyto. Ale niestety. 

2/6 pkt

Akt III
Scena pierwsza: Owacje na stojąco

Mogę Ci poklaskać, ale siedząc. Prawdę mówiąc, jeszcze myślę o Twoim opowiadaniu, czyli, mimo wszystko, wywołało u mnie jakieś emocje. Może to wina Paula na nagłówku, nie wiem, ale niech będzie. 

3/4 pkt

Epilog 

Chyba najważniejsze rady Ci wypisałam, a to od Ciebie zależy, czy się do nich odniesiesz. Według mnie zdecydowanie powinieneś. Życzę powodzenia w dalszym szlifowaniu warsztatu. 

3/5 pkt


Zdobyłeś 55 na 89, czyli, po raz kolejny już, dubler. Nie mam pojęcia, czy to ja tak surowo oceniam, czy po prostu ciągle zgłaszają się do mnie blogi na tróję. ;-O