{0055} Ocena bloga taveria.blogspot.com

To opóźnienie jest skandaliczne.

Ale cóż mogę powiedzieć, mam jeszcze resztki życia, które mnie ostatnio dopadło. Odespałam ostatni rok, opaliłam się trochę, zjadłam o wiele więcej truskawkowych chrupek niż powinnam i przeczytałam za dużo Pratchetta. 

Co mnie oczywiście nie usprawiedliwia.

Ale zawsze warto spróbować.

I tak sobie myślę - ekhem - że, w sumie, skoro zdążyłam przed podsumowaniem...

_____________________________________________________-

Blog: taveria

Autor: Marsy

Ocenia: corriente

Akt I

Scena pierwsza: Przestrzeń sceniczna

Feeria barw.

Dużo żółtego.

I złotego.

Zaraz... czy to zamek?

Na belce jest cytat, ale, uwaga, pochodzi z PROLOGU OPOWIADANIA. Nie ze zbioru „żenujący cytat Paolo Coelho na dziś”. Za samo to blog otrzymuje u mnie kilka punktów.

Nie wiem, czym jest „Taveria”, ale bardzo szybko trafiam na ramkę z odpowiednim wyjaśnieniem.

Czyli opowiadanie autorskie. W dodatku fantasy. O, zapowiada się ciekawie.

Skoczyłam sobie po orzeźwiającą lemoniadę i kanapkę z serem. Możemy zaczynać.

10/10 pkt.

Scena druga: Dekoracje

Tutaj mogę z czystym sumieniem dać dziesięć punktów, bo szablon bardzo, bardzo mi się podoba. Gdyby mój komputer nie był tak stary, jak jest, pewnie szablon przesuwałby się płynnie i nie wymuszał na mnie kopiowanie tekstu do Worda, ale, niestety, podlegam ograniczeniom sprzętu.

Wszystko w tym obrazku mi się podoba, łącznie z dziewczyną w nagłówku (nie śmiejcie się, naprawdę trudno jest znaleźć szablon, w którym dziewoja w nagłówku będzie wyglądała normalnie, a nie jak ofiara photoshopowej masakry). Czytelna czcionka – jest. Przejrzysty układ – jest. Ramki, delikatny beż i tekst ciemniejszy niż tło – jest. Jest nawet czarna czcionka, za samo co mogłabym uściskać, bo znoszenie tekstu wypisanego białymi literkami na czarnym tle to coś, czego naprawdę nienawidzę.

Mało jest tak estetycznych grafik.

10/10 pkt.

Scena trzecia: Sceneria

Pampararam, pozwolisz, że tylko pędem napiszę ten podpunkt, bo chyba dokładnie wiesz, co masz w podstronach, prawda?

Bardzo podobają mi się „Bohaterowie”, pozbawieni ilustracji i zdjęć (alleluja!), za to z bardzo ładnym streszczeniem, które, jestem w stanie to przyznać, przydało się w tym opowiadaniu.

W podstronie „Skryba”... Cóż, w niektórych chwilach miałam wrażenie, że naprawdę czytam o sobie. Sam opis jest ciekawy, wciągający i dość bogaty.

„Historia”, czyli zapis tworzenia opowiadania, bardzo mi się spodobał, bo ładnie ukazuje proces twórczy. Łącznie z różnymi niespodziankami po drodze.

A potem uderza mnie „Taveria”, czyli prawdziwe kompedium wiedzy o krainie. Mogę tylko podziwiać zapał do tworzenia tej zakładki, naprawdę. Obszerne i ciekawe źródło wiedzy z pewnością uzupełnia informacje zawarte w opowiadaniu.

(Zwłaszcza tę mitologię...)

I  na końcu „Szlaki handlowe”, czyli linki.

4/4 pkt.

Akt II

Scena pierwsza: Scenariusz

1.         Fabuła

Opowiadanie zaczyna się tajemniczą sceną wprowadzenia, z której wynika mniej więcej tyle, że do Taverii zbliża się jakieś boskie niebezpieczeństwo. Potem obserwujemy grające w piłkę dzieci i wyobcowanego Aviego, do którego podchodzi mała Mimi i wciąga go w rozmowę.

Poza tym, że chłopiec jest wyjątkowo rozwinięty jak na kilkulatka oraz tym, że pod koniec tego wprowadzenia na dom Mimi spada dziwna katastrofa, scena jest właściwie normalna, chociaż bardzo, bardzo skomplikowana.

Potem nagle skaczemy do współczesnego Rzeszowa i obserwujemy zerwanie świeżo upieczonej maturzystki Mileny z jej chłopakiem-idiotą Pawłem.

I jak już jesteśmy przy Pawle, to trochę się przy nim zatrzymamy, bo coś z nim jest nie tak. Nie mam na myśli tylko tego, że jest idiotą, bo nie szanuje marzeń Mileny – swoją drogą, nie zrozumiałam tego argumentu. Ona chce iść na studia, w związku z czym on musi dobrze zdać maturę, bo...?  Rozumiałabym, gdyby nie chciała wiązać się z idiotą, który lekką ręką traktuje swoje wykształcenie i olewa maturę, bo „na pewno go przyjmą”, ale kwestia o niszczeniu marzeń wzbudziła pewną zagwozdkę. Tak czy inaczej, kiedy Milena z nim zrywa, Paweł ze zdziecinniałego i niewychowanego przeradza się dodatkowo w chama, kiedy rzuca jej w twarz „dziwko” i wychodzi.

W sumie znam takie związki i powinnam wierzyć, że istnieją, ale nadal jednak nie mogę pojąć, jak mogli być ze sobą dwa lata, mieć wspólne tematy do rozmowy, która podobno jest dla Mileny najważniejsza, a dziewczyna nie zorientowała się, że jemu chodzi tylko o jej wygląd. Zwłaszcza, że podobno jest inteligentna. A Paweł w tej rozmowie zachowuje się właściwie normalnie; to jest, do momentu, kiedy zaczyna jej ubliżać. Kiedy czytałam to po raz pierwszy, musiałam wrócić wzrokiem linijkę wyżej, bo miałam na twarzy klasyczne „ale co się właśnie stało?”.

Potem Milena wydaje ostatnie pieniądze na kawę zamówioną przez Pawła, który od tego momentu stanie się Naczelnym Złym Charakterem tego opowiadania, po czym kupuje naszyjnik od tajemniczego sprzedawcy, który po drodze ją hipnotyzuje.

(W tym miejscu przenosimy się do taverskiego zamku i poznajemy pokręcone związki w rodzinie królewskiej — nie chcę tego streszczać, bo, chociaż ma to ogromny wpływ na opowiadanie, nie bardzo przyda się w ocenie. W największym skrócie: rodzina jest co najmniej dysfunkcyjna, synowie usiłują zaimponować ojcom, którym kompletnie na tym nie zależy; brat szantażuje siostrę, są kłótnie w kolejce do tronu, a brunetki mają przechlapane.)            A potem Milena zostaje przeniesiona do Taverii.

I w tym momencie cała konstrukcja tej bohaterki się sypie, bo w momencie, kiedy zostaje wrzucona do całkowicie obcego środowiska, okazuje arogancję, która przerasta nie tylko Alpy, ale całe Himalaje. Pierwsza reakcja: „zniszczyliście mi marzenia!”. Potem raczy ich dawką przekleństw, które muszą sobie wzajemnie tłumaczyć, a kiedy już dowiaduje się, że ma być tajną bronią w jakimś powstaniu, określa ich nieparlamentarnym przymiotnikiem.

A zapowiadało się tak dobrze! Kiedy Margot patrzy na brata z politowaniem i wygłasza kwestię, jak by się mogła zachować Milena, tak, to mniej więcej jest prawdopodobne. Ale nie – dostali polską nastolatkę, która bardzo szybko pozbywa się dezorientacji i staje się tylko wkurzona.

Nie wiem, nie wiem. Mam takie mętne wrażenie, że gdybym nagle znalazła się w obcym świecie, z ludźmi, którzy utrzymują, że jestem jakąś tajną bronią i ostatnią nadzieją, to raczej wzięłabym ich za wariatów i desperacko próbowała się stamtąd wydostać. Pewnie też bym się ich przestraszyła. Ale nie Milena, no skąd, przecież wiadomo, że najlepiej jest obrażać ludzi, o których się nie ma zielonego pojęcia, w obcym świecie (!), w którym nie wiadomo, czy karą za odezwanie się w ten sposób do władcy nie jest, na przykład, dwanaście batów.

Wisienką na torcie są słowa Margot, tłumaczącej bratu, dlaczego to właśnie Milena ma zostać tajną bronią.

Wiesz, że nasz rozpieszczony kuzynek spędził tam trzy czy cztery lata. Kiedy dowiedzieli się, że wybuchła rebelia, wuj Viktor nakazał mu sprowadzić kogoś z Ziemi. Wiesz, miał na myśli jakiegoś wyszkolonego żołnierza tudzież naukowca, który pomógłby nam wynaleźć... Jak to się nazywa? Broń biologiczna? Dobra, to nieważne. Miał to być potężny oręż. Paulin jednak wrócił z pustymi rękami, więc Enazja i Walery wzięli sprawy w swoje ręce. Podobno znaleźli osobę o mocy porównywalnej do boskiej.

– Na jakiej podstawie tak sądzisz?

– Dziewczyna nawet nie spojrzała na taverskie złoto, zachwyciła się zaś naszym herbem.

Zachwyciła. Się. Naszym. Herbem.

Chwila, chwila, bo nie wiem, czy dobrze rozumiem. Chcieli tajnej broni. Mieli sprowadzić dobrze wyszkolonego żołnierza albo naukowca, który pomógłby im zbudować broń biologiczną. Ale szukanie na uniwersytetach, w wojsku i środowiskach naukowych jest widocznie zbyt mainstreamowe, więc zabrali osobę, która zachwyciła się ich herbem? I to ma być wyznacznik jej boskiej mocy?

Żeby trochę oddać sprawiedliwość tekstowi, w późniejszych rozdziałach pada wyjaśnienie kwestii herbu:

To w takim razie musisz mi uwierzyć na słowo, że u każdego normalnego człowieka z Ziemi taverskie złoto wywołuje ogromne pożądanie, każdy chce zgarnąć tę biżuterię dla siebie. Herb Delenów zaś jest nic nie wartą błyskotką. Tylko osoby powiązane z Taverią dostrzegają prawdziwe, ukryte piękno godła Ezana II i jego potomków, zaś taverskie złoto... To po prostu dla nich zwykły kruszec. Nic nadzwyczajnego.

Ale ja nadal nie rozumiem, jak ten fakt ma się do uważania Mileny za tajną broń. Bo jest związana z Taverią, i co dalej? Sam fakt, że pochodzi z Ziemi, ma w niej uwalniać jakieś boskie moce? Albo może dać jej umiejętności i wiedzę potrzebną do zaprojektowania bomby biologicznej w taverskich warunkach?

            No ale dobrze, jedziemy dalej. Jakimś cudem rodzina królewska nie pozbywa się dość kłopotliwej broni, tylko sadza ją przy ognisku. Tam przysiada się do niej Enazja i zaczynają rozmawiać.

W tej rozmowie, na szczęście, bardzo dużo się wyjaśnia; drzewko genealogiczne, które próbowałam rozrysować na kartce, zostało przekreślone i spróbowałam je napisać od nowa, mam nadzieję, że z lepszym skutkiem. Dowiadujemy się nie tylko czegoś o historii rodziny, ale także poznajemy ogólną charakterystykę Taverii.

W tym miejscu muszę zaprotestować przeciwko określeniu „wymyślić elektryczność”. Elektryczność można co najwyżej odkryć, znaleźć dla niej zastosowanie, ale nie wymyślić.

(Kto stworzył prąd? Prądotwórca).

A potem jest wstawka o magach. I znowu, mam wrażenie, że procesy myślowe Mileny i moje różnią się zasadniczo. Enazja mówi o magach: że leczą ludzi, są kapłanami albo pracują społecznie. W przypadku medyków wiemy jeszcze, że do leczenia używają zaklęć, ale nie wolno im ingerować w wolę boską, czyli przywracać ludzi zza grobu.

– (...) Jedni magowie są medykami – nie rób takich wielkich oczu, u nas medycyna sprowadza się do zaklęć, choć nie wolno nam ingerować w wolę bogów, nie możemy przywracać zmarłych do życia. Inni zostają kapłanami i zajmują się interpretowaniem woli boskiej – to właśnie tacy magowie umożliwili ci przejście do naszego świata. Jeszcze inni pracują społecznie – odnajdują zaginione osoby, oczyszczają wodę, powstrzymują żywioły, gdy te zbyt mocno rosną w siłę: na przykład podczas pożaru.

– Macie raj. Nie grożą wam katastrofy żywiołowe, przestępstwa, choroby...

Katastrofy żywiołowe; może. Choroby; średnio – zawsze znajdzie się coś, czego nie można wyleczyć, zresztą tutaj zawsze włącza mi się lampka „do jakiego stopnia wolno ingerować w wolę boską?”. Bo, okej, nie możemy ludzi ożywiać, ale może możemy sprawić, by byli nieśmiertelni? W końcu to MAGIA.

Ale przestępstwa? Co magowie mają do przestępstw?

A potem mój ulubiony cytat do tej pory:

Ezan II jest bardzo dobrym królem. Nikogo nie zabił, nikogo nie torturuje, nie prześladuje, dba o dobro nas wszystkich. Karugom po prostu nie podoba się, że to właśnie Teros zasiada na tronie.

Czytając charakterystykę rządów Ezana, do głowy przychodzą mi tylko te wszystkie dowcipy, kończące się słowami „a mógł zabić”. Bo w sumie, nikogo nie prześladuje, nie torturuje, może system podatkowy szaleje, dróg nie ma, mostów nie ma, powstanie się wznieca, jakaś niezbyt liczna rasa powstaje przeciw silniejszemu, ale ogólnie jest bardzo dobrym królem, serio.

Milena reaguje na tę wypowiedź zaskakująco logicznie „może brakuje ci bezstronności, może faktycznie jest coś nie tak?”.

Poznajemy jeszcze trochę mitologii, budzi się we mnie nadzieja, że może jednak ta dziewczyna jest sensowna i coś jej się uda zrobić... a później częstują ją jedzeniem. Golonką. Mięsem, na miłość boską, Mileno, kiedyś (tłuste!) mięso na stole było oznaką pieniędzy i szacunku gospodarza! W Taverii, co wynika ze słów Enazji (zaskakująco cierpliwej i wyrozumiałej), również. Ale, niezależnie od tego, mam dla ciebie drobną podpowiedź: kiedy ktoś cię czymś częstuje, pytanie „a nie macie czegoś innego?” nie należy do zasad dobrego wychowania. Zwłaszcza, jeśli jest to jakiś specjał. Skarcona Milena czuje nawet jakiś wstyd, znowu czuję jakąś nadzieję, ale ona nie może trwać długo, bo „nie mogliście przyprawić oregano?”. I, oczywiście, jest głodna, ale taka ilość tłuszczu nie przejdzie jej przez gardło, więc zostawia posiłek niemal nietknięty.

Z tego wszystkiego złamałam ołówek.

Potem wracamy do królewskiego zamku, gdzie intryga zaczyna się zagęszczać. Młoda Margot rozmawia ze swoim wujem Remusem. Penelopa buszuje po zamku i natyka się na mało rodziną scenę z Ezanem i jego synem. Szybko zresztą okazuje się, że za życie Caspara jego wuj Remus zapłacił trzydzieści złotych (tamtejszej waluty, nie naszej), chociaż obiecywał Margot coś zupełnie innego.

          Dysfunkcyjna rodzina: odsłona pierwsza z wielu.

Ale nie, muszę przyznać, że jednak bardzo, bardzo lubię ten wątek. Jest piekielnie skomplikowany, pokręcony i wypełniony tyloma negatywnymi uczuciami, że można się pogubić w samym ich nazewnictwie.

Następnie jest jeszcze kłótnia między Ezanami – ojciec i syn pałają do siebie uczuciami, które trudno nazwać gorącymi. W tej scenie pada jeszcze moja ulubiona kwestia z całego tego opowiadania, moim osobistym zdaniem zasługująca na nagrodę imienia Ezana II.

Przekaż Viktorowi informację, aby jak najszybciej postarał się o kolejnego syna. W przeciwnym razie kolejnym ohjaavat zostanie któryś z młodszych potomków jego brata. To jest pierwsze ostrzeżenie. Kolejnego nie będzie.

No bo, rozumiecie – to jest takie proste!

(Co z tego, że Viktor jest pewnie pod pięćdziesiątkę i jego żona, prawdopodobnie matka Paulina/Pawła też nie młodnieje, chociaż, z drugiej strony, przecież nikt nie wspomina o jednej kobiecie – a Paulin był tresowany, żeby zostać ohjaavat. I następnego syna, jeśli to w ogóle będzie syn, bo z biologią różnie bywa, też trzeba będzie wytresować.)

Ta kwestia sprawiła, że pokochałam wielkiego papę.

W międzyczasie jednak coś dzieje się u Mileny.

          Zaczyna się w ogóle od tego, że nie chce wejść na konia. Naprawdę,  mam wrażenie, że ta dziewczyna nie do końca pojmuje powagę sytuacji. Jest w obcym świecie, uważana za niezwykłą broń, a tymczasem co robi:

a)      narzeka na wszystko, z gościnnością gospodarzy włącznie,

b)      robi wszystko, by utrudnić im przebywanie z nią,

a później jeszcze dowiemy się, że

c)      ma zupełnie inny pogląd na Taverię niż Enazja, co oczywiście znaczy automatycznie, że jej poglądy są Jedyne Słuszne i Enazja jednak się myli.

Ad c). Nie mówię, że Enazja nie może się mylić, ale Milena strasznie szybko wyciąga wnioski jak na osobę, która dopiero co do Taverii przybyła.

       Dobrze, dobrze, dobrze, bo zaburzyłam nieco chronologię. W międzyczasie do Mileny przychodzi Paweł/Paulin i oznajmia jej, że dziewczyna zostanie jego narzeczoną. I koniec. Dlaczego to robi, dowiadujemy się od Enazji, która dzieli się z Mileną informacją, że Paulin jest nie tylko rozpuszczonym jedynakiem, ale także – prawdopodobnie – gejem i musi sobie stworzyć jakąś zasłonę dymną. Milena będzie w tej roli idealna. Enazja szybko jednak uspokaja Milenę, że to się nie stanie – nie wiadomo dlaczego, ma to jakiś związek z Najwyższą Boginią  i jej poglądami na małżeństwo, ale Milena wierzy swojej towarzyszce.

Przy okazji poznajemy też trochę historię Enazji, która, jak się nagle okazuje, chciała zostać magiem, ale nie miała ku temu wystarczających zdolności, w związku z czym postanowiła zostać kimś w rodzaju posłańca pomiędzy Taverią i resztą krain.

— (...) Przez bardzo długi czas kształciłam się na maga, jednak w końcu jeden z wyżej postawionych kapłanów orzekł, że moje umiejętności nie są wystarczające. Z racji tego, że potrafiłam posługiwać się magią, a i zawsze byłam śmiała i wygadana, zaczęłam pracować w otoczeniu teroskiego ohjaavat. Z czasem moje zaangażowanie zostało dostrzeżone i po niedługim czasie stałam się prawą ręką – a raczej prawym uchem Viktora. Podróżuję wciąż między Taverią a Ziemią, zbieram informacje potrzebne Terosom i przekazuje je przełożonemu.

– Coś jak szpieg?

– Nie nazwałabym siebie w ten sposób. Szpiedzy działają w ukryciu, moja działalność jest jak najbardziej jawna: każdy wie, kim jestem, wie, że może mi powierzyć informacje ważne dla Terosów, jeśli zależy mu na naszym dobru.

Co, oczywiście, czyni z Enazji także doskonały cel napaści. Nie mówcie, że o tym nie pomyśleliście. Równouprawnienie równouprawnieniem, ale kobieta-posłaniec, w dodatku posłaniec zbierający informacje dla Terosów, to przecież wymarzony cel dla powstańców. Może samo zabicie Enazji nie miałoby większego sensu i wcale nie byłoby efektowne, ale jak najbardziej wchodzi w grę. A jednak ani ona, ani Milena (zwłaszcza Milena) nawet o tym nie napomkną.

Rozdział kończy się całkiem pozytywnie, ale już w następnym zostaje zrzucona bomba — brat Enazji, Aiden, pracujący w Straży Królewskiej, zostaje zamordowany. Co prawda, nie wiem jeszcze, jak ważny musiał być zwykły sierżant, ale przypuszczam, że skoro Enazja wspomina o wyróżnieniu z racji młodego wieku, to może właśnie na tym fakcie zależało... mordercy. Skrytobójcy. Kimkolwiek był.

Zabójstwo brata Enazji sprawia, że wydarzenia zaczynają przyspieszać. Niedługo potem następuje atak na Etę, jedno z większych miast.

A później przemawia mój ulubiony król.

Król, jak się łatwo domyślić, uznaje powstanie Karugów za fakt. Pozbawia ich praw obywatelskich, oświadcza, iż przestępstwa względem nich nie będą karane — innymi słowy, robi wszystko, by w kraju wybuchła wojna, a nawet nie wojna, ale zwyczajna rzeź Karugów, w której król nie pobrudzi sobie rąk.

Wtedy też następuje scena, która, jak do tej pory, wstrząsnęła mną najbardziej w tym opowiadaniu. Jest to jeden z typowych przerywników, które zazwyczaj nie są rozciągane w pełen wątek i nie mają swojej kontynuacji, ale w tym opowiadaniu dzieje się inaczej.

Na moment przenosimy się do zwykłego domu, w którym kobieta zajmuje się zmywaniem naczyń po posiłku, a z pracy właśnie wraca jej mąż. Brudząc błotem świeżo umytą podłogę. Minę ma nieciekawą, czoło zmarszczone. W zamku zostało popełnione skrytobójstwo. To wina Karugów. Wybuchło powstanie i nikt już nie jest bezpieczny. Bo w Selvi jest karudzki szpieg. I każdy może nim być.

A potem mąż zabija żonę.

Znaczy, umówmy się, że może nie sam fakt tak mną wstrząsa, bo wystarczy włączyć dziennik telewizyjny, żeby się z czymś takim zetknąć, ale niesamowite są możliwości fabularne, które wynikają z tej jednej scenki. Mogę się w niej dopatrywać ukrytych konfliktów rasowych, które były gdzieś sobie w tej IDEALNEJ Taverii, może i ukryte, ale nigdy zapomniane. Mogę się dopatrywać śladów kultu króla-wodza, którego słowo jest najważniejsze. Mogę też dać się ponieść wyobraźni i wymyślić setkę innych powodów, dla których słowa króla mają tak silny efekt na słuchaczach — bo tego, że mają ogromny, nie muszę chyba tłumaczyć.

Ciekawe, jak to dalej poprowadzisz.

A dalej zaczyna się mój ulubiony moment tego opowiadania.

Casper i Darius zostają pojmani, ale Caspra uwalnia bogini Maiha. Nie wiem jeszcze, jaki właściwie ma w tym interes (poza wykorzystaniem ciała następcy tronu), ale tak sobie myślę, że to po prostu kolejna gra między bożkami.

Maiha z kolei jest niesamowita w tym, jaka jest zła. Podobają mi się takie czarne charaktery – pod tymi pięknymi włosami i „słodziutkim” na ustach Maiha jest naprawdę, naprawdę okropna. I kapryśna, co jeszcze pogarsza sprawę. W zasadzie dziwi mnie zaliczenie jej do pomniejszych bóstw — bogini losu ma przecież ogromną władzę, większą niż bogini rodziny, nawet jeśli nie ma to odwzorowania w boskiej hierarchii.

       W każdym razie — Casper zgadza się na wymianę: jego ciało za wolność przyjaciela, jednak, oczywiście, jego przyjaciel nie tylko nie zostaje uwolniony, ale w dodatku zabija go Janfa, brat Loli, zamordowanej przez męża Karudyjki.

       Okazuje się bowiem, że Darius tak naprawdę wcale nie jest Dariusem, ale ma na imię Ariel i był szwagrem Janfy. Oraz... jest Karugiem? Cóż, to także niesie niesamowite możliwości fabularne — ciekawe, ilu takich „przebranych Terosów” jest w straży, w wojsku, w zamku?

(Swoją drogą, jak już mamy tę kwestię, to naprawdę trzeba się zastanowić nad kolorem włosów Penelopy i jej ewentualnymi przodkami. No, chyba że w Taverii genetyka działa odwrotnie).

Casper nareszcie przestaje angstować i bierze się do roboty, co prawda dziwnej i niebezpiecznej, ale skądś się wzięło powiedzenie, że „najciemniej jest pod latarnią”. Tylko musi coś zrobić ze swoimi włosami, bo taki błotny kamuflaż wystarczy najdalej do następnego deszczu. Gorzej z oczami. Takie jasne latarki trudno ukryć.

       To, że Ezan III zamordował swojego ojca, w zasadzie mnie nie zdziwiło. Nareszcie dotarł do tronu, zdobył koronę, której nie jest wart, i prawdopodobnie rozniesie królestwo w drobny mak. Ale nie uprzedzajmy wypadków...

I zaczyna się polowanie na Milenę. To chyba ciekawi mnie najbardziej.

Ta opowieść jest bardzo, bardzo skomplikowana. Jestem wielką fanką tego typu opowiadań: wrzucanie czytelnika na głęboką wodę to jest to! Tylko że, mam takie wrażenie, ta opowieść jest nawet za bardzo pokręcona. Dużo rzeczy wyjaśnia się trochę za późno — i, żebyśmy się dobrze zrozumiały, nie mówię tu o ważnych zagadkach w stylu „kto właściwie był odpowiedzialny za skrytobójstwo?”.  Chodzi mi bardziej o kwestie typu „herb a złoto”. Takie, przy których patrzyłam na tekst z autentycznym niedowierzaniem, nie wiedząc, o co właściwie chodzi.

Podoba mi się wielowątkowość tej opowieści i to, jak systematycznie, po kolei je rozwijasz. Ale znowu: ich jest coraz więcej. Ta liczba rośnie prawie wykładniczo. I, tak, przeplatają się, mieszają, ale przez to, że jest ich tak strasznie dużo, bardzo łatwo je pomylić. Zwłaszcza, że w jednym rozdziale przeplatasz fragmenty różnych wątków, a te w sumie są dość krótkie. Boję się też, ale raczej osobiście, że nie zamkniesz ich wszystkich i w pewnym momencie ta fabuła stanie się po prostu tak rozepchana, że trudno będzie ruszyć z akcją dalej, bo ugrzęźniesz w tych wszystkich odnogach jednej historii.

2.    Bohaterowie

A.  Główny:

Milena.

Mam ogromny problem ze sformułowaniem tego, co właściwie o niej sądzę. Waham się między określeniem jej „paskudnie denerwującą” a zwyczajnie niespójną. Wspomniałam już (kilkakrotnie) o cechach, którymi mi podpadła, a które niebezpiecznie zalatują zapachem Mary Sue. Ciekawe, jaką rolę będzie miała ta „tajna broń”. Jak wydostanie się z Taverii. I, oczywiście, czy ruszy na Karugów z mieczem, czy wybierze jakiś bardziej subtelny sposób.

Niezależnie jednak od tego, jak określiłam Milenę, muszę przyznać, że jej nie lubię. Zwyczajnie nie. Jej marudzenie, opór, złość, wszystko to stawia ją w złym świetle i powoduje moją niechęć.

Nie wiem, czy miała być bohaterką, którą się lubi, czy raczej taką, o której myśli się z autentycznym przerażeniem, ale muszę przyznać, że zwyczajnie nie podobają mi się chwilę, w których muszę zetknąć się z Mileną i tsunami jej pretensji.

Enazja i Walery mają z nią doprawdy krzyż pański.

B.   Poboczni

Enazja

O właśnie, jeśli już o Enazji mowa...Muszę przyznać, że z kolei ta bohaterka bardzo mnie zainteresowała. Z początku uważałam, że jest bardzo dobra, cierpliwa i, doprawdy, niesłusznie się męczy, ale w miarę rozwoju opowiadania zaczynam się nad nią coraz bardziej zastanawiać. Samo wymykanie się gdzieś w nocy można zrozumieć. Warty, patrole... dbanie o układ trawienny... w ewentualności spotkanie z Walerym...

Ale mina „kota, który spił śmietankę” to zupełnie inna para kaloszy. Zastanawiająca, powiedziałabym.

W Enazji dużo rzeczy jest zastanawiających, jak chociażby to zaślepienie Terosami i ogromne przywiązanie do rodziny królewskiej. Jej przeszłość i praca, o której już wspominałam. Skrytobójstwo jej brata.

Nie wiem, czy jest tak dobrą aktorką czy może ma pewne rozdwojenie... jeśli nie jaźni, to przynajmniej moralności. Jedno i drugie czyni ją wyjątkowo ciekawą postacią z dużym potencjałem i chciałabym, żeby tak też pozostało.

Ezan III

O ile uwielbiam wielkiego papę za jego mądrości, o tyle jego syn zwyczajnie mnie fascynuje. Jest coś takiego w jego charakterze, w determinacji, z jaką dochodził po trupach do tronu, w jego wielkim pragnieniu, by przypodobać się ojcu... Nie jest to może klasyczny przykład dziecka zabiegającego o uwagę rodzica, ale uważam, że to mógł być czynnik, który sprawił, że Ezan III jest... no, tym kim jest. Zdeterminowanym w złym kierunku bohaterem. Niezbyt dobrym ojcem. Mordercą żony, nawet jeśli nie bezpośrednim.

Nie chcę go usprawiedliwiać, bo uważam, że wszystko, co zrobił, zwyczajnie nie zasługuje na żadne usprawiedliwienie. Ale sądzę, że za jego zachowaniem kryje się jakiś ważny powód: niekoniecznie wychowanie i, och, przeżycia z dzieciństwa, ale może nutka dobrze ukrytego szaleństwa.

Penelopa

O niej będzie krótko, bo chciałam w zasadzie tylko napisać, że strasznie mi jej żal. Niezależnie od tego, że jej urodzenie, jeśli naprawdę pochodzi z rodziny królewskiej, nagięło trochę biologię, to... pozostawanie na marginesie... chciałam napisać: społeczeństwa, ale rodzina królewska ma ze społeczeństwem niewiele wspólnego, więc napiszę: rodziny królewskiej... może boleć. I Penelopę boli. Do tego wszystkiego jest jeszcze Kyrion, co do którego naprawdę nie wierzę, że wzniecił powstanie.

W Penelopie drzemie jednak duży potencjał i uważam, że jeśli rodzina królewska upadnie, a Terosi, po długiej i zapewne okupionej krwią walce, wygrają, to ona będzie potrafiła posprzątać cały ten bałagan. Wyrzutek w rodzinie królewskiej? Przecież to idealna osoba, by uspokoić nastroje innych ras niż Terosi, a właśnie tamte rasy stanowią problem.

Także chciałam tylko powiedzieć, że Penelopa ma u mnie specjalne miejsce.

Trzeba przyznać wszystkim Twoim bohaterom, że są dobrze zarysowani — może mam wątpliwości w kwestii Mileny, ale mam nadzieję, że uda Ci się mi je rozwiać. Poza tym jednak każdy bohater ma swoje klasyczne cechy, wady, dużo mniej zalet i są całkiem rozpoznawalni jak na tę ilość tekstu, w której występują (to jest właśnie to, o czym wspomniałam: rozdziały złożone z niedługich fragmentów. Nie zrozum mnie źle, osobiście uwielbiam tę formę, ale trzeba przyznać, że trudno w niej zawrzeć wymownych bohaterów, jednak Tobie się to raczej udało).

            25/35 pkt.

Scena druga: Niedomówienia

Błędów było bardzo, bardzo mało.

Mężczyzna uśmiechnął się pobłażliwie.

– Oj, siostrzyczko, jakbyś mnie nie znała... Wiesz, że ja do ciebie tylko w interesach przychodzę.

– Nie pożyczę ci kasy, a już zwłaszcza na dziwki.

Roześmiał się, jakby powiedziała coś wyjątkowo niewiarygodnego.

Ten dialog brzmi wyjątkowo sztucznie, a w ustach Penelopy słowa „kasa” i „dziwki” brzmią... cóż, one wcale nie brzmią.

Drgnęła. Jej ręka zawisła w powietrzu i powoli odwróciła się w jego stronę.

Czyli... ręka jak peryskop?

– Kyrion? – odwróciła się do brata. – Co dziadek chce od Kyriona?

Czego chce.

Odruchowo spojrzała na łańcuszek wiszący na jej szyi. Jej dłonie samoistnie powędrowały do zapięcia.

Samoistny:

1. istniejący, powstały niezależnie od czegoś innego;

2. tworzący odrębną całość, niezwiązany z niczym

I przyznam szczerze, że nic więcej nie rzuciło mi się w oczy podczas czytania... nie, skłamałam, gdzieś był jeszcze brakujący przecinek, ale teraz nie mogę go znaleźć. Niewykluczone, że to nie wszystko, w paru miejscach styl był dość sztywny, zwłaszcza w tych początkowych rozdziałach, ale to nie do końca błąd... Chociaż radziłabym przyjrzeć się jeszcze raz początkowym kwestiom Remusa. Brzmią jakoś tak... drewnianie.

13/15 pkt.

Scena trzecia: Teatr... amatorski?

W tej kategorii przyznam... tak z cztery punkty, bo opowiadań fantasy jest ostatnio wysyp, podobnie książek i seriali, ALE Taveria zdecydowanie wybija się ponad poziom w blogowym świecie. Masz dokładnie opracowaną wizję tego świata, jego mitologię, geografię, na bogów, nawet system miar i wag. Sytuacja, w której zwykła dziewczyna staje się niezwykłą bronią, nie jest odkrywcza, na kilometr zalatuje Mary Sue, ale, chociaż nie polubiłam Mileny, to opowiadanie ma jeszcze dużo innych zalet.

4/6 pkt.

Akt III

Scena pierwsza: Owacje na stojąco

Tak, za samą poprawność językową i estetykę bloga jestem w stanie wstać i klaskać, a tutaj dostałam jeszcze ciekawą historię w pakiecie. Doceniam też nakład pracy, jaką widocznie włożyłaś w to opowiadanie, w bloga, w tworzenie całego świata (znowu: system miar i wag! Mitologia!). O Taverii czytało się przyjemnie i nie żałuję czasu, spędzonego na tym blogu.

4/4 pkt.

Epilog

Mam w kryteriach napisane, że podsumowanie może zawierać pochwały, więc pochwały będą, chociaż zostały napisane już wcześniej.

Widać, że w tym wszystkim jest jakiś plan, a już samo to jest godne pochwały. Widać, że wkładasz w Taverię mnóstwo pracy i czasu. I chciałam powiedzieć, że naprawdę, naprawdę to doceniam. Mamy postaci dobre, złe, paskudne, ale bardzo ciekawe. Chciałabym widzieć więcej Taverii, a przynajmniej wiedzieć, jak się skończy, naprawdę. Mam nadzieję, że zaplanowałaś i napiszesz jeszcze dużo rozdziałów, które wyczerpią wszystkie wątki, zakończą udręki Mileny i przyniosą ciekawe rzeczy moim ulubionym bohaterom.

Życzę dużo powodzenia, bo warto!

5/5 pkt.

W sumie punktów 75, co daje Ci rangę solisty! Gratulacje!